Σήμερα το απόγευμα βγήκα από ένα focus group με νέους, πονοκεφαλιασμένος και προβληματισμένος που στην πλειοψηφία τους αναζητούν νέα γλώσσα και τρόπο να ξεφύγουν από το πλαίσιο των διεκδικήσεων και προβληματων των γονιών τους. Ζούνε έναν αφόρητο βαμπιρισμό από τους γκρινιάρηδες baby boomers, που γεννά συνομωσιολογία, αρνητισμό, ξυλινο μηδενισμό, κρατισμό, πτυχία που δεν αντιστοιχούν σε κρίση και γνώση.
Έτρεξα να προλάβω την ομιλία του Κ. Σημίτη στην επέτειο της 3ης Σεπτέμβρη που οργάνωσε το ΙΣΤΑΜΕ. Και να τι άκουσα εκτός των άλλων:
“Σε μια δημοκρατία, αν θέλουμε να υπάρχει δημοκρατία και κοινωνία πολιτών, ο πολίτης δεν βρίσκεται υπό επιτροπεία. Ο πολιτικός δεν είναι ο κηδεμόνας του που κρίνει τι θα μαθαίνει. Μια χώρα έχει το επίπεδο ανάπτυξης και πρωτοβουλιών που έχουν οι πολίτες της. Αν δεν προσπαθήσουμε οι πολίτες να έχουν πληροφόρηση, γνώση, κρίση, θα βρισκόμαστε μονίμως σε υστέρηση. Η υποτίμηση των πολιτών υποτιμά τη χώρα. Η συγκάλυψη της αλήθειας από τους πολιτικούς δημιουργεί μια κοινωνία η οποία δεν μπορεί να λύσει τα προβλήματά της. Που γίνεται έρμαιη δημαγωγών, τσαρλατάνων, που πιστεύει σε «ψεκασμούς», προσβλέπει σε σβάστικες και ελπίζει σε μάγους με ταχυδακτυλουργίες που θα βρουν από το πουθενά χρήματα και πετρέλαια.”
Το ΠΑΣΟΚ αναδύει αφόρητη ναφθαλίνη. Όμως ο Κώστας Σημίτης είτε για λόγους ιστορικού χρέους, ενότητας του κομματος που πιστεύει ακόμη ή πολιτικής υστεροφημίας μιλά όπως σχεδόν κανείς πολιτικός δεν τολμά να μιλήσει. Η διαφορά επιπέδου είναι χαοτική και ταυτόχρονα, τραγική.
Ας διαβαστεί η ομιλία του.
