Διαβάζοντας τις εύστοχες σκέψεις του Gregory Farmakis μπορεί κανείς να αναρωτηθεί για το επίπεδο γνώσεων, ανάλυσης και δεοντολογίας ενός από τους σημαιοφόρους της “μαχητικής δημοσιογραφίας”. Φυσικά το φαινόμενο δεν ειναι νέο, αλλά απέκτησε πορνογραφική διάσταση στην τριετία της κρίσης.
Η ανεπάρκεια της πλειοψηφίας των εγχώριων δημοσιογράφων μετράται με τις προσωπικές επιθέσεις, την εμμονή στην παραπολιτική, τα σενάρια συνομωσίας και φυσικά την ακατάσχετη πολιτικολογία, συνθηματολαγνεία και εντυπωσιοθηρία χειρίστου είδους. Αντί να στέκονται απέναντι σε εμμονές και εγχώριες πλάνες, τις καλλιεργούν συστηματικά και αρκετοί τρέφονται κυριολεκτικά από αυτές. Ευθύνονται μαζί με με ένα σημαντικό ποσοστό της πολιτικής ηγεσίας για τη συλλογική αμφιθυμία και την βαλκανότροπη αλλεργία σε δομιμές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις.
Υπάρχουν και κάποιοι που επιμένουν να κρατούν αποστάσεις, να κάνουν έρευνα, να τιμούν τις επαφές τους και να αξιολογούν σωστά την πληροφορία. Δεν ειναι λίγοι, αλλά δεν μιλάνε. Και είναι ακόμη περισσότεροι που δεν βρίσκονται κάτω από τη βολική ομπρέλα της ΕΣΗΕΑ.
Μπορούν και πρέπει να απομονώσουν επιτέλους την ημιμαθή γενιά που μπήκε από το παράθυρο της ιδιωτικής τηλεόρασης στις αρχές του ’90 και συμπορεύθηκε συναλλασσόμενη με το μεταπολιτευτικό πολιτικό/οικονομικό status quo. Είναι η ίδια γενιά που σήμερα χάνει τα προνόμιά της και δεν διστάζει να εκτοξεύει λάσπη και εκβιασμούς προς κάθε κατεύθυνση.
Σημείωση. Πριν λίγες ημέρες το Time και το CNN έθεσαν σε διαθεσιμότητα τον διακεκριμένο Φαρίντ Ζακαρία για λογοκλοπή. Όταν όμως ο Αιμ. Λιάτσος αναλαμβάνει να εκσυγχρονίσει την ΕΡΤ, αυτά είναι ψιλά γράμματα.