Ο κόσμος μας γύρω μας αλλάζει με ραγδαίους ρυθμούς και χωρίς καλά καλά να έχουμε βγει στο μεταπανδημικό ξέφωτο, βρεθήκαμε ξανά μέσα σε ένα σπιράλ κρίσεων πιο απειλητικό από αυτό που ζήσαμε πριν από μια δεκαετία. Η διάψευση του “τέλους της ιστορίας” με τον ρωσο-ουκρανικό πόλεμο μέσα σε ευρωπαϊκό έδαφος, η ενεργειακή κρίση, ο υπερπληθωρισμός, το φρενάρισμα της ανάπτυξης, η υπερχρέωση κρατών και επιχειρήσεων, η έξαρση της κλιματικής αλλαγής, η γήρανση του ευρωπαϊκού πληθυσμού, η υποχώρηση της δημοκρατίας και η επιστροφή του εθνικισμού είναι φαινόμενα που αναγκάζουν πλέον την Ευρώπη και τις δυτικές δημοκρατίες να δημιουργήσουν νέους θεσμούς, εθνικούς και συλλογικούς που θα προστατέψουν τις κοινωνίες μας.
Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση για το βαθμό δυσκολίας που έχει η χώρα μας στην διαχείριση αυτού του μίγματος προβλημάτων, καθώς κουβαλά διαρθρωτικές αδυναμίες από την προηγούμενη δεκαετία. Παρά τους κομπασμούς της κυβέρνησης της ΝΔ, τα βήματα προόδου που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια δεν έχουν θωρακίσει την ελληνική οικονομία. Αντιθέτως, τόσο η διαχείριση της πανδημίας, όσο και της επιθετικής ακρίβειας, έχει ως αποτέλεσμα τα ⅔ πλέον των πολιτών να είναι εκτεθειμένα σε βαθύτερες ανισότητες, χειρότερες κοινωνικές υπηρεσίες, εξάρτηση από επιδόματα, ανασφάλεια, επισφαλή εργασία και δυσοίωνη συνταξιοδότηση. Το χειρότερο όλων, είναι ότι οι νεότεροι δεν έχουν καμία προσδοκία ότι θα ζήσουν καλύτερα από τους γονείς τους ή ότι η πατρίδα τους μπορεί να τους βοηθήσει να διαπρέψουν κοινωνικά, οικονομικά, επαγγελματικά. Το δόγμα “είσαι αυτό που κληρονόμησες” απειλεί να παγιωθεί και να καθηλώσει τις πιο παραγωγικές ηλικίες σε μια παγίδα στασιμότητας, περιθωριοποίησης, απάθειας και απόδρασης από την πολιτική συμμετοχή.
Θα μπορούσαμε να αξιοποιήσουμε αυτόν τον χρόνο που μένει μέχρι τις εκλογές, συζητώντας με περισσότερη ψυχραιμία και κοινωνική ευαισθησία. Όμως η Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας καλλιεργεί και υποκινεί έναν ακατάσχετο σχολιασμό γύρω από τον χρόνο των επόμενων εκλογών, με στόχο να σκεπάσει τη δυστοπική καθημερινότητα, να κρύψει τις ευθύνες της, να βαθύνει τον πολιτικό διχασμό και να επιβάλει πολιτικά διλήμματα που βολεύουν αυτήν και τον έμμεσο “χορηγό” της, τον ΣΥΡΙΖΑ. Έχουν φτάσει δε, σε τέτοιο σημείο μελλοντολογικού σουρεαλισμού που σχεδόν “φορτώνουν” στο ΠΑΣΟΚ το σενάριο μιας τρίτης(!) εκλογικής αναμέτρησης μέσα στους επόμενους μήνες, εφόσον δεν προκύπτει αυτοδύναμη κυβέρνηση από τις προηγούμενες δύο. Μας προϊδεάζουν για την ποιότητα της προεκλογικής αντιπαράθεσης, μια άκαρπη σύγκρουση του γαλάζιου ελιτισμού με την κόκκινη δημαγωγία, που δεν εμπεριέχει καμία θετική ατζέντα για το σήμερα και το αύριο, αλλά τον κίνδυνο να νεκραναστήσει τα άκρα και να τα εγκαταστήσει πιο ισχυρά στη Βουλή.
Όσοι λοιπόν προσπαθούν να προδιαγράψουν το μέλλον του ΠΑΣΟΚ, μαδώντας τη μαργαρίτα των εκλογών, δεν αντιλαμβάνονται ότι ένα λαογέννητο κίνημα, με τέτοια ιστορία, μια τεράστια πολιτική οδύσσεια στις αποσκευές του αλλά και την αναγεννητική πνοή της νέας ηγεσίας, δεν μπαίνει στα διλήμματά τους. Όχι γιατί αρνούμαστε το θεσμικό και πατριωτικό ρόλο που πρέπει να παίζει ένα υπεύθυνο προοδευτικό κόμμα στις δύσκολες στιγμές της ιστορίας. Ούτε γιατί πάψαμε να αναζητάμε εφικτές προγραμματικές συγκλίσεις εκεί που η κοινωνία τις απαιτεί, όπως πράξαμε στο παρελθόν με τη δημόσια εκπαίδευση, την ψήφο των αποδήμων, την αμυντική θωράκιση της χώρας. Εδώ θα είμαστε, εξάλλου, όταν θα ξημερώνει η Δευτέρα των εκλογών για να μετρήσουμε την υπευθυνότητα όλων. Αλλά γιατί το ΠΑΣΟΚ γεννήθηκε για να πρωταγωνιστεί.
Γιατί η πραγματική ελπίδα για την ταλαιπωρημένη ελληνική κοινωνία βρίσκεται έξω από τον καθηλωτικό διχασμό του ντουέτου που έχει κυβερνήσει την χώρα την τελευταία δεκαετία και προσφέρει καθημερινά όλο και χειρότερες επιλογές ζωής. Η πραγματική ελπίδα βρίσκεται στις καρδιές και το μυαλό των προοδευτικών πολιτών που θα αναζητήσουν ξανά δικαιοσύνη, αξιοπρέπεια, δικαίωμα στην ευημερία, ασφάλεια, εθνική περηφάνια. Στόχος του ΠΑΣΟΚ, όπως πάντα, δεν είναι να κουνάει το σεντόνι της εκλογολογίας. Αλλά να δώσει στις αξίες αυτές προγραμματικό περιεχόμενο, να τις εκφράσουν νέα και αξιόπιστα πρόσωπα, να προσφέρει στους πολίτες διέξοδο, για να κερδίσει επιτέλους η πολιτική τον κουρνιαχτό και η Αλλαγή να συντρίψει τη Συντήρηση.