Συνέντευξη στο «ananeotikiaristera.gr»
Ποιες οι ιδεολογικές και πολιτικές προεκτάσεις από την υγειονομική κρίση στη νέα εποχή;
Έχουμε μπει σε μια εποχή υψηλού ρίσκου. Μαθαίνουμε να ζούμε με την κρίση και να αξιολογούμε σε νέα βάση τη σταθερότητα. Η πανδημία διέλυσε κάθε ψευδαίσθηση ότι η ιστορία εξελίσσεται γραμμικά και ότι η ανάπτυξη είναι νομοτελειακή. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, χρειάζεται ισχυρό κράτος ως εγγυητής της ζωής, της ασφάλειας, της υγείας. Ένα κράτος στη θέση του οδηγού, όχι στο πίσω κάθισμα της οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης ή απλά ως σωσίβιο των αποτυχιών της αγοράς. Αλλά ένα κράτος που θα επαναθεμελιώσει τα ατομικά και κοινωνικά αγαθά, θα αιμοδοτήσει την ανάπτυξη και θα τροχοδρομήσει την γνώση και την καινοτομία χωρίς αποκλεισμούς, προστατεύοντας το περιβάλλον και χτίζοντας νέους θεσμούς συνοχής σε πολυπολιτισμικές κοινωνίες. Αυτό το κράτος μπορεί να εγγυηθεί και να εκφράσει τις επιδιώξεις της μεσαίας τάξης αλλά και τις φιλοδοξίες και την ατζέντα των κατώτερων στρωμάτων που έπληξε η λιτότητα και αναζητούν ξανά θέση στο τρένο της κοινωνικής κινητικότητας. Η ντε φάκτο ήττα της λιτότητας πρέπει να ακολουθήσει την πολιτική και ιδεολογική της απομόνωση στο χρονοντούλαπο της ιστορίας ως μια θλιβερή εξαίρεση.
Ποιος είναι ο ρόλος της σοσιαλδημοκρατίας στην Ευρώπη και στην Ελλάδα στις νέες συνθήκες;
Σήμερα η “γλώσσα” της σοσιαλδημοκρατίας έχει γίνει κοινή διάλεκτος. Η συμβολή της στην ευρωπαϊκή ενοποίηση, στην ειρήνη και στην ευημερία θεωρείται πια αυτονόητη. Η πρόκληση για τις σοσιαλιστικές και σοσιαλδημοκρατικές πολιτικές δυνάμεις είναι μεγάλη και καθόλου αυτονόητη, καθώς την ατζέντα της ήδη επιβουλεύονται και καπηλεύονται δυνάμεις που δεν πιστεύουν στο πρωτείο της δημοκρατίας. Χρειάζονται νέοι, εμβληματικοί και φιλόδοξοι στόχοι – σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο σωρευτικά – που θα δημιουργήσουν νέες συμμαχίες με τα μεσαία και κατώτερα κοινωνικά στρώματα και θα διαποτίσουν την παραγωγική ατζέντα της κοινωνίας με νέα ριζοσπαστική πνοή, όπως η καθολική παροχή δημόσιας υγείας, η εγγύηση της αξιοπρεπούς διαβίωσης, η εξάλειψη της φτώχειας, το άνοιγμα της γνώσης και της καινοτομίας έξω από τα σιλό των ακριβών πανεπιστημίων και των τεχνολογικών κολοσσών. Ώστε κανένας άνθρωπος να μην κάνει δουλειά που κάνει μια μηχανή και η εργασία να αποτελεί μέσο ανάπτυξης και συνοχής, όχι εμπόρευμα και παγίδα φτώχειας. Η Ελλάδα έχει μια μεγάλη ευκαιρία να αναδιαρθρώσει το παραγωγικό της μοντέλο και το κοινωνικό της κράτος με τον πακτωλό των ευρωπαϊκών πόρων και να γίνει πρωτοπόρος της αειφόρου ανάπτυξης, του ψηφιακού μετασχηματισμού, της θεσμικής και κοινωνικής καινοτομίας, του εκδημοκρατισμού του κεφαλαίου και της ενίσχυσης του εξαγωγικού χαρακτήρα της οικονομίας.