Για να μπορέσει το Κίνημα Αλλαγής να πρωταγωνιστήσει, χρειάζονται πολιτικές υπερβάσεις, που στηρίζονται σε δύο πυλώνες, έναν προγραμματικό και έναν οργανωτικό
Το ερχόμενο σαββατοκύριακο, το Κίνημα Αλλαγής κάνει ένα σημαντικό βήμα προς την οργανωτική και πολιτική του ομογενοποίηση. Διορθώνει δηλαδή το κατασκευαστικό του λάθος, που ακολούθησε την πορεία του κάβουρα. Από πρότυπο άμεσης και συμμετοχικής δημοκρατίας 212.000 πολιτών, σε διορισμένα πολυμελή όργανα, χωρίς παρεμβατικό ρόλο, άλυτες πολιτικές και προγραμματικές αποκλίσεις, που φάνηκαν στις πρώτες αναταράξεις και οδήγησαν στις αποχωρήσεις του Ποταμιού, της ΔΗΜΑΡ και κάποιων στελεχών. Αν δεν κάνεις όμως λάθη, δεν μαθαίνεις. Και έτσι, το βράδυ της Κυριακής, το Κίνημα θα έχει αναθεωρήσει το καταστατικό του, θα έχει εκλέξει Γραμματέα και μια νέα Κεντρική Πολιτική Επιτροπή, που θα προετοιμάσει το κόμμα για τις αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις.
Όμως ταυτόχρονα, το Συνέδριο συμβαίνει σε μια συγκυρία, που είναι γεμάτη πολιτικές ευκαιρίες. Ο ΣΥΡΙΖΑ κυβερνά περισσότερο από μια τετραετία, μέσα στην οποία επέδειξε πολλές ιδεολογικές και πολιτικές αδυναμίες να κατανοήσει και να επιλύσει σύνθετα κοινωνικά προβλήματα και να τροχοδρομήσει την ανάπτυξη πάνω σε στέρεες βάσεις. Παρότι οφείλουμε να αναγνωρίσουμε τη στροφή προς το ρεαλισμό, την προσπάθεια να ανατρέψει μερικές από τις λανθασμένες μνημονιακές κληρονομιές και να βάλει μια προοδευτική σφραγίδα σε ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα, έδωσε χώρο στον ακροδεξιό του συγκυβερνήτη να δίνει τον τόνο και να υποβαθμίζει καθημερινά το επίπεδο της πολιτικής ζωής. Συνέδεσε την πολιτική του ηγεμονία με μια άγαρμπη επίθεση σε θεσμούς και πολιτειακές λειτουργίες.
Αποδυναμώνει τις δημόσιες και κοινωνικές υπηρεσίες, χρυσώνοντας το χάπι με επιδόματα με ημερομηνία λήξης. Διαχειρίζεται με πρωτόγνωρο κυνισμό τα εθνικά θέματα και δημιουργεί διαπραγματευτικά κεκτημένα σε βάρος των επόμενων κυβερνήσεων. Επιτέθηκε δικαστικά στους πολιτικούς του αντιπάλους, χωρίς να επιθυμεί κατά βάθος να συγκρουστεί με τη διαπλοκή και το συντηρητικό κατεστημένο. Αντιθέτως, το ενσωμάτωσε. Με αποτέλεσμα να έχει μετατραπεί σε ένα “ουράνιο τόξο” πολιτικών ορφανών από το ΠΑΣΟΚ, την ακροδεξιά, την καραμανλική δεξιά, τους κεντρώους του Λεβέντη και μερικούς Οικολόγους. Ένα κυβερνητικό συνοθύλευμα δηλαδή, που στηρίζεται σε ένα κόμμα περιορισμένου οργανωτικού βεληνεκούς, που με τη σειρά τους και τα δυο αναφέρονται στο πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα.
