Μετά την ΓΣΕΕ και το editorial της free press έκδοσης της Ελευθεροτυπίας ενώνει τη φωνή της με όσους κρίνουν ότι η επικείμενη απαγόρευση του καπνίσματος είναι “υστερική” και προσκρούει στη συνταγματική αρχή της αναλογικότητας. Χωρίς να έχει εκδοθεί ακόμη υπουργική απόφαση που προσδιορίζει την έκταση των απαγορεύσεων, η ΓΣΕΕ καλεί την κυβέρνηση να γίνουν σεβαστά και τα δικαιώματα των καπνιστών για τους οποίους λαμβάνονται εξοντωτικά-αστυνομικά μέτρα (!) μιλώντας ακόμη και για ρατσισμό (!). Η Ελευθεροτυπία, όπως και οι λούμπεν ανατολίτες που έχουν εθιστεί να μετατρέπουν τους εργασιακούς – δημόσιους χώρους τους – σε καφενείο, αναφέρεται σε “γενικές και αδιάστικτες απαγορεύσεις που περιορίζουν τα ατομικά δικαιώματα και ελευθερίες, μεταξύ των οποίων και ο αυτοπροσδιορισμός και η προσωπική απόφαση του κάθε άνθρώπου τι θα κάνει και τι μπορεί να κάνει με την υγεία και τη ζωή του, σεβόμενος, βεβαίως, τα δικαιώματα των άλλων”.
Κρίνουν προφανώς ως υπερβολή και υστερία να απαγορευτεί το κάπνισμα στους δημόσιους χώρους, οι οποίοι οφείλουν να λειτουργούν υποδειγματικά και να μην επιβαρύνουν την υγεία, την ευρύτερη αισθητική, τη λειτουργία των υπηρεσιών. Κρίνουν ως υπερβολική την αύξηση των θυμάτων του παθητικού καπνίσματος μέρα με τη μέρα. Κρίνουν ως υπερβολική την ασφυξία που αισθάνεται ο μη καπνιστής που έχει το ίδιο δικαίωμα στην εξυπηρέτηση, στον καθαρό χώρο εργασίας και στην ψυχαγωγία. Όμως κρίνουν άραγε ως υπερβολικό το “παραθυράκι” που αφήνει η κυβέρνηση στα μαγαζιά μέχρι 70 τ.μ. να επιλέξουν αν θα είναι αμιγώς καπνιστών ή μη καπνιστών, όταν η πλειοψηφία μπαρ, fast foods και λοιπών snack bar θα παραμείνουν ως έχουν; Κρίνουν ως υπερβολικό το μέτρο πρόβλεψης “ειδικού χώρου καπνιστών” για τα άνω των 70 τ.μ., όταν όλοι γνωρίζουμε με ποιούς όρους και ποιές συνθήκες εξαερισμού θα λειτουργήσουν;
Είναι ξεκάθαρο ότι κάθε φορά που η “μεταρρύθμιση” ή η αλλαγή πλαισίου θίγει τον παραλογισμό και την κερδοσκοπία που υπολανθάνει σε αυτή, φουντώνει ξαφνικά ο διάλογος για τα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα. Και θύμα του διαλόγου αυτού είναι η λογική και μετά η πολιτική, η οποία δεδομένης της ατολμίας και της πολυπλόκαμης εξάρτησής της, καταφέρνει να στρεβλώνει τον σκοπό της ρύθμισης που η ίδια προωθεί!
Δεύτερον, μιλάμε με ευκολία για προξικοπήματα και ελευθερίες. Συνδικαλιστές, ΜΜΕ και λοιποί αμαρτωλοί insiders που έχουν τις λεξεις έυκολες και τη διαμαρτυρία στο τσεπάκι, είναι οι πρώτοι των σκοταδιστών – διαπρύσιοι κήρυκες αξιών και κατακτήσεων.
Τρίτον, έστω και αργά, και μετά από χρόνια καλλιεργημένων στερεοτύπων, marketing και φιλτραρισμένων ερευνών, οι καπνοβιομηχανίες έχασαν τον πόλεμο με τις κυβερνήσεις και τους διεθνείς οργανισμούς, ΜΚΟ, ερευνητές. Η εξέλιξη αυτή λέει από μόνη της πολλά.
Κατανοώ – ως περιστασιακός (“κοινωνικός”) καπνιστής – τον εκνευρισμό και την ανάγκη του καπνιστή. Αλλά το δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό περιορίζεται από ένα ευρύτερο δικαίωμα/-τα. Το δικαίωμα στη δημόσια υγεία, στην καθαρή ατμόσφαιρα, στην προστασία του ιδιωτικού χώρου, στην ακώλυτη πρόσβαση στους δημόσιους και ιδιωτικούς χώρους και το δικαίωμα συμμετοχής στην πολιτιστική, πνευματική κλπ ζωή. Υπενθυμίζω ότι σε χώρες όπως η Αγγλία, η Γαλλία, η Γερμανία – ακόμη και η Τουρκία – όπου η απαγόρευση είναι καθολική και oι καπνιστές κάνουν socializing στα πεζοδρόμια έξω από τα bars, οι αρχικές αντιδράσεις μετατράπηκαν σε επιδοκιμασία της κοινής γνώμης.