*Debate με Costas Zachariadis & Sakis Ioannidis στην πολιτική free press “Η Εφημερίδα” με Nikolas Tampakopoulos.
Γιατί “κατεβαίνω”:
Έζησα από μικρός τη δημιουργία μιας μεγάλης μεσαίας τάξης, την κατασκευή μιας “κοινωνικής σκάλας” που επέτρεψε σε παιδιά από την επαρχία, όπως εγώ, να μεγαλώσουν σχετικά άνετα. Να σπουδάσουν στην Ελλάδα και στο εξωτερικό και να κοιτάνε ισότιμα στα μάτια τα παιδιά των ιδιωτικών σχολείων και των εύπορων οικογενειών. Αυτή είναι μια σπουδαία κληρονομιά του ΠΑΣΟΚ και των προοδευτικών δυνάμεων που συντάχθηκαν μαζί του στο πέρασμα του χρόνου. Τώρα που οι ανισότητες διχάζουν την κοινωνία μας και βλέπω νέους που δεν μπορούν να σπουδάσουν εκεί που θέλουν, να δουλεύουν για δύο-τρία ευρώ την ώρα και να συντηρούνται από τη σύνταξη των παππούδων τους, δε μπορώ να κάτσω στην ακρη και να πω “δε βαριέσαι”. Η Κεντροαριστερά ένωνε πάντα τους Έλληνες με δημοκρατικό τρόπο, εξισορροπούσε τις διαφορετικές διεκδικήσεις, έδινε δυνατότητες σε όλους. Γι’ αυτό και πιστεύω στο Κίνημα Αλλαγής και σε αυτό που εκφράζει.
Άεργη Ανάπτυξη:
Οι γονείς και οι παππούδες μας έζησαν σε έναν κόσμο, που όποιος δούλευε έβγαζε χρηματα. Σήμερα μπορεί να κάνεις δύο δουλειές και να μην φτάνουν να ζήσεις καλά. Μια γενια μεγαλώνει χωρίς σχέδια, αποταμίευση, όρεξη να κάνει οικογένεια ή δυνατότητα να αγοράσει ένα σπίτι. Όμως λεφτά υπάρχουν εκεί έξω, συσσωρεύονται σε λίγους, που δεν τα επανεπενδύουν στις επιχειρήσεις τους, τα μοιράζονται μεταξύ τους η τα βγάζουν έξω από τις χώρες τους, εισάγουν νέες τεχνολογίες που κάνουν την εργασία πιο φτηνή. Πρέπει να επιμείνουμε στην προοδευτικη φορολογία σε συνδυασμό με κίνητρα στους επιχειρηματίες να προσλάβουν. Εμείς λέμε ότι για κάθε 100 ευρώ που θα πληρώνει η επιχείρηση σε αυτόν που θα προσλαμβάνει, θα γλιτώνει 150 ευρώ φόρους. Λέμε ότι κανείς νέος που ξεκινά επιχείρηση δεν θα πληρώνει φόρους και εισφορές τα τρία πρώτα χρόνια. Και τους λέμε ότι καμία πρόσληψη στο Δημόσιο δεν θα γίνεται αν δεν την εγκρίνει το ΑΣΕΠ. Άρα εργασία-επιχειρηματικότητα-αξιοκρατία. Έτσι θα στείλουμε μήνυμα στις 400.000 που έφυγαν ότι εδώ κάτι γίνεται.
Πανεπιστήμια:
Είναι υποκριτικό να μιλάμε για το δημόσιο χαρακτήρα της εκπαίδευσης στην Ελλάδα, όταν πρακτικά ‘γονατίζει’ τα εισοδήματα της μεσαίας τάξης. Θέλουμε μια γενναία χρηματοδότηση του δημόσιου πανεπιστημίου και ταυτόχρονα να επιτρέψουμε τη λειτουργία μη κρατικών, ώστε να ανταγωνιζονται μεταξύ τους για το ποιο θα συγκεντρώσει τους καλύτερους φοιτητές, προγράμματα, καθηγητές, πόρους. Μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον θα δωσουμε τη δυνατότητα να λειτουργήσουν κέντρα διασύνδεσης με ιδρύματα και επιχειρήσεις που θα χρηματοδοτούν την έρευνα, θα δημιουργούν spin-offs, θα παράγουν πατέντες. Οι Ισπανοί σοσιαλιστές με τους Podemos αύξησαν εντυπωσιακά τις δημόσιες δαπάνες για έρευνα και ανάπτυξη. Η Ιρλανδία πρόσφερε στο τμήμα έρευνας και ανάπτυξης της Google ευνοϊκή φορολογία για να εγκατασταθεί εκεί, άρα γιατί να μην κάνουμε κάτι αντίστοιχο; Δεν μας λείπει τίποτα. Αν αφήσουμε το πανεπιστήμιο να ανθίσει, με χρήματα, καλούς καθηγητές, πόρους και υποδομές, η ανομία σταδιακά θα εξαφανιστεί.
Ασφαλιστικό:
Σε όλες σχεδόν τις ανεπτυγμένες χώρες, ο πληθυσμός γερνά. Σε άλλες επειδή οι άνθρωποι έχουν επιλογές και δεν δεσμεύονται από το παλιό μοντέλο ζωής, σε άλλες γιατί το παιδί και όλες οι ανάγκες γύρω από αυτό, κοστίζουν πολλά. Στην Ελλάδα μένουν παιδιά έξω από δημόσιους βρεφονηπιακούς σταθμούς, ενώ τα σχολικά ωράρια δεν βοηθούν τους εργαζόμενους γονείς. Για να μη μιλήσουμε για το κόστος κύησης, γέννας, τη φορολογία, τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι μητέρες, άνεργες και εργαζόμενες. Έγινε μια απόπειρα αλλαγής στο Ασφαλιστικό, αλλά ήταν δειλή και σε λίγο ξεπερασμένη. Ουσιαστικά μιλάμε για ένα ακριβό σύστημα που λέει στους νέους “μην πληρώνετε παιδιά, δεν θα δείτε σύνταξη ούτε στη Δευτέρα Παρουσία”. Μόνη μας σωτηρία είναι να μεγαλώσει η πίτα, δηλαδή να δημιουργήσουμε καλές δουλειές, με καλούς μισθούς, να αυξηθούν οι εισφορές στα ταμεία, άρα και το επίπεδο των κοινωνικών υπηρεσιών. Πώς θα το πετύχουμε; Μόνο αν ρίξουμε τα θηριώδη πρωτογενή πλεονάσματα που μας κρατούν στη στασιμο-ανάπτυξη και στη μιζέρια, για να μεταφέρουμε χρήματα σε επενδυσεις, παιδεία, υγεία.