Το Φόρουμ Νέας Γενιάς έχει έναν πολύ φιλόδοξο στόχο: όχι μόνο να γίνει η ομπρέλα που θα ενώσει τις επιμέρους πολιτικές νεολαίες, αλλά ακόμη πιο σημαντικό, να εκφράσει τα πολιτικά αιτήματα της γενιάς της κρίσης, που σηκώνει ένα τεράστιο βάρος και κυρίως, τις ευθύνες μιας άλλης γενιάς
Και αυτή δεν είναι μια εύκολη αποστολή.
Από τη μία έχετε σημαντικές δυσκολίες να εκφράσετε πολιτικά μια καθημερινότητα που είναι σκληρή για τους περισσότερους συνομηλίκους σας, βαρύνεται από την οικονομική εξάρτηση από τους γονείς και τους παππούδες, τους αφορισμούς και τη μυθολογία που καλλιεργήθηκε για 9 περίπου χρόνια για το ποιος φταίει για την κοινωνική μας περιπέτεια.
Και μέσα σε αυτό το κάδρο, αρκετοί από τους νέους αποστρέφονται και τις κομματικές νεολαίες, οι οποίες θεωρούνται ως το μακρύ χέρι των κομμάτων, που θεωρούνται από τη συντριπτική πλειοψηφία των συμπολιτών μας διεφθαρμένα ή ανίκανα να δώσουν λύσεις.
Από την άλλη, όπως λέει ο φιλόσοφος Μάικλ Ιγκνάτιεφ στο τελευταίο του βιβλίο – αλλά μπορεί να σας το επιβεβαιώσει και η γιαγιά μου στο Καρπενήσι – οι καθημερινές αξίες των ανθρώπων είναι διαφορετικές από αυτές που εκφράζει η πολιτική και το λεξιλόγιο του κοσμοπολιτισμού των “ανθρωπίνων δικαιωμάτων” που εμείς τόσο συχνά επικαλούμαστε: στη βάση της κοινωνίας, σε κάθε τόπο, οι άνθρωποι συνεννοούνται και επικοινωνούν τις ανάγκες τους χωρίς αναγκαστικά ιδεολογική πόλωση, με βάση την εμπιστοσύνη, την αντοχή, την ανοχή και τη συγχώρεση, προσαρμόζονται, υιοθετούν καταναλωτικές συνήθειες που διαμορφώνουν τη συνείδησή τους.
Είναι γνωστό εξάλλου ότι πολλές οικιακές οικονομίες, το πως τα βγάζει πέρα κάθε νοικοκυριό, πως φροντίζει τα ηλικιωμένα μέλη του, σε τι σχολείο, πανεπιστήμιο ή φροντιστήριο πάνε τα παιδιά, διαμορφώνουν την πολιτική συμπεριφορά , προσδοκίες ή τις ματαιώσεις από την πολιτική ζωή. Και όταν η πολιτική ζωή δεν ανταποκρίνεται είτε γιατί τα κόμματα είναι περίκλειστοι οργανισμοί η γιατί αποπνέουν ελιτισμό ή μιλάνε μια άλλη γλώσσα ή γιατί οι άνθρωποι στις πρώτες καρέκλες είναι οι ίδιοι για δεκαετίες, τότε οι νεότεροι αναζητούν άλλους ήρωες και μεταφέρουν τις προσδοκίες τους αλλού.
Δείτε για παράδειγμα, ότι σήμερα οι νεότεροι θα ακούσουν με μεγαλύτερο ενδιαφέρον έναν επιχειρηματία, απ’ ο,τι έναν πολιτικό. Οι εκλεκτοί συνομιλητές μας σήμερα, όπως η Αίγλη, ο Μιχάλης, ο Πασχάλης, ο Δημήτρης, η Μαρία, ο Φλόρεντς, νέοι και νεότεροι που εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα, αλλά έχουν ‘περάσει’ και από θέσεις συμβουλευτικής ή αποφασιστικής ευθύνης στη δημόσια διοίκηση, έχουν πολύ πιο ενδιαφέροντα πράγματα να σας πουν για το πως λειτουργεί η οικονομία, η γνώση, η σχέση με το κράτος, από κάποιον που περνά τη ζωή του αποκλειστικά σε μια κομματική νεολαία. Αυτό δεν είναι τυχαίο.
