Μερικά συμπεράσματα από το τραγικό συμβάν της Βοστώνης, που έζησα από κοντά, χωρίς αναμασημένες κοινωνιολογικές αναλύσεις περί βίας: 1. Η δημιουργία “κοινοτήτων” είναι το έδαφος πάνω στο οποίο λειτουργεί το κράτος, αναπτύσσεται η εμπιστοσύνη και η αλληλεγγύη μεταξύ των πολιτών. Καμία κοινωνία δεν έχει να φοβάται τον φόβο, όταν τα μέλη της αγαπάνε τον τόπο τους και διαχειρίζονται τον συλλογικό και ιδιωτικό πόνο, όπως οι Βοστωνέζοι. Του χρόνου ο Μαραθώνιος στη Βοστώνη θα είναι γιορτή και με διπλάσιο κοσμο. 2. Δεν ξέρω σε ποια άλλη χώρα 1 εκ. πολίτες θα έμεναν μέσα στα σπίτια τους για 24 ώρες προκειμένου να διευκολύνουν τις Αρχές να συλλάβουν εγκληματίες. 3. Το δικαίωμα στο δημόσιο χώρο και στην ιδιωτικότητα δεν ειναι ασύμβατο με τη χρήση καμερών ασφαλείας. Για όλα υπάρχει το μέτρο. Στη χώρα της υποκριτικής υστερίας δεν γνωρίζουμε τι σημαίνει μέτρο, εξού και θα ξεχάσουμε ότι η επιτυχία των αμερικανικών αρχών θα ήταν αδύνατη χωρίς τη χρήση καμερών, ιδιωτικής και δημόσιας ασφάλειας.
