Οι γιορτές θα βρουν την ελληνική κοινωνία σε ένα περιβάλλον ασφυκτικής ακρίβειας. Τρόφιμα, καύσιμα, ενοίκια, κόστη υγείας, εκπαίδευσης, δανεισμού συνθέτουν μια καταπιεστική καθημερινότητα για κάθε νοικοκυριό. Πάνε, εξάλλου, περίπου 30 χρόνια που επιχειρήσεις και καταναλωτές έζησαν για τελευταία φορά αντίστοιχα μεγέθη πληθωρισμού. Τώρα δύο στους τρεις δυσκολεύονται να τα βγάλουν πέρα, καθώς οι απανωτές κρίσεις – και ιδιαίτερα η πανδημική – έχουν αφήσει ακόμη νωπά σημάδια στην πραγματική οικονομία και στην εργασία.
Ακόμη και η παροδική αποκλιμάκωση που ζούμε αυτές τις μέρες οφείλεται στην πτώση της τιμής του φυσικού αερίου, παρά σε κάποιες ρυθμιστικές παρεμβάσεις της Κυβέρνησης. Το πολυδιαφημισμένο καλάθι του νοικοκυριού εξάλλου, δεν είναι τίποτε άλλο από μια υποκριτική προσπάθεια να συγκαλύψει την απροθυμία της να μειώσει τον ΦΠΑ και τους ειδικούς φόρους κατανάλωσης, να κάνει ελέγχους στην αγορά και να περιορίσει την κερδοσκοπία.
Όσο και αν δεν θέλουν να το παραδεχθούν κάποιοι θαυμαστές της κανονικότητας του κ. Μητσοτάκη, η κυβέρνησή του υλοποιεί μεθοδικά ένα σχέδιο σταδιακής αναδιανομής του πλούτου: πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας, ασυλία στις τράπεζες, φοροαπαλλαγές στα μερίσματα των εταιριών, κατάργηση ΕΝΦΙΑ για μεγάλες περιουσίες, υπέρμετρη κερδοφορία των παραγωγών και παρόχων ενέργειας, αδιαφορία για τις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, κατάργηση του ΕΣΥ υπέρ των ιδιωτικών ιατρείων, σπρώξιμο χιλιάδων νέων σε ιδιωτικά εκπαιδευτήρια και κολέγια, πάρτυ απευθείας αναθέσεων και χαριστικών συμβάσεων, κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, θάψιμο του ΕΚΑΣ και άλλα πολλα.
Στο πεδίο της δημοκρατίας και της πολυφωνίας, η κατάσταση είναι προκλητική. Το σκάνδαλο των παρακολουθήσεων μετατρέπεται σε σκάνδαλο συγκάλυψης και αποσιώπησης, με εξευτελισμό της Βουλής, κατεστραμμένα τεκμήρια, προσχηματικό “απόρρητο”, μάρτυρες-φαντάσματα, παρέλαση ονομάτων στα εξώφυλλα των εφημερίδων και καθυστέρηση της Δικαιοσύνης. Δημόσια διαβούλευση για νομοσχέδια ή κοινωνικός διάλογος για κομβικές αποφάσεις, όπως η αξιοποίηση του Ταμείου Ανάκαμψης θεωρούνται πολυτέλεια. Η αστυνομική αυθαιρεσία συνυπάρχει με την υψηλή εγκληματικότητα. Οι ανεξάρτητες αρχές και οι ελεγκτικοί μηχανισμοί έχουν παραλύσει. Χιλιάδες γαλάζια παιδιά στελέχωσαν θεσεις που επινοήθηκαν ακόμη και εις βάρος της ιεραρχίας στο Δημόσιο.
Η εξόφθαλμη επιρροή της Κυβέρνησης πάνω στα ΜΜΕ οδηγεί σε αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης με υπερβολικη δόση αστυνομικού ρεπορτάζ ή με “πληθωρισμό” δημοσκοπήσεων που επιβεβαιώνουν το προβάδισμα της ΝΔ και του Πρωθυπουργού σε καθημερινή βάση. Από αντανάκλαση των προθέσεων της κοινής γνώμης, οι δημοσκοπήσεις μετατρέπονται σε εργαλείο προπαγάνδας.
Στην πράξη, Μητσοτάκης και Τσίπρας ανταγωνίζονται για το ποιός υπήρξε χειρότερος πρωθυπουργός σε μια παρατεταμένη προεκλογική περίοδο που μεγαλώνει την ανασφάλεια. Ο τελευταίος αδυνατεί να πείσει ότι μπορεί να υπερβεί τα έργα και τις ημέρες της περιόδου 2015-2019. Ο πρώτος τον χρησιμοποιεί ως μπαμπούλα. Για να συμπληρώσει τη σκηνοθεσία φόβου, προσπαθεί να τοποθετήσει δίπλα του και το ΠΑΣΟΚ. Έτσι όμως δεν λύθηκε κανένα πρόβλημα. Αντίθετα, οι ανισότητες μεγαλώνουν, η κοινωνία διχάζεται, η Ελλάδα οδεύει προς ένα παγόβουνο χρεών, κλιματικής κρίσης, γήρανσης, γεωπολιτικής ανασφάλειας, νέας φτώχειας.
Το ΠΑΣΟΚ προσπαθεί να σταθεί πάνω από τα χαρακώματα των δύο και να προωθήσει τις προτάσεις του, το σχέδιό του για μια κοινωνία ισχυρή, στο προσκήνιο, όπως λέει και το σύνθημά μας. Μόνο μια κοινωνία με καλοπληρωμένη εργασία με δικαιώματα, συντάξεις αξιοπρέπειας, πρόσβαση σε φθηνή ενέργεια, προσιτή στέγη για όλους, μειωμένους έμμεσους φόρους, προστασία της πρώτης κατοικίας, ισχυρές μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, ποιοτική δωρεάν δημόσια υγεία και παιδεία, εξάλειψη της φτώχειας, πραγματική ισότητα για κάθε συνάνθρωπο, είναι μια κοινωνία δικαιοσύνης και προόδου.
Αυτή ήταν και είναι η υπόσχεση του ΠΑΣΟΚ, το συμβόλαιο με το λαό που ξεφτισε μέσα στη μέγγενη της κρίσης αλλά επανέρχεται ως πολιτικό αίτημα από τα σπλάχνα της κοινωνίας, και ιδιαίτερα από τη νέα γενιά, που μπαίνει μπροστά και ονειρεύεται να ζήσει μέρες ευημερίας και πραγματικής δημοκρατίας, σαν αυτές που έζησαν οι παλαιότεροι. Αυτό το στοίχημα της πολιτικής Αλλαγής και της Ανανέωσης σε πολιτικές, αξίες, πρόσωπα, αξίζει να το κερδίσουμε στη βόρεια Αθήνα, στην Αττική, σε ολόκληρη την Ελλάδα.
*Άρθρο στην Εφημερίδα “Χτύπος”