“Είναι μεγάλος ο πειρασμός για κάθε νέο και για κάθε προοδευτικό πολίτη που προβληματίζεται για την πορεία του προοδευτικού χώρου, να εστιάζει στα τυχόν ελλείμματα της Κεντροαριστεράς σε Ελλάδα και Ευρώπη.
Εκπροσωπώντας μια πολιτική κοινότητα νέων και νεότερων σε ηλικία και αντιλήψεις, θα προσπαθήσω να δικαιώσω τ’ όνομά μας και σήμερα να κοιτάξουμε μπροστά: να σκεφτούμε μαζί από σήμερα και μέχρι τις ευρωεκλογές, γιατί αυτή που μοιάζει σήμερα ως μια χαμένη γενιά, χρειάζεται μια ισχυρή και τολμηρή Κεντροαριστερά, μια μεγάλη προοδευτική συμμαχία στην Ελλάδα και στην Ευρώπη.
Ποια είναι λοιπόν αυτή η γενιά;
Είναι σχηματικά η γενιά του ERASMUS, είναι η γενιά της Ευρώπης. Είναι η γενιά η δική μας, που πήρε το πρώτο χαρτζιλίκι της σε δραχμές αλλά έβγαλε τα πρώτα της χρήματα σε ευρώ. Η γενιά που κρατά στα χέρια της ακριβά πτυχία και δεν ξέρει τι να τα κάνει.
Είναι η γενιά κυρίως του ευρωπαϊκού Νότου, που χάνει τις μεταβιβάσεις της, καθώς η μεσοαστική οικογένεια αφυδατώνεται οικονομικά, η σκάλα της κοινωνικής ανόδου κόβεται και η ίδια φτωχοποιείται.
Είναι η γενιά των 125 εκατομμυρίων νέων εκτός εργασίας, εκτός εκπαίδευσης, εκτός κατάρτισης, μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Είναι η γενιά που σήμερα γεννά αντιευρωπαϊσμό και δεν έχει κανέναν ενθουσιασμό να υπερασπιστεί το γαλλογερμανικό όραμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που το ταυτίζει με τη λιτότητα, την ανεργία, τη γραφειοκρατία, μέσα και από τη γενικότερη αδυναμία των εθνικών πολιτικών συστημάτων να εργαστούν για την αλληλεγγύη ανάμεσα στις γενιές.
Η αντίθεση του σήμερα με τη μεταπολεμική Ευρώπη είναι εντυπωσιακή. Σκεφτείτε ότι ήταν τότε που όλες οι πολιτικές δυνάμεις μιλούσαν για τους νέους. Χρειάζονταν τους νέους για να ξαναχτίσουν την Ευρώπη, να βάλουν τις βάσεις για το κράτος πρόνοιας, για τη βιομηχανία, για τη νέα διοικητική μηχανή.
Οι νέοι δε μπήκαν μπροστά για ν’ ανοικοδομήσουν την Ελλάδα μετά τον πόλεμο και τον εμφύλιο στη χώρα μας; Οι νέοι δεν πήραν στην πλάτη τους τη δημοκρατία μετά την πτώση της χούντας;
Δείτε την αντίφαση: Σήμερα, νέοι στην Ελλάδα και στην Ευρώπη κληρονομούν ένα υπέρογκο δημόσιο χρέος. Δημόσια αγαθά όπως η δημόσια υγεία, όπως η εκπαίδευση, το περιβάλλον, ακόμα και η δημόσιά μας γραφειοκρατία είναι κατώτερη των προσδοκιών μας, όταν συζητάμε και συγκρινόμαστε με τους Νοτιοευρωπαίους φίλους μας.
Κληρονομούν μια πραγματική οικονομία όπου οι εμπορεύσιμοι κλάδοι που αξιοποιούν τη γνώση και το ταλέντο, προσπαθούν να μεγαλώσουν και να εξάγουν χωρίς ρευστότητα, απέναντι στα κλειστά επαγγέλματα,τον κορπορατισμό των ΔΕΚΟ, ελλειμματική προστασία από αθέμιτες πρακτικές και την παραοικονομία.
Η γήρανση του πληθυσμού μας σε συνδυασμό με τη υψηλή ανεργία, συνεχίζουν να κόβουν από το ασφαλιστικό μέρισμα των νέων, ενώ η επισφαλής, ανασφάλιστη και εποχιακή εργασία, όταν βέβαια δεν είναι συνταγή φτώχιας, είναι σίγουρα καταδίκη των δεξιοτήτων και των γνώσεων για όλους εμάς, με ή χωρίς ακριβά πτυχία.
Το χειρότερο όμως όλων είναι ότι τα παραπάνω αντικατοπτρίζονται στο χάρτη της πολιτικής συμμετοχής, στο εκλογικό σύστημα, στην εσωκομματική δημοκρατία, στη διαμόρφωση των δημοσίων πολιτικών, στον πολιτισμό και στο δημόσιο διάλογο, όπου η επίκληση της νεότητας ή η προτροπή να «μπουν τώρα μπροστά οι νέοι», υποκρύπτει την ίδια πατερναλιστική συντηρητική νοοτροπία ενός επικίνδυνου βαμπιρισμού που θέλει τους νέους αναλώσιμο υλικό σε προκάτ πλαίσια.