Όμως τα λάθη, οι ανεπάρκειες, η φθορά του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα μεταφραστούν αυτόματα σε εκλογικά κέρδη για το Κίνημα Αλλαγής. Η μεγάλη κοινωνική βάση που ψήφιζε κάποτε ΠΑΣΟΚ, σκέφτεται προοδευτικά ή απλά δεν θέλει τη Δεξιά στην εξουσία, ζητάει κάτι παραπάνω για να επιστρέψει σπίτι της. Και αυτό το “κάτι παραπάνω” δεν μπορεί να είναι ούτε ένα μαξιμαλιστικό κυβερνητικό πρόγραμμα ενός κόμματος που κάποτε ήταν στο 45% ούτε η ανάγκη μιας γενιάς παλαιότερων – καθ’ όλα αξιόλογων – στελεχών, να δικαιωθούν μέσα από την ήττα του ΣΥΡΙΖΑ, απλά γιατί τους εξόρισε από την εξουσία με άγαρμπο τρόπο.
Για να μπορέσει το Κίνημα Αλλαγής να πρωταγωνιστήσει, χρειάζονται πολιτικές υπερβάσεις, που στηρίζονται σε δύο πυλώνες, έναν προγραμματικό και έναν οργανωτικό. Ο προγραμματικός πυλώνας είναι ουσιαστικά η σύνδεση του Κινηματος με τους σημερινούς μη προνομιούχους, μέσα από μια νέα πολιτική οικονομία εθνικών στόχων. Γι’ αυτούς που έχουν περισσότερο ανάγκη την αλλαγή, την αλληλεγγύη, την ανάπτυξη, τις δουλειές, την ασφάλεια. Τα εκατομμύρια του νέου πρεκαριάτου της κρίσης, που ορίζεται από τα δύο άκρα των επισφαλών
δουλειών και των πενιχρών συντάξεων, που αναζητούν νέους θεσμούς, βηματισμό, ενιαία πατριωτική συνείδηση, αλλά και προετοιμασία για τους πρωτόγνωρους μετασχηματισμούς που φέρνει η τεχνολογική εξέλιξη. Και έναν οργανωτικό πυλώνα, που θα ανοίξει τη στρόφιγγα της ενεργούς συμμετοχής στο κόμμα των χιλιάδων στελεχών και φίλων της παράταξης, παλαιών και νεότερων, που μάχονται στις κοινωνικές, επαγγελματικές, επιχειρηματικές και εθελοντικές οργανώσεις ή διαπρέπουν στην επιστήμη, στην οικονομία, στον πολιτισμό, στις τέχνες, στη διασπορά.
Μια τέτοια πολιτική διεργασία και κάλεσμα θα ανανεώσει το Κίνημα, θα το βοηθήσει να επαναπροσδιορίσει τη στάση του απέναντι στη Συντήρηση. Θα το κάνει πιο συμπαγές, διεκδικητικό και ριζοσπαστικό απέναντι στη συνομάδωση του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ, που έχει οδηγήσει μαζικά τη μεσαία τάξη να θεωρεί την παράταξη της εθνικής χρεοκοπίας, τη Νέα Δημοκρατία, τον ιδεολογικό μας αντίπαλο δηλαδή, ως αναγκαία συνθήκη εξομάλυνσης και επιστροφής στην κανονικότητα.
Συζητώντας ανοιχτά για τις πολιτικές μας επιδιώξεις και κοινωνικές συμμαχίες, τιμώντας το παρελθόν με τα επιτεύγματα αλλά και τα λάθη του, δικαιώνοντας πρόσωπα και επιλογές του ΠΑΣΟΚ, μεταφράζοντας στο σήμερα τη σπουδαία παρακαταθήκη του Ανδρέα Παπανδρέου, μπορούμε να μετατρέψουμε αυτό το συνέδριο σε μια επανεκκίνηση μιας σπουδαίας προσπάθειας που ξεκίνησε με την εντολή δεκάδων χιλιάδων πολιτών να κάνουμε την παράταξη μεγάλη, ξανά, με ανοιχτά μυαλά, αλλά και ανοιχτές θύρες.