Το παρακάτω κείμενο είναι μέρος του αφιερώματος της Ξένιας Κουναλάκη για την ταινία “Νυμφομάνιακ” του Λαρς φον Τρίερ.
Ο Παναγιώτης Βλάχος, νομικός και πολιτικός επιστήμονας, θέλει να γράψει μια ωδή στο Φον Τρίερ. Με δυσκολία καταφέρνει να περιοριστεί σε λίγες μόνο λέξεις, για να περιγράψει τον ενθουσιασμό του για το «Νymphomaniac». «Πόσοι μπορούν να κάνουν σινεμά όπως ο Τρίερ σήμερα;» αναρωτιέται. «Ακόμη και αυτοί που είδαν φως και μπήκαν ως εν δυνάμει ηδονοβλεψίες ενός στυλιζαρισμένου celebrity πορνό, δικαιολογημένα θύματα ενός σατανικού marketing, δύσκολα θα αρνηθούν ότι η ταινία ενοχλεί, τέμνει, προσθέτει, πληθωρίζει δημιουργικά το σύγχρονο σινεμά: είναι το ανεπιθύμητο “χαλίκι στο παπούτσι τους”, κατά τη ρήση του Δανού σκηνοθέτη», απαντά μόνος του. «Το “Nymphomaniac” (έστω και κατά το πρώτο του μέρος) είναι ένα ολοκληρωμένο έργο και σε αρκετά του σημεία, μια νέα αισθητική και εγκεφαλική πρόταση. Λειτουργεί σαν ένα σφουγγάρι που απορροφά το σκοτάδι, την ανηδονία και την αλύτρωτη εκτόνωση που ρέουν μαζί με τη βροχή και τα σωματικά υγρά των πρωταγωνιστών επί δυόμισι ώρες».
Απορρίπτει εντελώς την κατηγορία της πορνογραφίας αλλά και του μισογυνισμού, που συχνά εκτοξεύεται κατά του Φον Τρίερ: «Το “Nymphomaniac” χρησιμοποιεί το σεξ για να γίνει αντισεξουαλικό. Είναι αυτιστικό και μεταμοντέρνο, βαθιά έμφυλο, γεμάτο συμβολισμούς, ένα χειρουργικό νυστέρι, πιστό στη θεατρική και λογοτεχνική (άρα και κινηματογραφική) παράδοση του σκανδιναβικού ευρωπαϊκού Βορρά που κατεδαφίζει τα τείχη μεταξύ φεμινισμού και μισογυνισμού». Αποψή του είναι πως οι «κορυφαίες αισθητικά στιγμές είναι το split screen των τριών σημαντικότερων εραστών της ηρωίδας, η στιγμή του θανάτου του πατέρα της στο νοσοκομείο και φυσικά το 15λεπτο κρεσέντο της Ούμα Θέρμαν, απευθείας παραπομπή στο Δόγμα 95». «Με ή χωρίς sequel, είναι μια ταινία που αξίζει να δει κανείς πάνω από μία φορά», λέει ο Παναγιώτης.
Διαβάστε ολόκληρο το αφιέρωμα.
