Πέρα από τη λαϊκίστικη μάντρα που βολεύει όσους θεωρούν τα δεινά μας αποκλειστικά ξένη υπόθεση, αυτό που έχει καταφέρει η γερμανική Δεξιά την τελευταία δεκαετία είναι να “αφαιρέσει την πολιτική από την πολιτική”, όπως έγραφαν εύστοχα οι NYT τις προάλλες. Η εμπέδωση της οικονομικής ασφάλειας και συγκριτικά καλύτερης ευημερίας που απολαμβάνει η γερμανική κοινωνία σε σχέση με τις λοιπές ευρωπαϊκές, έχει δημιουργήσει μια ενδογερμανική πολιτική συναίνεση που προστατεύει τον εξαγωγικό προσανατολισμό, την υπεράσπιση του αποπληθωρισμού, τις εθνικές τράπεζες (από τα stress tests), τη δημοσιονομική πειθαρχία και το κομπρεμί των κοινωνικών εταίρων, υπό τις ευλογίες του προστάτη της ορθοφιλελεύθερης κοινωνικής οικονομίας, του Συνταγματικού της Δικαστηρίου.
Είναι “εξαγώγιμο” αυτό το μοντέλο στην ΕΕ; Προφανώς και όχι, για αυτό και παράγει τα αντίθετα αποτελέσματα, εντείνει την ανασφάλεια και φουσκώνει το κύμα μιας νέας κρίσης αξιοπιστίας. Αν θέλουμε να συγκατοικούμε σε ένα ευρωπαϊκό σπίτι, αρκεί να καταλάβουμε αυτό που είπε και ο Ντράγκι τις προάλλες, ότι ακόμη και η Ενιαία Αγορά ή μια Ενιαία Αγορά Κεφαλαίου είναι πολιτικά πρότζεκτ. Δεν επιβάλλονται, δεν ποδηγετούνται μέσα από την απουσία πολιτικών εναλλακτικών ή το μαστίγωμα των εθνικών κυβερνήσεων, αλλά κερδίζονται μέσα από την υπεροχή των φιλοευρωπαϊκών κομμάτων στα κράτη-μέλη, που εκφράζουν την κοινωνική πραγματικότητα, όχι μόνο την ατζέντα της καθ’ όλα χρήσιμης τεχνοκρατίας.
Αν συνεχιστεί η οικονομική αφυδάτωση μέχρι να θεμελιωθεί μια ευρωζώνη κομμένη και ραμμένη στο γερμανικό πρότυπο που θα ‘κόβει τα πόδια’ σε κάθε “αντιφρονούντα” (από τον Γιούνκερ μέχρι το Ρέντσι ή μεθαύριο τον Τσίπρα), θα σκοτώνει τον πολιτικό ανταγωνισμό και θα ρίχνει στη γενιά μας ‘ψίχουλα’ ή πόρους για “καινοτομία” και “κατάρτιση” (για ποιά αγορά κ ποια πανεπιστήμια άραγε;), όχι δεν θα δούμε ποτέ μεταρρυθμιστικά φιλοευρωπαϊκά κόμματα, αλλά θα χάσουμε άλλη μια δεκαετία αλληλοσπαρασσόμενοι με φαντάσματα και νάυλον ηγέτες. Με άλλα λόγια, η ‘περισσότερη Ευρώπη’ της Γερμανίας, σκοτώνει το ευρωπαϊκό όνειρο, που σε τελική ανάλυση είναι ο απαράμιλλος δημοκρατικός ανθρωποκεντρισμός της. Αυτά (τα πολλά), διαβάζοντας (και) τον Κρούγκμαν εδώ.
