Μετά από μια δεκαετία σφυροκοπήματος από την πρωτοφανή λιτότητα “πολέμου”, που επιβλήθηκε στην Ελλάδα και χειροτέρευσαν οι λαϊκίστικες κορώνες και επιλογές των Σαμαρά και Τσίπρα, η ελληνική οικονομία σταθεροποιείται. Τα νοικοκυριά έμαθαν να ζουν με λίγα και να διοχετεύουν το περίσσευμα στην εκπαίδευση των παιδιών. Οι εργαζόμενοι συμβιβάστηκαν με μισθούς επισφάλειας μπροστά στη φτώχεια και στην ανεργία. Πολλοί επιχειρηματίες στράφηκαν στις αγορές του εξωτερικού με επιτυχία, άλλοι στράφηκαν στον τουρισμό και στην εστίαση, πολλοί πήραν τα ΑΦΜ τους και πήγαν στην Κύπρο και στην Βουλγαρία.
Στο μεταμνημονιακό ξέφωτο μας περιμένουν όμως και μια σειρά από δομικά προβλήματα. Ο πληθυσμός γερνά και σε συνδυασμό με την υψηλή ακόμη ανεργία, οι εργαζόμενοι δεν αρκούν για να λαμβάνουν οι συνταξιούχοι καλές συντάξεις. Το δημόσιο χρέος μεγαλώνει και απαιτεί υψηλό ρυθμό ανάπτυξης, για να μειώνεται σταδιακά. Τα πρωτοφανή και απαράδεκτα πρωτογενή πλεονάσματα στερούν την οικονομία από δημόσιες επενδύσεις και ποιοτικές κοινωνικές υπηρεσίες, όπως στα νοσοκομεία, τα σχολεία, τα πανεπιστήμια, τα μέσα μεταφοράς, τη δημόσια ασφάλεια. Η κλιματική αλλαγή βάζει σε κίνδυνο τα νησιά μας, όπως είδαμε στην Κρήτη και τις πόλεις μας, όπως η βόρεια Αθήνα. Οι μεγάλες επιχειρήσεις δεν επενδύουν σε έρευνα και ανάπτυξη, που θα μπορούσε να δώσει δουλειές στους νέους επιστήμονες και να μεγαλώσει την πίτα στον ιδιωτικό τομέα. Και φυσικά, είναι αμφίβολο τι είδους μεταρρυθμίσεις καλυτέρευσαν τη συναλλαγή του πολίτη με το Δημόσιο, όταν η αξιολόγηση “σέρνεται” ακόμη μετά από τρία μνημόνια.
Χρέος των προοδευτικών είναι να προσπαθούν να ανυψώσουν το βιοτικό επίπεδο των πολιτών και να τους εξασφαλίσουν ότι θα ζουν σε μια κοινωνία, όπου αυτοί που μπορούν και δεν έχουν θα μπορούν να προκόψουν και να συμβιώσουν ισότιμα με αυτούς που έχουν. Και αυτό να μην γίνεται σε βάρος των επόμενων γενεών ή με κατάφωρη αδικία εις βάρος της μεσαίας τάξης. Δυστυχώς όμως, αυτά είναι ψιλά γράμματα για την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και των δορυφόρων της, που κινήθηκε σαν το εκκρεμές για μια πενταετία: από την ακροδεξιά του Καμμένου, στην καραμανλική συνιστώσα, στο παλαιό ΠΑΣΟΚ, στην ανανεωτική Αριστερά, μέχρι τους οπαδούς του Κουφοντίνα και του Μαδούρο. Μια Αριστερά “παντός καιρού”, χωρίς ιδεολογική συνοχή, χωρίς πρόγραμμα, αλλά με εντολές από το εξωτερικό και συναλλαγές με πρόσωπα, που ευτέλισαν τη Βουλή, τη δημοκρατία και τη δικαιοσύνη.
Μια εικόνα για το πόσο “αριστερή” είναι αυτή η κυβέρνηση, μας δίνει η συμπεριφορά της απέναντι στις δημόσιες επενδύσεις. Γιατί έχουν τόση σημασία; Γιατί μόνο με μεγάλες δημόσιες επενδύσεις μπορεί μια οικονομία να βγει από την ύφεση, να εκσυγχρονίσει υποδομές και υπηρεσίες, να δημιουργήσει καλές δουλειές και να κινητοποιήσει και τον ιδιωτικό τομέα να επενδύσει. Ακόμη και το νεοφιλελεύθερο ΔΝΤ παραδέχεται, ότι χωρίς δημόσιες επενδύσεις, η έξοδος από τη στασιμότητα θα είναι σισύφειο έργο για κάθε χώρα που πέρασε οικονομική κρίση. Τα στοιχεία λοιπόν για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είναι αμείλικτα: αφού μείωνε σταδιακά το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων (ΠΔΕ), τελικά μόνο το 83% του προϋπολογισμού για τις δημόσιες επενδύσεις δαπανήθηκε την περίοδο 2012-2017. Αν υπολογίσουμε ότι το ύψος του ΠΔΕ την περίοδο 2012-2017 έφτασε τα 38,01 δις ευρώ, τότε είναι σαφές ότι έμειναν έξω 6,46 δισ. ευρώ. Όσο δηλαδή ήταν το πλεόνασμα του 2018. Άρα έχουν δίκιο αυτοί που λένε ότι το πλεόνασμα του 2018 προήλθε από το “κουτσουρεμένο” Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων ΠΔΕ την περίοδο 2012-2017.
Γι’ αυτό και το Κίνημα Αλλαγής υποστηρίζει ότι πρέπει να μειώσουμε το πρωτογενές πλεόνασμα, από 3.5% σε 2%, ώστε τα χρήματα που θα περισσέψουν να τα διοχετεύσουμε σε δημόσιες επενδύσεις, παραγωγικές ιδιωτικές επενδύσεις και κοινωνικές υπηρεσίες. Μια κοινωνία που δεν επενδύει στην υγεία, στα παιδιά, στους εργαζόμενους, στις μητέρες, στο δημόσιο υπάλληλο, στον επιχειρηματία, στον αγρότη, στο συνάνθρωπο με αναπηρία, στο μετανάστη, στον ερευνητή, είναι μια κοινωνία χωρίς μέλλον. Και μια κοινωνία χωρίς μέλλον, είναι μια κοινωνία που κοιτάζει χαμηλά, δεν ονειρεύεται, δεν ελπίζει και εξαρτάται από επιδόματα, που κάποια στιγμή τελειώνουν. Στις επόμενες εθνικές εκλογές λοιπόν, ας θυμόμαστε ότι μόνο μια πραγματική προοδευτική δύναμη, όπως το Κίνημα Αλλαγής, μπορεί να συμφιλιώσει ξανά την οικονομική με την κοινωνική ανάπτυξη. Με το “Σχέδιο Ελλάδα”, το δικό μας σχέδιο, για μια εθνική προσπάθεια αναγέννησης και προόδου.
