Ένα τουρκικό ερευνητικό σκάφος εισέρχεται στα χωρικά μας ύδατα. Ντόπιοι και πρόσφυγες/μετανάστες στα νησιά εξεγείρονται εναλλάξ. Η τέταρτη ασφαλιστική μεταρρύθμιση σε καιρό οικονομικής επιτήρησης είναι ante portas. Και δεκάδες χιλιάδες δανειολήπτες θα χάσουν τα σπίτια τους από την 1η Μαΐου. Όμως ο καφές δύο βετεράνων της πολιτικής, ο ένας από το ΠΑΣΟΚ και ο άλλος από το ΣΥΡΙΖΑ, γίνεται ξαφνικά βασική είδηση και δήθεν προεόρτιο αρραβώνων των δύο κομμάτων της αντιπολίτευσης. Από “ουρά της Δεξιάς” το Κίνημα Αλλαγής έγινε – κυριολεκτικά με έναν καφέ – “ουρά του ΣΥΡΙΖΑ”. Τόσο απλά.
Το αθώο σενάριο είναι ότι κάποιοι έχουν παρεξηγήσει τις καταστάσεις. Το όχι και τόσο αθώο, ότι διαφωνούν με την αυτονομία του Κινήματος και αγαπούν τις “συγκολλήσεις”. Υπό αυτό το πρίσμα, η ιστορία του ΠΑΣΟΚ, οι ιδεολογικές καταβολές, η σοσιαλδημοκρατική ταυτότητα και οι κοινωνικές αναφορές του Κινήματος Αλλαγής, παραβλέπονται. Οι καταστατικές και πολιτικές διακηρύξεις για αυτόνομη πολιτική πορεία, δεν έχουν καμία σημασία.
Θα δυσαρεστήσουμε κάποιους, αλλά για εμάς ο χρόνος δεν έχει κολλήσει ούτε στην περίοδο 2012-2014 ούτε στο πρώτο εξάμηνο του 2015. Η συγκυβέρνηση με τη Νέα Δημοκρατία ήταν μια αναγκαία εξαίρεση, όχι μια επιλογή με πολιτικά ή ιδεολογικά χαρακτηριστικά, όπως το αντιμνημονιακό πάντρεμα Τσίπρα και Καμμένου. Επιπλέον, το 2017 δημιουργήσαμε ένα νέο σπίτι, το Κίνημα Αλλαγής για να εκφράσει ένα νέο ξεκίνημα, όχι μόνο να δικαιώσει τις δύσκολες επιλογές του χθες. Στην κάλπη του Ιουλίου πήραμε εντολή να ασκήσουμε αντιπολίτευση ως τρίτο κοινοβουλευτικό κόμμα. Δύσκολα θα βρει κάποιος άλλο τρίτο κόμμα στα κοινοβουλευτικά χρονικά να είναι παρόν – όχι φωνάσκον – στα κεντρικά πολιτικά ζητήματα, να καταθέτει επεξεργασμένες προτάσεις νόμου και ταυτόχρονα να επιδεικνύει πατριωτική ευθύνη και πνεύμα συνεργασίας στα σημαντικά.
Χωρίς καμία πρόθεση να πάρουμε τη δουλειά από τις …”καφετζούδες”, με τον ΣΥΡΙΖΑ μας χωρίζουν πολλά. Και δεν είναι μόνο η τυχοδιωκτική εισβολή στα σύμβολα και στην ιστορία μας. Δεν είναι καν η υπερβολή και η ευκολία με την οποία μετατράπηκε από αντιμνημονιακό κήρυκα σε πρωτομάστορα της αριστερής λιτότητας των υπερπλεονασμάτων. Είναι οι επιλογές του στα εθνικά ζητήματα, το προσφυγικό πρόβλημα, την κοινωνική ασφάλιση, τη δημοσια ασφάλεια, την ανάπτυξη, τη δημόσια περιουσία, τα ατομικά δικαιώματα. Είναι γιατί η χώρα πλήρωσε – και εν μερει πληρώνει ακόμη – τις εσωτερικές του αντιφάσεις.
Όμως ο ανταγωνισμός και η κριτική στο ΣΥΡΙΖΑ, δεν σημαίνει ότι θα ξεχάσουμε ότι ο φυσικός πολιτικός μας αντίπαλος είναι στα δεξιά μάς. Δεν μπορούμε να κλείσουμε τα μάτια σε αυτούς που θεωρούν την κοινωνική πολιτική φιλοδώρημα ή την ανάπτυξη με δουλειές των 300 και 400 ευρώ. Που θεωρούν ότι η χώρα βάλλεται από λαθροεισβολείς και 8 μήνες μετά “ψάχνονται” με το προσφυγικό. Που από τη μια υπόσχονται επιτελικό κράτος, αλλά από την άλλη δε μπορούν να κόψουν τις συνήθειες υπέρ των “γαλάζιων παιδιών”. Που μιλούν για δημόσια παιδεία και υγεία, χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τις ανισότητες, αλλά φροντίζουν να αφήσουν έξω από τα δημόσια αγαθά όλο και περισσότερους πολίτες με τα παιδιά τους. Που γυρίζουν την υφήλιο φέρνοντας δήθεν ξένες επενδύσεις, αλλά οι ετοιμοπόλεμες μπουλντόζες στο Ελληνικό κοντεύουν να σκουριάσουν.
Ας μας επιτρέψουν λοιπόν κάποιοι να κάνουμε αντιπολίτευση, με σεβασμό στην ιστορία μας και στη λαϊκή εντολή. Μπορεί να συμφωνούν ή να διαφωνούν με το περιεχόμενο αυτής. Η κριτική είναι ευπρόσδεκτη. Εξάλλου, γι’ αυτό κάνουμε προγραμματική συνδιάσκεψη το Μάρτιο. Για να εμπλουτίσουμε τις θέσεις μας. Όμως η πυξίδα είναι σταθερή. Περάσαμε δια πυρός και σιδήρου για να μπορούμε πια να μην κρατάμε ίσες αποστάσεις, αλλά να αυτοπροσδιοριζόμαστε και να μην πνιγόμαστε σε ένα φλιτζάνι καφέ.
Άρθρο στην εφημερίδα “Τα Νέα”, 07/02/2020