Mάιος 2011. Ως εκπρόσωπος του Υπουργείου Ανάπτυξης μπριφάρω γαλλικά μέσα ενημέρωσης, που γράφουν αφιερώματα για την Ελλάδα. “Δεν είναι όλα μαύρα”, τους εξηγώ: υπάρχει νέος επενδυτικός νόμος, βγάλαμε το πρόγραμμα JEREMIE, ξυπνάει ένα μικρό οικοσύστημα νεοφυών επιχειρήσεων, δημιουργούνται τομεακά επενδυτικά ταμεία, εκκαθαρίζουμε τα συγχρηματοδοτούμενα έργα που λιμνάζουν, οι ΣΔΙΤ προχωράνε, το Ευρωπαϊκό Ταμείο Επενδύσεων θα μοχλεύσει χρήματα. Τα λεγαμε για να τα ακουμε οι ίδιοι. Στον Τύπο, η Ελλάδα ήταν το μαυρο πρόβατο, παίζουν μόνο οι περικοπές, οι διαδηλώσεις, δραματοποιούνται οι συναντήσεις με την Τρόικα.
Μάιος 2018. Ως γραμματέας για τη Νέα και Καινοτόμο Επιχειρηματικότητα του Κινήματος Αλλαγής, μιλάω σε γαλλικό μέσο για την κατάσταση της οικονομίας και τη νεοφυή επιχειρηματικότητα. Τους εξηγώ το πρόβλημα με τα υπερπλεονάσματα, δίνω στοιχεία οτι η μερική επιτυχία του JEREMIE θέλει συνέχεια και επιμονή, ότι οι νεοφυείς θέλουν αρχικό κεφάλαιο και έρευνα, ότι οι τράπεζες βρίσκονται σε κατάσταση ζόμπι, ότι η χώρα επιβιώνει κυρίως χάρις στον τουρισμό και στο ΕΣΠΑ, ότι τέλος πάντων, υπάρχουν κάποια θετικά σημάδια, αλλά όλο αυτο δεν το λες και “αναγέννηση”, αλλά κρίσιμο μεταβατικό στάδιο, σταυροδρόμι κλπ.
Στο βρόντο. “Η Ελλάδα αναγεννάται”, “Ο Τσίπρας οδηγεί την Ελλάδα στην ανάπτυξη”, “Η Αθήνα είναι το νέο Βερολίνο” και άλλες τέτοιες μπούρδες, για να γεμίζουν σελίδες με το αναγκαστικό success story, που θέλει να προωθήσει η γαλλογερμανική ιντελιγκέντσια της λιτότητας. Ότι το πρόγραμμα πέτυχε και η Ελλάδα βγαίνει στις αγορές. Τι σημασία έχει αν όλα αυτά είναι σημειακά και η πραγματικότητα για την πλειοψηφία των Ελλήνων είναι στάσιμα ζοφερή..
“Μα δεν μου λέτε θετικά πράγματα. Εγώ θέλω να γράψω για την αναγέννηση της Ελλάδας”, μου λέει η δημοσιογράφος. “Σας δίνω μια εικόνα ψύχραιμη, που μεταφέρει και ένα μήνυμα προς αυτούς που συνευθύνονται”, της απαντάω, “δε μπορώ να ωραιοποιήσω μια κατάσταση που τη ζω απο πρώτο χέρι και αν σας δείξω τον τραπεζικό μου λογαριασμό θα βάλουμε μαζί τα κλάματα”, της λέω. Δεν της άρεσε. Δυο ώρες κουβέντα, ουτε μια αναφορά στο αφιέρωμα.
Ας φάμε “αναγέννηση”.
