Στο βιβλίο του για την covid19, με τίτλο “Το βέλος του Απόλλωνα”, ο καθηγητής του Γιέηλ, Νικόλας Χρηστάκης αναφέρει ότι μια πανδημία τελειώνει είτε όταν σταματήσει να σκοτώνει είτε όταν οι υπηρεσίες υγείας, οι συνθήκες υγιεινής και τα μέτρα προστασίας συνδυαστούν με το εμβόλιο επιτυγχάνοντας γενική ανοσία στον πληθυσμό. Αντί να συζητάμε για αυτά, η κυβερνητική προπαγάνδα έχει εναποθέσει όλες τις ελπίδες μας στο εμβόλιο, τη στιγμή που η ίδια υπονομεύει τη δημόσια υγεία με τις παλινωδίες και τους τακτικισμούς της.
Ενάμιση χρόνο μετά, η διακυβέρνηση της ΝΔ φαίνεται να ξεμένει από πάγκο, αναχαιτίζοντας την επέλαση προς το πολιτικό ‘κέντρο’ και επιστρατεύοντας τον κομματικό πυρήνα για να κρατήσει ζωντανά τα πελατειακά δίκτυα κέντρου και περιφέρειας.
Όμως η παράταση της καραντίνας ή ένα τρίτο λοκντάουν θα προκαλέσουν βαθιές και ίσως ανεπανόρθωτες πληγές στο σώμα, την ψυχή και την τσέπη της ελληνικής κοινωνίας. Αφού και στο οικονομικό τερέν, η Νέα Δημοκρατία έχει επιλέξει να μετατρέψει σε σάκο του μποξ την εργασία – και ιδιαίτερα εκείνους που εργάζονται εποχιακά, περιστασιακά, σε επισφαλείς δουλειές. Θεωρεί αναγκαία παράπλευρη απώλεια τον “θάνατο του εμποράκου”, χρηματοδοτεί τις μεγάλες επιχειρήσεις, αφήνει ανεξέλεγκτες τις τράπεζες, ασύδοτη την αγορά προϊόντων και υπηρεσιών να απομυζούν το πορτοφόλι της μεσαίας τάξης και των ασθενέστερων οικονομικά στρωμάτων.Την ίδια στιγμή μετατρέπει το κράτος και την τοπική αυτοδιοίκηση σε μακρύ χέρι του Μαξίμου. Προτάσσει την αστυνομία για να λύσει κοινωνικά ζητήματα. Φιμώνει την πολυφωνία στα ΜΜΕ μοιράζοντας κρατικό χρήμα. Λειτουργεί με το “αποφασίζω και διατάσσω” του κ. Μητσοτάκη, καταργώντας θεσμούς και ιεραρχίες με το “κατόπιν ενεργειών μου”. Η εικόνα δε υπουργών και στελεχών της ΝΔ να αυτοθαυμάζονται εμβολιαζόμενοι εις βάρος των ευπαθών ομάδων είναι αντανάκλαση της αλαζονείας και του καθεστωτισμού που δεν κρύβεται.
Η ισχύς της χώρας στο εξωτερικό παραμένει μειωμένη, κρίνοντας από την εξέλιξη των ευρω-τουρκικών σχέσεων και το προσφυγικό. Είναι λοιπόν σαφές ότι δε μπορούμε να συνεχίσουμε έτσι. Η Νέα Δημοκρατία δε μπορεί να διαχειριστεί κρίσεις με επάρκεια, δεν μπορεί να σχεδιάσει, δεν μπορεί να ξυπνήσει τις τεράστιες δυνατότητες της ταλαιπωρημένης ελληνικής κοινωνίας μετά από δύο απανωτές κρίσεις. Είναι διαχειριστές κλειστών και παλαιοκομματικών συστημάτων, μέρος του προβλήματος και όχι της λύσης.
Από την άλλη, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να μετασχηματιστεί σε έναν σύγχρονο πολιτικό φορέα της προόδου, σε ανοιχτό κόμμα, σε σχολείο ιδεών. Δεν αρθρώνει εναλλακτική, ρίχνει συνειδητά το επίπεδο της αντιπαράθεσης με την Κυβέρνηση, δεν αξιοποιεί την κυβερνητική του εμπειρία, αλλά συχνά παγιδεύεται από φωνές που ζουν στο 2012 ή στο 2015. Ο πόλεμος που κήρυξε στη μεσαία τάξη τον στοιχειώνει ακόμη. Διευκόλυνε την θριαμβική επάνοδο της παράταξης που χρεοκόπησε τη χώρα το 2009 στην εξουσία, ενώ τώρα χορηγεί την επικυριαρχία της, ανήμπορος να καρπωθεί την λαϊκή δυσαρέσκεια.
