Τι ενώνει νέους και μεγαλύτερους, εργαζόμενους και συνταξιούχους, άνεργους και επιδοματίες, πτυχιούχους και μη, σε όλη την Ευρώπη; Είναι η μεγάλη απόσταση μεταξύ προσδοκιών και πραγματικότητας. Ο αριθμός των πολιτών που χρειάζεται δύο και περισσότερες δουλειές για να ζήσει, είναι ή ζει ως φτωχός, δεν ξέρει αν θα πάρει σύνταξη, η σύνταξή και ο μισθός του δεν φτάνουν για θέρμανση και βασικά αγαθά, τα ακριβά του πτυχία δεν έχουν αντίκρισμα στην αγορά εργασίας, μεγαλώνει. Όλοι αυτοί, όλοι εμείς, είμαστε το “πρεκαριάτο”.
Νιώθουμε ότι η πολιτική δεν μπορεί να βάλει φρένο σε μια ανεξέλεγκτη πορεία ανασφάλειας για το αύριο, όπου ο φόβος παράγει στερεότυπα, διακρίσεις, βία. Και ότι αυτή η πολιτική παραδίδεται καθημερινά σε ένα οικονομικό μοντέλο που δεν δημιουργεί θέσεις εργασίας και ταυτόχρονα υποβαθμίζει και ακριβαίνει τις κοινωνικές υπηρεσίες στο όνομα των “πλεονασμάτων”.
Απέναντι στη σύγχρονη συντήρηση του “μονόδρομου” δεν φτάνει μια σοσιαλδημοκρατία των “ελάχιστων” και των περιγραφών, του τι “δεν γίνεται” και των περασμένων μεγαλείων. Θέλουμε έναν σοσιαλισμο για τον 21ο αιώνα που θα μιλήσει για τις δυνατότητες και τους θεσμούς που μπορούμε να δημιουργήσουμε την εποχή της γνώσης και της καινοτομίας: για τα δικαιώματα στην εργασία, τη συμμετοχική χρηματοδότηση του επιχειρείν, την προστασία του περιβάλλοντος, το άνοιγμα της γνώσης έξω από τα πανεπιστήμια των ελίτ, την ποιότητα ζωής στις πόλεις, τον ελεύθερο χρόνο. Η γενιά που ζει την κρίση μπορεί να γίνει η μήτρα της μεγάλης αλλαγής και του νέου προοδευτικού προσανατολισμού στην Ελλάδα και στην Ευρώπη.