Αυτή η δύσκολη άνοιξη ανήκει στην κομματική και πολιτική εξωστρέφεια. Μετά από δυο ολόκληρα χρόνια περιορισμών και μέσα σε μια δύσκολη συγκυρία, τα κόμματα επιστρέφουν στη βάση τους. Αυτά είναι καλά νέα για τη δημοκρατία, στο βαθμό βέβαια που οι διαδικασίες ενισχύουν τους κοινωνικούς δεσμούς, ενσωματώνουν σύγχρονα αιτήματα, τα απομακρύνουν από τον αρχηγισμό και το ρηχό εντυπωσιασμό.
Στο ΠΑΣΟΚ ετοιμαζόμαστε για ένα κρίσιμο συνέδριο, που θα παίξει καταλυτικό ρόλο στη μεταιχμιακή φάση, στην οποία βρίσκεται η παράταξη. Αναβαπτισμένο από τη λαϊκή εντολή του Δεκεμβρίου και των πρόσφατων εσωκομματικών εκλογών, με τον εμβληματικό ήλιο να επιστρέφει και τα ισχυρά διψήφια ποσοστά να κλονίζουν τον δικομματισμό, το κίνημά βγαίνει από το κοστούμι του μικρού κόμματος της περασμένης δεκαετίας και ετοιμάζεται να πρωταγωνιστήσει ξανά.
Οι πρώτοι μήνες που ακολούθησαν την εκλογή του Νίκου Ανδρουλάκη στην ηγεσία απέδειξαν ότι η στοχευμένη, προγραμματική και ιδεολογικά στιβαρή αντιπολίτευση, η ανανέωση σε πρόσωπα, η πολιτική ενότητα και το εγχείρημα της αυτοοργάνωσης αποτελούν εχέγγυα για μια ανοδική πορεία. Η δεύτερη φάση ξεκινά με το συνέδριο και προοικονομεί την επιστροφή του Κινήματος σε τροχιά δυναμικής ανόδου ενόψει της εθνικής εκλογικής αναμέτρησης.
Πρώτος στόχος για το συνέδριο, είναι να αποτελέσει ένα κάλεσμα συμμετοχής και ενότητας, ένα “μαζί” με ισχυρές ταυτοτικές και ιστορικές αναφορές. Κυρίως όμως, με τη ματιά στο μέλλον, ώστε να εμπλουτίσει και να εμπεδώσει την στρατηγική της πολιτικής αυτονομίας, αλλά και τους όρους προγραμματικών συνεργασιών του μέλλοντος, αν και εφόσον προκύψουν.
Δεύτερο, το Συνέδριο θα εμπεδώσει και θα εμπλουτίσει τη σύγχρονη σοσιαλιστική, σοσιαλδημοκρατική και πατριωτική ταυτότητα του Κινήματος, που αφουγκράζεται τις διεθνείς εξελίξεις, εισάγει νέες ιδέες, λαμβάνει υπόψη τις εθνικές ιδιαιτερότητες και προτείνει στην κοινωνία ένα πολιτικό σχέδιο απέναντι στις πολυεπίπεδες κρίσεις, με στόχο τη βιώσιμη θωράκισή της: από την ενεργειακή δημοκρατία, την παραγωγική ανασυγκρότηση και τη δημογραφική ανάκαμψη, μέχρι το ισχυρό κοινωνικό κράτος και τον εξωστρεφή, πατριωτικό ρεαλισμό στην Ευρώπη και τον κόσμο.
Μόνο έτσι θα πραγματοποιήσουμε ένα αξιόπιστο και ειλικρινές άνοιγμα στις κοινωνικές ομάδες που μας εγκατέλειψαν τα δύσκολα χρόνια, και κυρίως τη γενιά των κρίσεων και της επισφάλειας: με μια προγραμματική βεντάλια που θα αγκαλιάζει τα αιτήματα της καλοαμειβόμενης εργασίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης και των δικαιωμάτων, της πράσινης και δίκαιης μετάβασης, των ποιοτικών δημόσιων αγαθών, της παροχής προσιτής στέγης και της αξιοπρεπούς ποιότητας ζωής.
Τρίτος στόχος είναι να επιβεβαιώσουμε την αρχή μιας νέας σχέσης με την κοινωνία, ώστε να αγκαλιάσει έμπρακτα και συμμετοχικά το εγχείρημα, να εμπλουτίσει τις θέσεις και τις διεκδικήσεις μας, να στελεχώσει τα όργανα και τα ψηφοδέλτιά μας. Αντί για ένα αθηνοκεντρικό, συγκεντρωτικό και αρχηγικό κόμμα, η πρόκληση για όλους μας είναι να γίνουμε πρώτοι εμείς το παράδειγμα της προοδευτικής διακυβέρνησης που οραματιζόμαστε, χωρίς εκπτώσεις στη διαφάνεια, τη λογοδοσία, τη θεσμική λειτουργία, την αλληλεγγύη, τον αποφασιστικό ρόλο των μελών και τους ανοιχτούς διαύλους με την οργανωμένη, αλλά και άτυπη κοινωνία των πολιτών.
Μπορεί να τα πετύχει όλα αυτά ένα συνέδριο μέσα σε ένα νέο κύκλο κρίσεων, κοινωνικής ύφεσης και πολιτικής αμφισβήτησης; Το μόνο σίγουρο είναι ότι η δημοκρατική παράταξη δεν βολεύεται με ρόλο κομπάρσου, συμπληρώματος ή νοσταλγού. Πολύ δε περισσότερο με πολιτικές διαδικασίες που ευτελίζονται σε φιέστες χειροκροτητών και οιονεί συμμετοχικότητες. Γνωρίζουμε πλέον ότι η επιστροφή της σοσιαλδημοκρατίας πρέπει να έχει γερές κοινωνικές και πολιτικές βάσεις για να μην είναι συγκυριακή. Η Ελλάδα του 2022 δεν είναι καν η Ελλάδα του 2019. Γι’ αυτό και το ΠΑΣΟΚ θα αναβαπτιστεί πλειοψηφικά όσο χτίζει με μεθοδικότητα, ιδεολογική συνέπεια, προγραμματικό βάθος, κοινωνικό εκτόπισμα και αξιοπιστία τη σχέση του με το παρόν και το μέλλον.
Άρθρο στην εφημερίδα “ΤΑ ΝΕΑ” στις 17.5.2022