Αν διαβάσει κανείς γιατί ο ιερός βράχος της Ακρόπολης εντάχθηκε στην παγκόσμια κληρονομία της UNESCO το 1987 θα καταλάβει γιατί δεν μπορεί να γίνει αντικείμενο εμπορικής εκμετάλλευσης. Επίσης, δε μπορεί να τα αγοράσει όλα το χρήμα. Δεν το λέω εγώ, το λένε φιλοσοφοι του 21ου αιώνα, – βλ. το βιβλίο του καθηγητή του Χάρβαρντ, Michael Sandel (“What money can’t buy”).
Η εμπορευματοποίηση δεν σκοτώνει ένα brand, αλλά του αφήνει ένα στίγμα και χαλάει τη σχέση μας μαζί του. Σε κάθε μνημείο υπάρχει ένας αξιακός και ηθικός πυρήνας που δεν είναι εμπορεύσιμος και αυτό συμβαίνει, όχι απλα για να φυλάμε ‘οχυρά’ πατριωτισμού, αλλά γιατί η αγορά ανήκει σε διαφορετικό σύμπαν από το μνημείο. Αν ταυτίσουμε ένα μνημείο (ΤΟ μνημείο δημοκρατίας!!) με μια εμπορική ετικέτα, τότε ανοίγει μια πόρτα, την οποία μια κοινωνία που δεν έχει λύσει τη σχέση της με την αγορά και τα κοινά δε μπορεί να τη διαχειριστεί. Ποιός θα ναι ο επόμενος; Γιατί να μην είναι η Ζάρα, που μου φαίνεται και πιο δημοκρατική από την ελίτ κοπτορραπτική; Ή μήπως η ΙΚΕΑ; Αυτή η πόρτα δεν οδηγεί πουθενά μόνο σε λάθος τερέν συζήτησης με ποσταρίσματα απο φωτογραφίσεις κάτι μοντέλων μισό και έναν αιώνα πριν.
Άρα τι μένει; Μας λείπουν τα δυο εκατομμύρια του Γκούτσι; Ας τα κάνει χορηγία και ας πάρει το Ηρώδειο ή ας τα δημιουργήσουμε ολοκληρώνοντας την ανάπλαση του ιστορικού τριγώνου. Μας λείπει η προβολή; Στον 21ο αιώνα και με την ανθρωπότητα με ένα κινητό στο χέρι, η προβολή της Ελλάδας μέσω ενός ντεφιλε μόδας είναι επιλογή για γέλια. Δεν μας έμαθε τίποτα η επίσκεψη του Ομπαμα;
Τέλος, μας φταίει το ΚΑΣ, αλλά σκεφτείτε τον όγκο και τη δυσκολία να διαχειρίζεσαι τον αρχαιολογικό πλούτο που έχει η Ελλάδα. Διαβάσατε τι είπε ο Κορρές; Κορρές, Λαμπρινουδάκης, Θέμελης, Παντερμαλής κ.α κοσμούν την επιστήμη και τους χρωστάμε εμείς και οι επόμενες γενιές. Αυτοί οι άνθρωποι αφιερώνουν τη ζωή τους για να μας επιστρέψουν τα αρχαία μνημεία και θέατρα. Μάλλον δεν το πολυαξίζουμε. Το δικαιούται όμως η ανθρωπότητα.
Η σελίδα της UNESCO για τον Παρθενώνα, εδώ.
