To 2009, στο προοίμιο όσων θα επακολουθούσαν στη Νότια Ευρώπη, η άτυπη τότε Τρόικα έσωσε τις τράπεζες των Βαλτικών και Κεντροευρωπαϊκών χωρών, ανταλλάσσοντας την παραμονή των δυτικών κεφαλαίων στις τράπεζές τους με (αδιαπραγμάτευτη) λιτότητα. Πέντε χρόνια μετά αναζητούν ακόμη τις κοινωνικές τους υπηρεσίες, το 5% του πληθυσμού που έχει μεταναστεύσει, το brain drain νέων που στέρησε πολύτιμο κοινωνικό και οικονομικό κεφάλαιο, τον εξτρεμισμό και τη μετάβαση σε μια ξενοφοβική δεξια τύπου Ουγγαρίας.
Το έργο έχει ξαναπαιχτεί μεσοπολεμικά, στα 90s, στα 00s. Η λιτότητα δεν δούλεψε ποτέ για την πολιτική και κοινωνική ανάταση μιας χώρας. Όσοι ταυτιζουν τη δοκιμαστική ‘μέτρηση’ του κρατικού μας ομολόγου στις διεθνείς αγορές κεφαλαίου, την πτώση των εξαγωγών μας και την ‘εντατική’ στην οποία βρισκόμαστε εξαιτίας κοινοτικών εισροών με ιστορίες εθνικής επιτυχίας, προφανώς γνωρίζουν καλά ποιο πολιτικό προϊόν πωλούν. Το θέμα ειναι τι σχέση έχει η σοσιαλδημοκρατία (sic), οι φύλαρχοί και οι υποψήφιοί της με όλα αυτά. Οι νεότεροι ας πούνε αυτό που βλέπουν και ζουν. Αν είναι να γίνουμε σερβιτόροι της Ευρώπης, τουλάχιστον να το απολαύσουμε, όπως είπε και ένας φίλος.
