Ίσως σε καμία άλλη περίοδο της μεταπολιτευτικής ιστορίας δεν έχει καταναλωθεί τόσο οξυγόνο και μελάνι για τις μετεκλογικές προθέσεις ενός κόμματος. Στα δύο και πλέον χρόνια, που κρατά αυτή η προεκλογική διέγερση, το Κίνημα Αλλαγής καλείται να τοποθετηθεί για το “ταίρι” του την επόμενη των εκλογών. Παρά τις επίμονες προσπάθειες της ηγεσίας και των στελεχών του να τηρήσουν τα βασικά του εκλογικού ανταγωνισμού, ότι δηλαδή ένα κόμμα το ψηφίζεις για τις ιδέες και τα πρόσωπα που το εκπροσωπούν, η κακοφωνία συνεχίζεται. Λίγες ώρες πριν τις κάλπες, έχει σημασία να θυμίσουμε και να αποσαφηνίσουμε μερικά πράγματα που αγνοούνται, άλλοτε σκόπιμα και άλλοτε από αμέλεια.
Το Κίνημα Αλλαγής είναι συνέχεια του ΠΑΣΟΚ. Που σημαίνει ότι φέρει τα αρνητικά, αλλά και τα πολλά καλά της ιστορίας του, που δεν χρειάζεται να επαναλάβουμε εδώ. Όμως είναι ένα κόμμα που αποφάσισε να αυτο-ακρωτηριαστεί για να μην καταρρεύσει η χώρα. Φορτώθηκε την χρεοκοπία του Καραμανλή και αναγκάστηκε να συγκυβερνήσει το 2012 υπό το φόβο της εξόδου της χώρας από το ευρώ. Που εδώ και τέσσερα χρόνια κάνει υπεύθυνη αντιπολίτευση, καταθέτει προτάσεις νόμου για την εργασία, την κοινωνική ασφάλιση, τη δημογραφική κρίση, το προσφυγικό ζήτημα, τη διάσωση των ΔΕΚΟ, το περιβάλλον και την επιχειρηματικότητα. Που υπερψήφισε σχέδια νόμου, όπως το σύμφωνο συμβίωσης, η επιδότηση της εργασίας, η ρύθμιση χρεών πολιτών και επιχειρήσεων, ενώ χρησιμοποίησε την επιρροή του στην Ευρώπη για να κρατηθεί η χώρα στο ευρώ. Σήμερα φέρνει στο φως χιλιάδες νεα στελέχη, που κρατάνε τη φλόγα από το χθες, αλλά εκφράζουν τη γενιά της κρίσης και τα προβλήματά της.
Το Κίνημα Αλλαγής δεν έχει σχέση με τη Δεξιά. Η παρουσία Καραμανλή στη δημόσια ζωή και η επαμφοτερίζουσα στάση του Μητσοτάκη απέναντι του, κρατούν ζωντανή μια υπαρξιακή αντίθεση, για τις ευθύνες του 2009, την παραποίηση της οικονομικής ιστορίας, των εθνικών θεμάτων, τις μεταγραφές δεξιών στελεχών στην συριζανελίτικη συγκυβέρνηση με στόχο την εξόντωση πολιτικών αντιπάλων. Η σημερινή Νέα Δημοκρατία ευαγγελίζεται φοροαπαλλαγές και επενδύσεις, αποφεύγοντας τη διακεκαυμένη ζώνη της αναδιανομής του πλούτου, της διάσωσης των τραπεζών, τη μείωση των πρωτογενών πλεονασμάτων, τη δομική μεταρρύθμιση και αποκέντρωση του κράτους. Ξεχνάμε ότι ρυθμίσεις όπως η μείωση των φορολογικών συντελεστών, η κατάργηση των αντικειμενικών κριτηρίων και του ΣΔΟΕ, οι περαιώσεις και η σκόπιμη καθυστέρηση δημιουργίας περιουσιολογίου ή διασύνδεσης των ταμειακών μηχανών με το ΤΑΧΙS, είναι νεοδημοκρατικες πρακτικές, που οδήγησαν τα δημόσια έσοδα σε κατάρρευση και αποδυνάμωσαν τη δημόσια διοίκηση.
Συνεπώς, το Κίνημα Αλλαγής δε μπορεί “να βγει στα κάγκελα”, να υποδυθεί τον Πόντιο Πιλάτο ή να θυσιαστεί ξανά εφόσον οι πολίτες αποφασίσουν ότι είναι τρίτο κόμμα. Έχει ευθύνες, τόσο για το χθες όσο και για το αύριο, αλλά αυτές πάνε χέρι-χέρι με το ποσοστό που θα λάβει. Έχει γεννηθεί να υπηρετεί το λαό, αλλά χωρίς να γίνεται δεκανίκι της Συντήρησης. Είναι χρήσιμο ως ουσιαστικό κοινοβουλευτικό και πολιτικό ανάχωμα στην αναβίωση μιας εκδικητικής Δεξιάς, που κρύβεται πίσω από τις αμφιλεγόμενες μεταρρυθμιστικές προθέσεις του Μητσοτάκη. Ως μεταρρυθμιστική δύναμη θα βάλει πλάτη στην αλλαγή του εκλογικού νόμου, στην απαλλαγή από τη θηλειά των πλεονασμάτων και στην αλλαγή του Συντάγματος. Και ως πολιτικός ανταγωνιστής του ΣΥΡΙΖΑ, για να ηγεμονεύσει ξανά στην ευρύτερη Κεντροαριστερά, εκφράζοντας τα αιτήματα των “πρεκάριων”, που θα πληθύνουν από την περαιτέρω απορρύθμιση της εργασίας και της κοινωνικής ασφάλισης. Όσοι λοιπόν ψάχνουν λόγο να ψηφίσουν Κίνημα Αλλαγής, έχουν περισσότερους από έναν.
* Άρθρο μου στο Πρώτο Θέμα