Παρατηρώ αυτές τις μέρες στη Βοστώνη και στους γύρω δήμους που διατηρούν δίκτυα για περίπατο, ποδήλατο και δημόσια μέσα μεταφοράς και βασίζουν τον πολεοδομικό τους σχεδιασμό σε πλατείες και εμπορικά κέντρα, ότι το πρόβλημα των αστέγων είναι έντονο.
Παρ’ όλ’ αυτά, οι ντόπιες κοινότητες, εκκλησίες και οι αρχές ειναι δραστήριες και οργανώνουν διαρκώς συσσίτια, υπάρχουν μαγαζιά που ψωνίζεις second hand και τα χρήματα πάνε σε αστέγους, έχουν τα έντυπά τους που αντικαθιστούν τη “φιλανθρωπία” του απλωμένου χεριού, ενώ όσοι έχουν καλλιτεχνικές δεξιότητες καταγράφονται σε μητρώα και ο δήμος τους παρέχει υποδομές να παίζουν σε πλατείες και το μετρό.
Ταυτόχρονα μπορείς να κάνεις άπειρα πράγματα δωρεάν και με παρότρυνση από πολλούς φορείς, δυνατότητα που λειαίνει τις ταξικές διαφορές και διασκεδάζει τη συσσωρευμένη υπαρκτή ή μη αδικία.
Καθόλου απλά πράγματα. Χρειάζονται χρόνο, συνεργασίες, ψυχραιμία και ηγετική πυγμή. Τίποτε από τα 4 δεν συντρέχει στην πολτική διαδικασία στην Ελλάδα.
