Για όσους δεν έδωσαν ιδιαίτερη σημασία, την προηγούμενη εβδομάδα είχαμε τρεις σημαντικές εξελίξεις. Πρώτον, η Δικαιοσύνη αποφάνθηκε για τρίτη φορά, μέσω του Συμβουλίου Εφετών, οτι ο κ. Ανδρέας Γεωργίου, πρώην επικεφαλής της Ελληνικής Στατιστικής Υπηρεσίας, δεν διόγκωσε το έλλειμμα, προκειμένου η Ελλάδα να υπαχθεί σε μνημόνιο. Δεύτερον, αθωώθηκε ο Θόδωρος Τσουκάτος για δωροληψία 1 εκ. μάρκων από τη SIEMENS. O κ. Τσουκάτος είχε ισχυρισθεί ότι τα χρήματα πήγαν στο ταμείο του ΠΑΣΟΚ, αλλά κάτι τέτοιο δεν αποδείχθηκε. Τρίτον, με έγγραφο της ΕΥΠ προκύπτει ότι η υπόθεση με το σχέδιο “Πυθία’, σύμφωνα με την οποία κάποια ξενα συμφέροντα ρωσικής προέλευσης ήθελαν να δολοφονήσουν τον πρ. Πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή, ήταν κατασκευασμένη. Η υπόθεση θα εκδικαστεί το Μάιο, αλλά αξίζει να θυμηθεί κανείς ότι η “Πυθία” ανακινήθηκε από καιρού εις καιρόν σε διάφορα έντυπα, όπως τα “Επίκαιρα” του κ. Ηλία Λιβάνη, μετέπειτα υποψήφιου βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ.
Οι εξελίξεις αυτές δεν είναι μόνο σημαντικές για την κοινή γνώμη, καθώς ξεκαθαρίζουν το τοπίο από μύθους και ανακρίβειες που διακινούνται στην παρατεταμένη προεκλογική περίοδο που διανύουμε. Αλλά μαζί με την υπόθεση Novartis και Πετσίτη αποκαθιστούν σταδιακά τις πραγματικές ευθύνες των ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ στη διαχείριση της κρίσης, αλλά και στην προσπάθεια να παραποιηθεί η μνημονιακή οδύσσεια της χώρας. Σε αυτήν την μεθοδευμένη προσπάθεια παραποίησης και στοχοποίησης, θύμα ήταν το ΠΑΣΟΚ.
Άλλωστε, η κατεδάφιση του ΠΑΣΟΚ δεν ήταν μόνο εκλογική, ήταν ολιστική. Χρεώθηκε την κακή Μεταπολίτευση και την ανακρίβεια ότι “χρέωσε” τον ελληνικό λαό με τις πολιτικές του Ανδρέα Παπανδρέου. Λες και πριν η Ελλάδα ήταν παράδεισος φιλελευθερισμού. Κανείς “μεταρρυθμιστής” δεν θέλει να θυμάται την εκτόξευση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων επί Κωνσταντίνου Καραμανλή από 320.00 σε 510.000 το 1980, την κρατικοποίηση της Ολυμπιακής και των διυλιστηρίων του Νιάρχου, του εμβληματικού ομίλου Ανδρεάδη και δεκάδων τραπεζών, των ναυπηγείων Ελευσίνας, του ΗΣΑΠ και άλλων βιομηχανιων που φορτώθηκε το ελληνικό Δημόσιο. Κατόπιν, στοχοποιήθηκε και λοιδορήθηκε, καθώς μερικά στελέχη του διώχθηκαν για διαφθορά, ενώ αυτό έγινε επειδή το ίδιο εισήγαγε θεσμούς όπως η Εισαγγελία Διαφθοράς, το ΣΔΟΕ, την άρση του τραπεζικού απορρήτου για τα οικονομικά δημοσίων λειτουργών για απιστία. Στη συνέχεια φορτώθηκε το “σταυρό” των μνημονίων, την προπαγάνδα ότι το μνημόνιο έφερε την κρίση, ότι παραποίησε τα στοιχεία των ελλειμμάτων και το “λεφτά υπάρχουν”, χωρίς όμως τα “αν” που συνόδευαν την επίμαχη φράση και τις παραδοχές ακόμη και του Μπαρόζο, ότι ο Καραμανλής ο νεότερος οδήγησε τη χώρα στα βράχια. Κανείς δεν αναφέρει ότι ο Παπανδρέου παρέλαβε μια χρεοκοπημένη χώρα στον αέρα, σε μια συντηρητική Ευρώπη σε άρνηση, χωρίς μηχανισμούς οικονομικής στήριξης και με εκτεθειμένες γερμανικές και γαλλικες τράπεζες, ενώ οι Σαμαράς και Τσίπρας έκαναν τους αντιμνημονιακούς εκ του ασφαλούς, με τη χώρα σε πρόγραμμα και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να εγγυάται ότι θα κάνει οτιδήποτε χρειαστεί για να σωθεί το ευρώ.
Κανένα άλλο κόμμα δεν αγαπήθηκε και δε μισήθηκε τόσο όσο το ΠΑΣΟΚ. Ενσωμάτωσε τις μεγαλύτερες λαϊκές προσδοκίες μετά τον Πόλεμο. Ένωσε τους Έλληνες μέσα από τις “καλύτερες μέρες”. Σε μια τέτοια εθνική κινητοποίηση τα λάθη ήταν πολλά. Αλλά πολύ λιγότερα από τα θετικά. Χάρις στην Αλλαγή και στον Εκσυγχρονισμό στεριώθηκε μια μεγάλη μεσαία τάξη, που άντεξε τρια μνημόνια και τον ολετήρα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, ιδιαίτερα του πρώτου εξαμήνου. Τώρα που η ιστορία αρχίζει και εκδικείται τους παραχαράκτες της, είναι καιρός να ξαναδούμε με ψυχραιμία τι συνέβη και να κοιτάξουμε πέρα από τους φθαρμένους μνημονιακούς μύθους. Η δικαίωση του έργου και του ρόλου του ΠΑΣΟΚ είναι η αναγκαία συνθήκη για να αναγεννηθεί μια ισχυρή και ώριμη κεντροαριστερά, που θα παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στη μεταμνημονιακή Ελλάδα.