Γερνάμε, είναι γνωστό, το αναφέρει και η έκθεση που δημοσιεύτηκε σήμερα. Αλλά δεν είμαστε μόνοι, ούτε πρέπει να αισθανόμαστε ξεχωριστοί ή ξεγραμμένοι. Το ίδιο συμβαίνει και σε άλλες χώρες του βόρειου ημισφαίριου, όπως στη Γερμανία, στην Ιταλία, στην Ιαπωνία, στις σκανδιναβικές χώρες κλπ. Είναι ένα σοβαρό υπαρξιακό πρόβλημα για την Ευρώπη.
Η διαφορά είναι ότι σε κάποιες από αυτές τις χώρες, οι κυβερνήσεις προσπαθούν να ισορροπήσουν επιδόματα, φορολογία, επιδοτήσεις, υπηρεσίες ανάμεσα στους γηραιότερους και τους νεότερους. Προσπαθούν δηλαδή να δώσουν κίνητρα στις νεότερες ηλικίες να εργαστούν, να αποταμιεύσουν, να κάνουν οικογένεια, να επιχειρήσουν, ώστε να χρηματοδοτούν τις συντάξεις και την πρόνοια των μεγαλύτερων, ενώ ενθαρρύνουν τους μεγαλύτερους μέσα από την δια βίου μάθηση και την κοινωνική οικονομία/εργασία να μην γερνάνε μπροστά σε μια τηλεόραση.
Οι Ευρωπαίοι Σοσιαλιστές πηγαίνουν ένα βήμα πιο πέρα, ώστε να εξαλείψουν την παιδική φτώχεια. Προτείνουν την Ευρωπαϊκή Εγγύηση για το Παιδί, ώστε όλα τα παιδιά στην Ευρώπη να έχουν προσβαση σε δωρεάν υγειονομική περίθαλψη, ποιοτική δωρεάν παιδεία, αξιοπρεπή κατοικία και επαρκή τροφή. Το 2015, πάνω από 25% των παιδιών στην Ευρώπη κινδυνεύουν από τη φτώχεια.
Στην Ελλάδα η κυβέρνηση έχει καταφέρει να τους φτωχύνει όλους. Και να παραμένει η σύνταξη το μόνο μαξιλάρι που έχει ο ηλικιωμένος απέναντι στη φτώχεια – και ταυτόχρονα μια ουτοπία για το σημερινό εργαζόμενο. Οι ενισχύσεις για νέους επαγγελματίες και ανέργους που λένε ότι θα φέρουν στη Βουλή είναι στη σωστή κατεύθυνση, αλλά δεν λύνουν το πρόβλημα – απλώς το αναβάλουν για μερικούς μήνες και το πασάρουν στον επόμενο.
Αν κάτι έπρεπε να έχουμε μάθει στην κρίση, είναι ότι όσο αναβάλλουμε την αναμέτρηση με τα κοινωνικά μας προβλήματα, αυτά γίνονται ακόμη χειρότερα, ακόμη πιο γρήγορα. Θα σκάνε στην πλάτη αυτών που μοιραία τα κληρονομούν και δεν έχουν την πολυτέλεια να τα υπερβούν ή να τα αγνοήσουν, όπως η ελίτ και τα παιδιά της.