Δεν είναι τυχαίο ότι αυτός ο δικομματισμός δεν πείθει και δεν συσπειρώνει. Οι κκ. Μητσοτάκης και Τσίπρας είναι “παιδιά της κρίσης”. Η μετεωρική άνοδός τους στην εξουσία πραγματοποιήθηκε μέσα σε ιδιαίτερες, οξυμένες κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες. Η εκλογή τους προέκυψε από αντίδραση στον προηγούμενο, όχι ως επιβράβευση του προγράμματος ή των πολιτικών τους. Γι’ αυτό και η μεταρρυθμιστική τους ατζέντα πάσχει. Το μητρώο τους δεν περιέχει ούτε μια μεγάλη κοινωνική μεταρρύθμιση, παρά τις μεταγραφές στελεχών.Η προοδευτική διακυβέρνηση που εμείς προτάσσουμε δεν προκύπτει από τις δημοσκοπικές επιδόσεις της στιγμής. Αλλά από τα κοινωνικά αιτήματα που έχουν αρχίσει να διαρθρώνονται και θα αποκτήσουν πολιτική έκφραση απέναντι στη Συντήρηση. Αυτά για τα οποία προετοιμαζόμαστε εδώ και μήνες, ώστε να έχουμε μια πλήρη πρόταση εξουσίας, ακριβώς για να κριθούμε και ως κόμμα εξουσίας. Όχι ως ντουντούκα άρνησης, συμπλήρωμα ή δορυφόρος στα σενάρια που παράγουν πολιτικά και εξωπολιτικά κέντρα εξουσίας.
Η προοδευτική διακυβέρνηση δικαιώνει τις αξίες και το συμβόλαιο με το λαό. Με την αποκατάσταση της προσφοράς του ΠΑΣΟΚ στη συνείδηση των πολιτών. Από την σημασία που αποκτά ξανά το κοινωνικό κράτος για την υγεία, την επιβίωση, την ασφάλεια, την αλληλεγγύη. Από την ατζέντα που συνδυάζει παραγωγικές επενδύσεις με ισχυρό κοινωνικό κράτος και μια εξωστρεφή, διαφοροποιημένη οικονομία, που δεν εξαρτάται μόνο από τον τουρισμό, αλλά σέβεται το περιβάλλον και επενδύει στην γνώση και στην ποιότητα ζωής.
Που δεν ανέχεται τη φορολογική ασυλία των λίγων και ισχυρών ή τη μαζική φτώχεια και υστέρηση. Που έχει σχέδιο για το που θα πάει το κάθε ευρώ από το Ταμείο Ανάκαμψης, πιστεύει στη σύμπραξη κράτους και αγοράς για ποιοτικά δημόσια έργα, διεκδικεί διαφάνεια και λογοδοσία σε κάθε επίπεδο της δημόσιας ζωής, ώστε η δημοκρατία να αποκεντρώνεται και να απελευθερώνει τον πολίτη. Που μάχεται για εγγυημένη αξιοπρεπή ζωή, καλοπληρωμένες δουλειές και αξιοπρεπείς συντάξεις όχι εις βάρος των σημερινών και μελλοντικών γενεών αλλά μέσα από κοινωνικό πλεόνασμα που προκύπτει από παραγωγικές επενδύσεις, από την δίκαιη μετάβαση στην πράσινη και ψηφιακή οικονομία.
Αυτό είναι το πνεύμα της Νέας Αλλαγής, το προγραμματικό οπλοστάσιο της προοδευτικής διακυβέρνησης που εμείς προτείνουμε και θέτουμε στην κρίση των πολιτών κάθε μέρα με τα στελέχη μας, με τον αγώνα των νεότερων, αλλά και την εμπειρία των καλών και δύσκολων ημερών στις αποσκευές μας. Μια πορεία ελπίδας, μια εναλλακτική απέναντι στον συντηρητικό μονόδρομο της Δεξιάς, της καταπίεσης, του αυταρχισμού, της εκμετάλλευσης. Είναι η αυτόνομη, ακηδεμόνευτη εναλλακτική, που μπορεί να γίνει ξανά πλειοψηφικό ρεύμα και να απελευθερώσει προοδευτικές δυνάμεις, που σήμερα παραμένουν εγκλωβισμένες στον δικομματισμό που μας κληροδότησε η μνημονιακή δοκιμασία.
*Άρθρο μου στο www.ieidiseis.gr