Ό,τι και να περιέχει το κείμενο πρόκειται για συμφωνία-ζόμπι για να αποφευχθεί το bank run και ο έλεγχος κεφαλαίων τη Δευτέρα. Από κει και πέρα, μνημόνιο ή μη, το τερεν είναι και πάλι η εθνική πολιτική και η αντοχή της στην εξωτερική πίεση, η οποία τον Ιούνιο μπορεί να πάρει χαρακτηριστικά τελεσίγραφου χωρίς επιστροφή. Ενδεχομένως όλα αυτά να επικυρωθούν από Σύνοδο Κορυφής, που θα επιβεβαιώσει και την επικυριαρχία του “There is no alternative’.
Το πρώτο κακό είναι ότι η συμφωνία αυξάνει την πολιτική και οικονομική πίεση στην Ελλάδα. Δεύτερο κακό, ότι η ευρωπαϊκή “αλληλεγγύη” βγαίνει τραυματισμένη από την ποδοσφαιροποίηση του debate Αθήνας-Βερολίνου και η Συμμαχία του Νότου θα περιμένει (αν και αμφιβάλλω) τους Podemos για να βρεί συνομιλητή. Πήξαμε πάλι στο στερεότυπο.
To καλό είναι ότι η κυβέρνηση ξεπέρασε ιδεοληψίες και αναμενόμενες διαπραγματευτικές ανεπάρκειες και έχει πλέον μια καλύτερη εικόνα συσχετισμών, αλλά και πως η επανεδιεκδίκηση της εθνικής κυριαρχίας περνά πρώτα μέσα από τις δικές μας δυνάμεις και μετά από το μπρα-ντε-φερ με τη Γερμανία.
Το επόμενο τετράμηνο μπορεί να είναι ενδιαφέρον για τους πολιτικούς συσχετισμούς και στη Βουλή να δούμε μια νέα γεωγραφία, αλλά όσο το πολιτικό ρίσκο συνδέεται με το οικονομικό, δύσκολα θα δουμε επενδύσεις και νέες δουλειές, πλην τουρισμού. Όπως είπε σήμερα σωστά ο Giannis Ragkousis σε μια ομιλία του, η παραγωγική Ελλάδα συνεχίζει να βρίσκει απέναντί της ένα πολιτικό σύστημα που δίνει μάχες οπισθοφυλακής, για να προστατέψει τον παρασιτισμό που το ταϊζει. Να μια μάχη που χρειάζεται να δοθεί.
