Συντρόφισσες και Σύντροφοι,
Ευχαριστώ και από αυτό το βήμα την ηγεσία του κόμματος που μου εμπιστεύτηκε την θέση του αναπληρωτή Εκπροσώπου Τύπου του Κινήματος. Θα δουλέψουμε μαζί και συλλογικά, ώστε ο λόγος και η δημόσια εικόνα του Κινήματος να αποκτήσουν την αναγκαία ταυτότητα και διεισδυτικότητα, μαζί με όλα τα μέλη της γραμματείας Επικοινωνίας.
Επιτρέψτε μου όμως να μιλήσω πολιτικά, ως άλλο ένα στέλεχος που αγωνιά για το παρόν και το μέλλον του Κινήματος.
Το 8% που λάβαμε στην κάλπη του Ιουλίου μέσα σε συνθήκες ακραίας πόλωσης δεν ικανοποιεί τις μεγάλες μας φιλοδοξίες. Είναι όμως η ικανή βάση, πάνω στην οποία μπορούμε να χτίσουμε με αυτοπεποίθηση, σχεδιάζοντας την πολιτική, οργανωτική και προγραμματική μας αντεπίθεση.
Μελετώντας το πόρισμα αποτίμησης του εκλογικού αποτελέσματος, το οποίο χρειάζεται εμβάθυνση και περισσότερη ανάλυση, μου έκανε εντύπωση ότι περίπου το 25% των ψηφοφόρων μας στις κάλπες από το 2012 και μετά ανανεώνεται. Που σημαίνει ότι υπάρχει μια μεγάλη ευκαιρία, σε ένα εκλογικό σώμα απο-ευθυγραμμισμένο, που δεν κινείται αποκλειστικά με σταθερές κομματικές ταυτίσεις, να αυξήσουμε σημαντικά την εκλογική μας επιρροή. Να μη γίνουμε δηλαδή ένα κόμμα περαστικών ψηφοφόρων ή ένα εκλογικό “πανδοχείο”.
Αρκεί να συνειδητοποιήσουμε ότι η ελληνική κοινωνία σήμερα δεν είναι η κοινωνία του 2004 ή του 2009 όταν κυβερνούσε το ΠΑΣΟΚ. Ριζικές αλλαγές στην εργασία, στο εισόδημα, στην κοινωνική ασφάλιση και προστασία, αλλά κυρίως, στην οικογένεια έχουν δημιουργήσει πολλές νέες κοινωνικές ταυτότητες και ένα εκλογικό σώμα που καταπιέζεται από πολλές πλευρές από το σημερινό επισφαλή τρόπο ζωής. Εξού και η οργανωτική μας αντεπίθεση πρέπει να συμβεί ταυτόχρονα και σε πολλά επίπεδα: στη Βουλή, στο κόμμα, στα συνδικάτα, στην αυτοδιοίκηση, στα κοινωνικά δίκτυα, στις γειτονιές.
Αυτή είναι η ουσία της προγραμματικής μας αντεπίθεσης: να προτείνουμε έναν διαφορετικό τρόπο ζωής, μια νέα συλλογική συμβίωση, όπως μόνο οι Σοσιαλιστές γνωρίζουν. Και να το κάνουμε με σεβασμό στην ιστορία μας, στα επιτεύγματά μας. Για παράδειγμα, μιλάμε για κλιματική κρίση. Θυμίζω ότι το ΠΑΣΟΚ πρώτο συνέστησε Υπουργείο Περιβάλλοντος. Εισήγαγε πράσινες και οικολογικές ρήτρες στους επενδυτικούς και αναπτυξιακούς νόμους. Πρωτοστάτησε στην συνταγματική αναθεώρηση του 2001 και στο άρθρο 24 για την προστασία του περιβάλλοντος και την αειφορία, που παροτρύνει ταυτόχρονα τον νομοθέτη και τον δικαστή να μεριμνήσει για την διαγενεακή αλληλεγγύη. Είναι ώρα να πάμε στην ουσία των προβλημάτων. Το τι καταναλώνουμε, τι τρώμε, τι παράγουμε, πως κινούμαστε, πως ενημερωνόμαστε, πως συνεργαζόμαστε και εργαζόμαστε, όλα αυτά αφορούν στην κλιματική αλλαγή.
Η άλλη μάχη πρέπει να δοθεί στη Βουλή, μέσα από καθαρές γραμμές, μια δομική και δυναμική αντιπολίτευση απέναντι στη Συντήρηση που κυβερνά. Πρέπει να βάλουμε τις δυνάμεις μας εκεί που πιάνουν τόπο, εκεί που οι αδικίες, οι ανισότητες και ο ψευτο-μεταρρυθμισμός δημιουργούν οικονομικά και κοινωνικά χάσματα: είδαμε τι έγινε με τις ρυθμίσεις για τον αιγιαλό που αποσύρθηκαν άρον άρον, τα μισόλογα για το πρωτογενές πλεόνασμα, την ελαστικοποίηση της εργασίας, την επιπόλαιη διαχείριση του προσφυγικού, τη συγκέντρωση εξουσίας με το δήθεν “επιτελικό κράτος”. Και πρέπει φυσικά, να παρακολουθούμε από κοντά τις εξελίξεις στη ΔΕΗ και στα Ελληνικά Πετρέλαια, χωρίς να έχουμε ψευδαισθήσεις ότι ο ψευτο-μεταρρυθμισμός δε μπορεί να συγκαλύψει τη μονολιθική άποψη της Δεξιάς για την κατάληψη του κράτους και τις business με συγκεκριμένες οικογένειες.
Τέλος, οφείλουμε να παρακολουθούμε τις εξελίξεις στο ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς να δίνουμε κανένα συγχωροχάρτι στα έργα και ημέρες της διακυβέρνησής τους. Τους επόμενους μήνες θα διεξαχθεί ένας ιδεολογικός και πολιτικός ανταγωνισμός, στον οποίο χρειάζεται να πάρουμε το προβάδισμα, οργανωτικά και προγραμματικά. Ας θυμόμαστε όμως, ότι μπορεί ο λαός να μην ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά, αλλά δεν ξεχνά ότι και εμείς σε κρίσιμες στιγμές αμελήσαμε αρχές και προδώσαμε την εμπιστοσύνη του.
Είναι ώρα να ξαναγίνουμε μέρος του πολιτικού διλήμματος. Να βρεθούμε στην πρωτοπορία της ιδεολογικής και πολιτικής αντιπαράθεσης με τη Δεξιά. Εξέλιξη δηλαδή, με επίγνωση και ριζοσπαστισμό, ιστορικότητα και φυγή στο μέλλον. Χρειάζεται, δηλαδή, η βάρκα να μην ταξιδεύει μονο με τις αναμνήσεις αλλά με ένα σχέδιο για τις ζωές των πολλών σήμερα.
*Παρέμβαση στην 3η συνεδρίαση της ΚΠΕ του ΚΙΝ.ΑΛ.