Να λοιπόν γιατί η πρόνοια για τους νέους και τους παλαιότερους σε μια νέα σχέση αμοιβαιότητας και δικαιοσύνης είναι σημαντική. Να γιατί η διαγενεακή ατζέντα είναι μια κοινωνική ατζέντα με υψηλή προτεραιότητα που δεν αφορά το αόριστο μέλλον αλλά αφορά το υφεσιακό μας παρόν.
Και να γιατί η Κεντροαριστερά, η ΕΛΙΑ, που θέλει να μοιράσει δίκαια την πίτα των βαρών και των ευκαιριών χρειάζεται να το κάνει μέσα από νέες κοινωνικές συμμαχίες που υπερβαίνουν την παραδοσιακή πολιτική τηςγεωγραφία.
Κυρίως όμως χρειάζεται να το διεκδικήσει μέσα από τη διεκδίκηση μιας διαφορετικής Ευρώπης από αυτήν της διακυβερνητικής, συντηρητικής συμμαχίας που φέρει το δόγμα «ο καθένας μόνος του στην κρίση». Μια Κεντροαριστερά ουρά των συντηρητικών, θα την οδηγήσει στην εξαφάνιση και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη.
Είμαστε λοιπόν εδώ σήμερα γιατί πιστεύουμε ότι τώρα που μια νέα Ευρώπη είναι στα σπάργανα, η Κεντροαριστερά είναι απαραίτητη για να διαπραγματευτεί ένα νέο συμβόλαιο, μια νέα συμφωνία ανάμεσα στη γενιά που γεννήθηκε μετά τον πόλεμο και τη γενιά που γεννήθηκε με την ένταξή μας στην ΕΟΚ και ύστερα.
Με μια Οικονομική Ένωση που θα οδηγήσει νομοτελειακά στο νοικοκύρεμα του φορολογικού μας συστήματος που είναι η καρδιά της κοινωνικής μας αδικίας, βοηθώντας να αποκτήσουμε έναν ευσυνείδητο δημόσιο τομέα, με διαφανείς εισροές και εκροές.
Με μια τραπεζική Ένωση που υπηρετεί αναπτυξιακούς στόχους, με έμφαση στον ευρωπαϊκό Nότο κι ενισχύει τη νέα οικονομία της κοινωνικής και τεχνολογικής καινοτομίας.
Με μια ενιαία αγορά που εκσυγχρονίζει ιαπό τη μια τη Δημόσια Διοίκηση εισάγοντας αξίες και τεχνολογίες της ανοιχτής διακυβέρνησης και από την άλλη χτίζει μόνιμους μεταρρυθμιστικούς δεσμούς με κράτη μέλη ώστε να μην απονομιμοποιούνται και τα εθνικά – πολιτικά συστήματα, με σταθερούς μεταρρυθμιστικούς μηχανισμούς, χωρίς τρόικες.
Οι Έλληνες νέοι χρειάζονται περισσότερη Ευρώπη, για έναν ενιαίο ευρωπαϊκό χώρο εκπαίδευσης που καταρτίζει την καταρρέουσα μεσαία τάξη και τα παιδιά της και αποτελεί επιλογή για ν’ ανοίξουν τα σχολεία και τα Πανεπιστήμιά μας στην αξιολόγηση και στη διεθνή γνώση.
Μια Ευρωπαϊκή Ένωση μ’ ένα ευρωπαϊκό σύστημα κοινωνικής αλληλεγγύης που επιδοτεί την ανεργία παράλληλα με τις εθνικές πολιτικές καταπολέμησης της διαρθρωτικής ανεργίας αλλά και την καθιέρωση ενός ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος.
Τέλος, μια Ευρωπαϊκή Ένωση που προάγει την περιφερειακή και αστική ολοκλήρωση οδηγώντας Περιφέρειες και Δήμους σε μια νέα σχέση ενοποίησης από κάτω προς τα πάνω σε τοπικό επίπεδο. Εκεί που η πολιτική και η δημοκρατία έχουν καθημερινή αναφορά και τα περιθώρια συμμετοχής των πολιτών είναι εμφανή.
Μέσα σε αυτό λοιπόν το σχηματικό πλαίσιο που περιγράψαμε, νέοι και μεγαλύτεροι, απελπισμένοι και φοβισμένοι, μπορούν πράγματι να ξαναπιστέψουν στη σοσιαλδημοκρατία και να στηρίξουν δίκαιες μεταρρυθμίσεις και αλλαγές στις κοινωνίες τους.
Αυτή είναι η Κεντροαριστερά που πιστεύουμε. Της προγραμματικής σοβαρότητας και της αξιόπιστης πολιτικής οικονομίας, της ισότητας πόρων και ευκαιριών ανάμεσα στις γενιές. Αυτή θέλουμε να είναι η ΕΛΙΑ, χωρίς συμβιβασμούς στο κοινωνικό της πρόγραμμα.
Αυτή θα συνεχίσουμε να διεκδικούμε και στις ευρωεκλογές, αλλά κυρίως και μετά από αυτές, χτίζοντας διαρκώς συμμαχίες ως μονόδρομο για ν’ αποφύγουμε τα χειρότερα, να εμπνεύσουμε και τελικά να κινητοποιήσουμε.”
Μπορείτε να δείτε το βίντεο και ένα ενδεικτικό δημοσίευμα.