Αν είδατε πρόσφατα στο Διαδίκτυο τον διάλογο μεταξύ του υπουργού (Υποδομών, Μεταφορών) και Επικοινωνιών με τον επιχειρηματία της πλατφόρμας μίσθωσης ταξί, της γνωστής taxibeat, όπου ο επιχειρηματίας εξηγεί στον υπουργό τι είναι ηλεκτρονική πληρωμή και επιταγή τον 21ο αιώνα, τότε καταλαβαίνετε τι εννοώ. Και δεν είναι τυχαίο ότι είναι ο ίδιος υπουργός, η ίδια Διοίκηση που ευθύνεται για το ότι τη Δευτέρα που κάποιοι από εσάς θα πάτε στη δουλειά σας θα πρέπει να στηθείτε στην ουρά για να βγάλετε εισιτήριο στο μετρό, καθώς η πλειοψηφία των μηχανών αυτόματης έκδοσης είτε δεν λειτουργούν είτε θυμίζουν αργές παιχνιδομηχανές της δεκαετίας του ΄80.
Άρα η προοδευτική πολιτική έρχεται να κάνει αυτή ακριβώς τη διαμεσολάβηση: τη μικρή εμπειρία, τη μικρή ιστορία, τη ματαίωση, την επιτυχία και την οργή, να την κάνει αίτημα, σύνθημα, πρόγραμμα, πραγματικότητα, ώστε να βελτιώνεται η ζωή των ανθρώπων.
Μια ουσιαστική δουλειά για μια προοδευτική πολιτική νεολαία, για όλους εσας, είναι να χτίζει γέφυρες, ανάμεσα στις μικρές ιστορίες κάθε νέου και στα πολιτικά αιτήματα. Να πάρετε την απογοήτευση απέναντι στους θεσμούς και την ανισότητα που παράγει η σημερινή πολιτική και να την κάνετε αγώνα και διαρκή προσπάθεια.
Δυστυχώς δεν είδα στον προσυνεδριακό διάλογο νέους να ρωτάνε πως έφτασαν εδώ οι μισθοί, γιατί κάποιοι ακόμη γίνονται νέοι συνταξιούχοι, γιατί πρέπει να σε ξεφτιλίζουν στην εργασία για 300 ευρώ, γιατί δεν έχει πετρέλαιο θέρμανσης το σχολείο το χειμώνα ή γιατί δεν έχει χαρτί να εκτυπώσει ο υπάλληλος ένα πιστοποιητικό στη δημόσια υπηρεσία.
Δανειζόμενος τη σκέψη του Μαρξ, θα σας έλεγα ότι το ιστορικό υποκείμενο της ιστορίας, για να χτιστεί μια νέα ουτοπία για την πρόοδο, μια κοινωνία ισότητας, δεν είναι το προλεταριάτο, αλλά το πρεκαριάτο: όλοι εσείς που σπουδάζετε, δουλεύετε-δεν δουλεύετε, δεν ξέρετε τι θα ξημερώσει στη χώρα μας και στον κόσμο, ζείτε σε μια Ελλάδα χειρότερη από αυτή που έζησαν οι γονείς και οι μεγαλύτεροι από εσάς.
Τα αιτήματα λοιπόν είναι εκεί έξω. Και δεν αφορούν μόνο με ποιον θα κυβερνήσουμε, και ποιοι θα είναι οι υπουργοί του αύριο. Είναι ώρα να γίνουμε πραγματικό κίνημα και να πάμε να τα συναντήσουμε.
*Η ομιλία εκφωνήθηκε στο Φόρουμ για τη Νέα Γενιά, στο πλαίσιο του ιδρυτικού συνεδρίου του Κινήματος Αλλαγής
