Από τι κρίνεται ένας κομματικός ηγέτης; Κυρίως από την εκλογική απόδοση του κόμματός του. Από το αν κατάφερε να συμβιβάσει τις εσωτερικές φράξιες, ανέδειξε νέα στελέχη, έφερε νέες ιδέες, ανανέωσε το πρόγραμμα, αναβάθμισε την οργάνωση, τον αντίκτυπο του κόμματός του στην κοινωνία. Σε μια σύγχρονη εκδοχή του, αν ‘ανοιξε’ το κόμμα σε πρωτοβουλίες, κινήματα, ιδέες και διεθνοποίησε την ατζέντα του.
Τα σύχρονα πολυ-συλλεκτικά κόμματα επιλέγουν τον ηγέτη που θα τα οδηγήσει στη νίκη, ακόμη και αν δεν συμφωνούν μαζί του. Μερικές φορές, η επιβίωση ισοδυναμεί με νίκη. Για το καθημαγμένο ΠΑΣΟΚ, ο πήχης έπεφτε διαρκώς από το 2012 και μετά.
Είναι εντυπωσιακό ότι μέσα στην κρίση, τα περισσότερα κόμματα μετατράπηκαν σε αρχηγικούς οργανισμούς, κλείστηκαν στον εαυτό τους, έκαναν τα απαραίτητα deals με τους χρηματοδότες τους και λειτούργησαν με όρους ομερτάς. Όσα είχαν πρόσβαση στο κράτος, έκαναν ό,τι μπορούσαν να κρατήσουν την πελατεία τους (πχ δείτε τους σταυρούς που πήρε το ΠΑΣΟΚ συνολικά και τους σταυρούς των βουλευτών που εξελέγησαν για να δείτε τι σημαίνει σύγχρονος φυλαρχισμός στην Πελοποννησο).
Με όλα τα παραπάνω υπόψιν, δεν χρειάζονται πολλά λόγια γιατί ο κ.Βενιζέλος ήταν ένας κακός αρχηγός του ΠΑΣΟΚ. Για όσα δεν έκανε στο ίδιο του το κόμμα και στην σχεδόν 20ετή υπουργική του θητεία, για το συντηρητισμό του, για το ότι στήριξε τον Άκη Τσοχατζόπουλο για πρόεδρο το 1996, για τα αδιαφιλονίκητα προσόντα του, έχουν ειπωθεί πολλά. Το ότι σήμερα ο δημόσιος λόγος του ακούγεται ως όαση, είναι και γιατί συγκρίνεται με το ρόγχο του ανεκδιήγητου Καμμένου και το χαμηλό επίπεδο της πολιτικής αντιπαράθεσης. Είναι και γιατί επέδειξε σχετική συνέπεια, όπως και το ΠΑΣΟΚ συνολικά, στη διαχείριση της καυτής πατάτας. Και το πλήρωσε, γιατί το έκανε αμφίθυμα, όχι γιατί απλά το έκανε.
Τουλαχιστον, επιλέγει να φύγει σε ένα θετικό momentum για τον ίδιο, έχοντας μια ντουζίνα εξαιρετικά live στο Κοινοβούλιο και άλλες τόσες φλεγματικές ανακοινώσεις του Γραφείου Τύπου, που είναι βέβαιο ότι τις γράφει μόνος του. Και φυσικά, όλοι έχουν δικαίωμα να ελπίζουν σε πολιτική ρεβάνς. Το ράφι με τους εν αναμονή δικαιωμένους αυτής της γενιάς έχει αρχίσει να γεμίζει. Εκεί έχει πιάσει στασίδι από καιρό ο Κώστας Καραμανλής και η παρέα του.
