Από τα τέλη Αυγούστου και τη -με το ζόρι- έξοδο από το μνημόνιο βρισκόμαστε σε μια άτυπη προεκλογική περίοδο, της οποίας το τέλος είναι άγνωστο. Μπορεί να διαρκέσει άλλους δύο, πέντε ή δέκα μήνες, με τελικό ή ενδιάμεσο σταθμό τις αυτοδιοικητικές και ευρωπαϊκές εκλογές. Δυστυχώς, το ισχύον Σύνταγμα παραδίδει ουσιαστικά τη λειτουργία του πολιτεύματος στα χέρια ενός πανίσχυρου πρωθυπουργού που μπορεί να κρατά σε ομηρία τη λειτουργία του κράτους και της οικονομίας με το δικαίωμα της πρόωρης προσφυγής στις κάλπες.
Κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι μια μακρά προεκλογική περίοδος θα ευνοούσε τον πολιτικό διάλογο. Θα έδινε την ευκαιρία στην κυβέρνηση και την αντιπολίτευση να ξεδιπλώνουν πολιτικές, αιτήματα και επιχειρήματα, να δημιουργούν κοινωνικές συμμαχίες, να αναδεικνύουν πρόσωπα. Αυτά όμως συμβαίνουν σε χώρες όπου οι κυβερνήσεις έχουν σταθερή θητεία, ο πρωθυπουργός δεν κάνει ό,τι θέλει και όλοι αποδέχονται τις εκλογές ως συνέχεια της διακυβέρνησης, όχι ως διακοπή της.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η δική μας παρατεταμένη προεκλογική περίοδος είναι ένα πισωγύρισμα. Η κυβέρνηση πλαισιώνει τη στρατηγική της στο τρίγωνο «Πρέσπες – σκάνδαλα – παροχές», βομβαρδίζοντας ατάκτως την κοινή γνώμη, δημιουργώντας σύγχυση και μετατρέποντας τους πολιτικούς της αντιπάλους σε εχθρούς. Η Νέα Δημοκρατία δεν μπορεί να πάρει ριζικές πολιτικές πρωτοβουλίες αποδεικνύοντας την έλλειψη στρατηγικού βάθους και ισχυρών θυλάκων συντηρητισμού και ρεβανσισμού στις τάξεις της, που δημιουργούν αντιδεξιά αντανακλαστικά σε εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες. Οσοι παρακολούθησαν την ομιλία του Αντώνη Σαμαρά στο συνέδριό της πήραν το μήνυμα.
Την ώρα που προστατευόμενοι μάρτυρες μετατρέπονται σε κατηγορούμενους και μια νέα γενιά αριστερών «αυτοφωράκηδων» και κρατικοδίαιτων golden boys μας θυμίζει ότι τίποτα δεν άλλαξε, δικαστικές αποφάσεις ανατρέπουν τον κρατικό προϋπολογισμό. Σε χιλιάδες πολίτες πιστώνονται επιδόματα που δεν φτάνουν ποτέ. Δημόσια νοσοκομεία συντηρούνται από ιδρύματα και δωρεές εταιρειών, ενώ μεσαίοι και μη προνομιούχοι στέλνονται σωρηδόν στις ιδιωτικές κλινικές. Τα πολυδιαφημισμένα πλεονάσματα προκύπτουν ως χάρτινοι πύργοι πάνω στα χρέη του κράτους σε ιδιώτες, προμηθευτές, δήμους και περιφέρειες. Ο κοινοβουλευτικός έλεγχος όλο και υποβαθμίζεται. Στη βάση της κοινωνίας ο ρατσισμός, η ξενοφοβία, η βία θεριεύουν και βγαίνουν στην επιφάνεια. Η… ντουντούκα της Χρυσής Αυγής έχει έντεχνα σιωπήσει. Και κανείς δεν φαίνεται να προβληματίζεται.
Θα περίμενε κανείς από τα κόμματα εξουσίας περισσότερο χώρο για συμφωνία σε οικονομικά και διεθνή θέματα. Σε μια Ευρώπη πολλαπλών ταχυτήτων και πολλαπλών κρίσεων, μια διαιρεμένη και αποδυναμωμένη Ελλάδα δεν μπορεί να συμμετάσχει ενεργά στις ευρωπαϊκές εξελίξεις, να σχεδιάσει το αύριο και να μεταφέρει στους πολίτες της, στα νοικοκυριά και τις επιχειρήσεις αυτοπεποίθηση και αισιοδοξία. Ούτε να τους πείσει ότι θα μπορέσει να τους επιστρέψει μέρος όσων έχασαν, αλλά κυρίως να τους εγγυηθεί ότι τα επόμενα 5-10 χρόνια θα ζούνε καλύτερα. Με τους όρους που αυτή διεξάγεται σήμερα, η πολιτική της παρατεταμένης ή μόνιμης προεκλογικής εκστρατείας αφαιρεί ορίζοντα από τους πολίτες-ψηφοφόρους. Αποθαρρύνει και απογοητεύει παρά μαγνητίζει νέες σε ιδέες και ηλικία δυνάμεις να ασχοληθούν με τα κοινά.