Με αντίτιμο τη σταθερότητα, η αναιμική εξωτερική πολιτική της Ε.Ε. έχει κάνει συχνά τα στραβά μάτια σε αντιδημοκρατικά καθεστώτα στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου, της Βόρειας Αφρικης και της Μέσης Ανατολής. Η αναβίωση της ψυχροπολεμικής λογικής του “αναγκαίου αλλά ελέγξιμου κακού” και η διπλωματική της αδυναμία οδηγούν στη στήριξη επικίνδυνων καθεστώτων, όπως έχει ήδη καταγραφεί στη Συρία και στην Αίγυπτο. Θα συμβεί και το ίδιο στην Τουρκία;
Η μεγάλη νίκη του ΑΚΡ και του Ερντογάν μπορεί μεν να αποδοθεί σε μια πετυχημένη στρατηγική πόλωσης από τον ίδιο μέσα στην γενικευμένη ανασφάλεια που ζει η Τουρκία το τελευταιο τετράμηνο, αλλά θα ήταν προκλητικό να αγνοήσουμε τη μεροληπτική στάση της Ε.Ε. και τη ‘συνευθύνη’ της στο τελικό αποτέλεσμα.
Η έκθεση προόδου της Κομισιόν για την Τουρκία – για το αν αυτή πληροίτα κριτήρια της Κοπεγχάγης – εκκρεμεί εδώ και δύο χρόνια. Παρά τις σχετικές διαβεβαιώσεις ότι η έκθεση θα δημοσιευόταν πριν τις εκλογές, αυτό δε συνέβη ποτέ, ενώ όλοι γνωρίζουν ότι η κατάσταση στην προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, στην ελευθερία του Τύπου, στην αντιμετώπιση της διαφθοράς, στη δικαιοσύνη και στον διαχωρισμό των εξουσιών έχει χειροτερεύσει αισθητά. Σημειώνεται ότι ο σημερινός Πρόεδρος της Κομισιόν κάποτε θεωρούσε την Τουρκία ξένο σώμα στην Ευρώπη, ενώ σήμερα κλείνει τα μάτια και τα αυτιά στις εκθέσεις και τις εκκλήσεις του Human Rights Watch και άλλων οργανώσεων για τον εκτροχιασμό της κυβέρνησης Ερντογάν από τις ευρωπαϊκές ράγες.
Επίσης, η στάση της Τουρκίας στο μεταναστευτικό είναι ίδια και απαράλλαχτη εδώ και χρόνια. Είναι γνωστό ότι κάθε Ευρωπαίος Επίτροπος συναντούσε διαβεβαιώσεις για πάταξη των διακινητών και για τη δημιουργία σημεία ελέγχου, που δεν υλοποιήθηκαν ποτέ. Είναι εύκολο να ανατρέξει κανείς σε πρωτόκολλα συνεργασίας με την Τουρκία, τις διαβεβαιώσεις Τούρκων αξιωματούχων και τις παρεμβάσεις Ευρωπαίων Επιτρόπων, που φυσικά έμειναν κενό γράμμα,
Τέλος, σε μια κίνηση που ενόχλησε ακόμη και το δικό της κόμμα, η Καγκελάριος Μέρκελ επισκέφτηκε τον Ερντογάν δύο εβδομάδες πριν τις εκλογές, ενώ εκείνες τις ημέρες οι δικαστες “φιμωναν” άλλον έναν μιντιακό όμιλο που ασκούσε κριτική στο καθεστώς. Αναλυτές τονίζουν ότι η τουρκική κυβέρνηση ελέγχει πλέον περίπου το 70% των μέσων ενημέρωσης. Ταυτόχρονα, οι Ευρωπαίοι ηγέτες ικανοποίησαν τις φιλόδοξες αξιώσεις του Ερντογάν παρέχοντάς του ισχυρή οικονομική κάλυψη χωρίς ικανές δεσμεύσεις και δίνοντας ισχυρή ώθηση στο διεθνές του προφίλ, λίγες ημέρες πριν τις εκλογές.
Με λίγα λόγια, με ανοιχτό το προσφυγικό ζήτημα και την ψυχροπολεμική αναβίωση που μαίνεται στη Συρία, η συντηρητική ευρωπαϊκή ηγεσία πριμοδότησε τον Ερντογάν και επέλεξε τη ‘σταθερότητα’ εις βάρος του ευρωπαϊκού κεκτημένου και του σεβασμού στη δικαιοπολιτική της παράδοση. Όπως και στη διαχείριση της οικονομικής κρίσης, η Ευρώπη αφήνει την ουσιαστική δουλειά για ΄μετά’, ενώ είναι σχεδόν βέβαιο ότι νέα επεισόδια κοινωνικής και πολιτικής αστάθειας στην Τουρκία θα συμβούν, ενδεχομένως οξύτερα, στο μέλλον.
