Με την εκλογή αρχηγού, ο προοδευτικός χώρος ετοιμάζεται για το ποιοτικό άλμα: να απευθυνθεί στη μεσαία τάξη ζητώντας της να αφήσει στην άκρη το αξίωμα «όλοι ίδιοι είναι» και να επιστρέψει στον πολιτικό χώρο που την «πρόδωσε». Απανωτές εκλογικές αναμετρήσεις στην Ευρώπη και στον κόσμο δείχνουν ότι στην κάλπη δεν φτάνεις από ρομαντισμό ή κομματική «γραμμή». Δεν θα ψηφίσουμε για έναν γενικόλογο ευρωπαϊστή ή έναν παλαιοπώλη συμβόλων. Αλλά για αυτόν που θα μας εμπνεύσει ότι μπορεί να ανοίξει έναν δρόμο χωρίς εφιάλτες.
Για αυτό και είναι σημαντικό να είναι ξεκάθαροι οι κανόνες του παιχνιδιού. Οσοι πάνε στην κάλπη θα ξέρουν ότι την επόμενη μέρα όλοι θα δουλέψουν μαζί για ένα ενιαίο κόμμα, όχι μια τεχνητή συγκόλληση. Ο νικητής θα σεβαστεί τον πολυσυλλεκτικό χαρακτήρα του νέου φορέα, την ιστορία των κομμάτων, τη μειοψηφία.
Μετά υπάρχει ο γνωστός κίνδυνος. ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ και οι φίλοι τους έχουν κάθε συμφέρον να εγκλωβίσουν την ατζέντα σε έναν διάλογο μέσων και όχι σκοπών: «με ποιον θα συγκυβερνήσετε μετά τις εκλογές;». Ομως οι υποψήφιοι δεν χρειάζονται καμία στρατηγική κηδεμονία. Ούτε για τον μελλοντικό συνεργάτη του Τσίπρα ούτε το κεντροαριστερό δεκανίκι του Μητσοτάκη. Η προοδευτική πολιτική δεν γίνεται καλύτερη μέσα από συμπληρώματα ή λυκοφιλίες. Αλλά από δυνατά προγραμματικά κόμματα που εκπροσωπούν κοινωνικές συμμαχίες και θέλουν να κυβερνήσουν.
Πάνω απ’ όλα λοιπόν, είναι η πολιτική. Και η μεγάλη ευκαιρία για τον προοδευτικό χώρο να χαράξει μια ποιοτική τομή με τη μνημονιακή μιζέρια. Αλλο το αναγκαίο, άλλο το ωφέλιμο. Ολοι γνωρίζουμε εις βάρος ποιων δημιουργήθηκαν τα πλεονάσματα. Και σε ποιους ξαναμοιράζονται, δημιουργώντας χάσμα μεταξύ όσων είναι μέσα και έξω από την κρατική απόληξη. Γιατί η νέα γενιά είναι ο μεγάλος αποκλεισμένος των μεταρρυθμίσεων και ο κομπάρσος της δήθεν «ανάπτυξης». Διαπλοκή των εξουσιών, υπουργοί – φύλαρχοι, νομοθέτηση της τροπολογίας, «μονοκαλλιέργεια» του τουρισμού. Από μια πολιτικη τάξη που αντί να εμπιστευτεί την εμβληματική επένδυση της μεταπολίτευσης, δηλαδή τα μορφωμένα παιδιά της, προστατεύει συντάξεις, βαφτίζει την εκμετάλλευση εργασία και συζητά για τον Εμφύλιο.
Χωρίς την πάνδημη συμμετοχή των χαμένων των Μνημονίων, ο προοδευτικός χώρος δεν θα έχει ισχυρό κοινωνικό και γενεακό έρεισμα. Για να φτάσουν στην κάλπη οι άνεργοι, οι φοιτητές, τα νέα ζευγάρια, οι συμβασιούχοι, αλλά και οι νέοι του εξωτερικού και το πρεκαριάτο των νέων ελεύθερων επαγγελματιών θέλουν κάτι περισσότερο από ένα κόμμα που θα «ντιλάρει» συμμαχίες ή θα καταθέτει ερωτήσεις στη Βουλή. Θέλουμε ξανά μια πολιτική οικονομία για τη μεσαία τάξη: «Οι υπήκοοι που θέλουν να γίνουν πολίτες. Οι άνεργοι που θέλουν να δουλέψουν. Οι αποκλεισμένοι που θέλουν να συμμετέχουν. Οι νέοι που θέλουν να δημιουργήσουν», όπως έλεγε ο Κύρκος. Με άλλα λόγια, να τα αλλάξουμε μαζί όλα, χωρίς να γκρεμίσουμε τη χώρα.
