“Η κυβέρνηση είμαι εγώ” θα μπορούσε να αναφωνήσει από το βήμα της Βουλής ο Πρωθυπουργός το βράδυ της περασμένης Τετάρτης. Και θα είχε δίκιο. Με τον Πάνο Καμμένο στο ρόλο του αφανή πια εταίρου, η κυβέρνηση “ΣΥΡΙΖΑ και φίλοι” πήρε το βάπτισμα και την ψήφο εμπιστοσύνης σε μια βραδιά που θύμιζε πολιτική οπερέτα του ‘60. Ύβρεις, προσωπικές επιθέσεις σε συγγενείς, βουλευτές – μπαλαντέρ, μεθοδεύσεις, προσωποπαγή κόμματα που γέννησαν τα μνημόνια και εξαερώνει η Συμφωνία των Πρεσπών.
Ο Αλέξης Τσίπρας με τον Πάνο Καμμένο κατάφεραν να φέρουν τη δημοκρατία στα μέτρα τους. Να γίνονται κάθε λέξη του Συντάγματος που λένε ότι θέλουν να αλλάξουν. Θεωρούν ότι οι πολίτες δεν ψηφίζουν κόμματα να τους εκπροσωπούν στη Βουλή, αλλά βουλευτές-μονάδες, που μπορούν να παίρνουν μαζί την έδρα τους. Η δεδηλωμένη δεν χάνεται, αλλά διαβρώνεται η λαϊκή εντολή, ώστε να βγει η σεζόν μέχρι τις Ευρωεκλογές. Και βλέπουμε. Έτσι η Βουλή χειραγωγείται άλλη μια φορά, μαζί με τη Δικαιοσύνη και τον Τύπο. Σαλαμοποίηση δηλαδή, μέσα σε μια φεουδαρχική αντίληψη για τη δημοκρατία και τη διακυβέρνηση.
Όμως ούτε η Νέα Δημοκρατία είναι άμοιρη ευθυνών. Οι υψηλοί τόνοι, οι προσωπικές επιθέσεις, ο εκδικητικός τόνος δεν βοηθούν την κατάσταση. Μάλλον συγκαλύπτουν την βολική παράταση του βίου της κυβέρνησης Τσίπρα και την υπερψήφιση της Συμφωνίας των Πρεσπών από αυτήν τη Βουλή, ώστε να μην κληθεί μετά ο Κυριάκος Μητσοτάκης να τη διαχειριστεί. Επίσης, η πολιτική ασυλία που απολαμβάνει το σύστημα Καραμανλή είναι πρωτοφανής. Η κάθοδος στις εκλογές πρωτοκλασάτων υπουργών της καταστροφικής κυβέρνησης 2004-2009 προκαλεί τη μνήμη και τη συνείδηση κάθε προοδευτικού πολίτη. Συντηρεί την παραχάραξη της ιστορίας ότι δήθεν το ΠΑΣΟΚ έσυρε τη χώρα στον Άδη των μνημονίων και ότι τα μνημόνια έφεραν την κρίση.
Τέλος, οι δυτικοί εταίροι παίζουν ένα επικίνδυνο παιχνίδι στη χώρα. Από την καθ’ υπαγόρευση Συμφωνία των Πρεσπών και το ξεδιάντροπο – άνευ ιδεολογικού περιεχομένου – φλερτ των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών με τον Αλέξη Τσίπρα μέχρι την εικονική έξοδο της Ελλάδας από ένα πρόγραμμα οικονομικού παραλογισμού, μετεξέλιξαν την οικονομική επιτροπεία σε μια γεωπολιτική νεο-φεουδαρχία. Διεθνείς συμφωνίες υπογράφονται μέσα από εκπτώσεις σε οικονομικά μέτρα, αδιαφορώντας για την έκθεση ενός μεγάλου μέρους της ελληνικής κοινωνίας σε άθλιες κοινωνικές υπηρεσίες, φτώχεια, εξάρτηση από κρατική ελεημοσύνη και απέχθεια για τους θεσμούς.
Η ελληνική δημοκρατία κινδυνεύει, όπως και άλλες δυτικές δημοκρατίες. Όχι από άρματα ή τίποτα παράφρονες βαθμοφόρους. Αλλά από συστήματα εξουσίας που ροκανίζουν τις εσωτερικές λειτουργίες και το ήθος της δημοκρατίας, μέσα από τον κυνισμό, την εξαγορά, την εξουσιομανία, την πόλωση του Τύπου, την δικαστική εξόντωση πολιτικών αντιπάλων, τη σταδιακή υποβάθμιση του κοινωνικού κράτους, τη λιτότητα, τη φτωχοποίηση. Όπως έγραψαν και οι συγγραφείς Steven Levitsky και Daniel Ziblatt του βιβλίου “Πως πεθαίνουν οι δημοκρατίες”, οι δημοκρατικοί θεσμοί δεν έχουν ανοσία απέναντι στις σκοτεινές και ακραίες πολιτικές φιγούρες. Οι τελευταίες ξαναγράφουν τους όρους της πολιτικής με τα ίδια εργαλεία και νόμιμα, ώστε να ράβουν διαρκώς νέα κοστούμια στα μέτρα τα δικά τους και των εκάστοτε φίλων τους. Το θέμα είναι πως τα κόμματα θα κρατήσουν τέτοια πρόσωπα έξω από την πολιτική και τα ψηφοδέλτιά τους. Στις εκλογές που θα έρθουν – αργά ή γρήγορα – έχουμε όλοι μας μια ευθύνη παραπάνω.