Σήμερα συμπληρώνονται 100 χρόνια από τη γέννηση του Ανδρέα Παπανδρέου. Μια σειρά από επετειακές εκδηλώσεις και συζητήσεις θα βοηθήσουν τους νεότερους να αντιληφθούν την ιδεολογική και πολιτική του κληρονομιά, ενώ για τους παλαιότερους ο μύθος θα ξεχωρίσει από την ιστορία, με την απαραίτητη ψυχραιμία που απαιτεί η απόσταση από τα γεγονότα.
Για τη μεγάλη δημοκρατική παράταξη, το Κίνημα Αλλαγής και το ΠΑΣΟΚ, είναι μια μοναδική ευκαιρία να αναστοχαστούμε για τις δυνατότητες του σοσιαλισμού να επιβιώσει, να ανανεωθεί και να δημιουργήσει νέες κοινωνικές συμμαχίες με τους μη προνομιούχους και τις παραγωγικές δυνάμεις. Αλλά και να οριοθετήσει το οικονομικό και πολιτικό του πρόγραμμα απέναντι στην πολυπρόσωπη Συντήρηση, τη λιτότητα και την πνευματική αποικιοκρατία της έλλειψης εναλλακτικής στην Ευρώπη.
Για κάποιους άλλους όμως, η μνήμη του σπουδαίου ηγέτη μετατρέπεται σε άλλο ένα πεδίο τυχοδιωκτισμού και παραχάραξης της ιστορίας. Ζούμε το θλιβερό φαινόμενο της ετεροχρονισμένης προσπάθειας του ΣΥΡΙΖΑ και των στελεχών του να οικειοποιηθούν την κληρονομιά του: πολιτικά, εκλογικά, υφολογικά. Όψιμοι “αριστεροί” που συγκατοικούν με κλινικές περιπτώσεις της Ακροδεξιάς σε ένα “προοδευτικό μέτωπο” βγαλμένο από θεατρική επιθεώρηση, οργανώνουν βιβλιοπαρουσιάσεις και ψευδομνημόσυνα, προδίδοντας την ιδεολογική τους φτώχεια και την αδυναμία νοηματοδότησης της προόδου με όρους του 2019.
Είναι αυτοί που ήθελαν να δουν τον Ανδρέα Παπανδρέου στη φυλακή το 1989. Οργανικοί διανοούμενοι της Αριστεράς και σοσιαλιστές της σαμπάνιας, που τον θεωρούσαν λαϊκιστή και λαοπλάνο. Που δεν ανταποκρίθηκαν ποτέ στα καλέσματα για ένα πραγματικό και βαθύ προοδευτικό μέτωπο. Που στο πρόσωπο του Ανδρέα έβλεπαν έναν αντίπαλο που τους “έκλεψε” το χώρο και τη μεταπολιτευτική δικαίωση. Αυτοί εν τέλει, που συνέπραξαν με τη Δεξιά, δημιουργώντας μια βαθιά κοινωνική και πολιτική διαίρεση, την οποία έκλεισε ο Ανδρέας όταν επανήλθε στην εξουσία το 1993. Αυτοί που ακόμη και σήμερα αδυνατούν να αντιληφθούν τις δυνατότητες της Ελλάδας σε έναν κόσμο που αλλάζει, που ροκανίζουν τη δημοκρατία από μέσα και κρατούν μεγάλα κοινωνικά στρώματα στην υστέρηση και στην εξάρτηση, για να μερικούς μήνες εξουσίας παραπάνω.
Η κληρονομιά του Ανδρέα είναι κοινωνική, πολιτική, πατριωτική. Χωρίς τον Ανδρέα Παπανδρέου, οι χαμένοι της ιστορίας, του εμφυλίου και της αποικιοκρατικής μεταπολεμικής ανάπτυξης δεν θα ερχόντουσαν ποτέ στο προσκήνιο. Ας θυμίσουμε σε όλους αυτούς τους όψιμους ‘παπανδρεϊκούς’, ότι τα μεγάλα ιστορικά σταυροδρόμια, στα οποία βρέθηκε ο Ανδρέας στα μέσα της δεκαετίας του ‘60, στη Μεταπολίτευση, το 1981 και στον εξευρωπαϊσμό της δεκαετίας του ‘90 δεν έπαψε να θυμίζει ότι οι δημοκρατικοί θεσμοί πρέπει να λειτουργούν ως εκφραστές της κυριαρχίας και της ενσωμάτωσης των λαϊκών αιτημάτων στο προϊόν του παραγόμενου πλούτου, των νέων δικαιωμάτων και της απελευθέρωσης από την πελατειακή γραφειοκρατική συγκέντρωση, που η Δεξιά δημιούργησε στη χώρα. Ας τους το πούμε απερίφραστα. Αυτοί που σήμερα συγκατοικούν με τη Δεξιά, ευτέλισαν την Αριστερά, παραχαράσσουν την ιστορία και επιθυμούν την κοινωνική μας υστέρηση, δεν έχουν θέση στην κληρονομιά του μεγάλου προοδευτικού μας χώρου.