Πρώτα ο αρχηγός, μετά το συνέδριο, στο τέλος το νέο κόμμα. Ο τοκετός του Κινήματος Αλλαγής πηγαίνει ενάντια στην πεπατημένη. Και πώς να μην είναι έτσι, όταν χρειάστηκαν περίπου πέντε χρόνια συζητήσεων, πρωτοβουλιών, πιέσεων και αμοιβαίων υποχωρήσεων για να δοθεί επιτέλους ο λόγος στους πολίτες τον περασμένο Νοέμβριο.
Οι 212.000 συνιδρυτές που ψήφισαν στις εκλογές του Νοεμβρίου απαίτησαν τη γρήγορη ανασύνταξη, την ενότητα και ταυτόχρονα την ανανέωση: τρεις προκλήσεις δηλαδή ταυτόχρονες και ιδιαίτερα δύσκολες μέσα σε γενικότερες συνθήκες πολιτικής όξυνσης.
Και είναι φυσικό, όταν ο νέος φορέας δεν έχει ακόμη δομή, όργανα, θέσεις και πρόσωπα, αλλά και συντονισμένο δημόσιο λόγο, να βάλλεται τόσο από τα αριστερά όσο και από τα δεξιά του. Πρόσφατες άλλωστε δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι ο πολιτικός χρόνος δεν θα κάνει εκπτώσεις και ότι είναι αναγκαία η ενιαία φωνή και η ανάδειξη μιας στιβαρής πολιτικής ταυτότητας, που θα υπερβαίνει απλά έναν μέσο όρο των σημερινών συνιστωσών: το θέμα λοιπόν δεν είναι να αθροίσουμε ούτε να συμβιβάσουμε. Αλλά να συνθέσουμε και να πολλαπλασιάσουμε.
Το τριήμερο 16-18 Μαρτίου, οπότε και θα διεξαχθεί το ιδρυτικό συνέδριο του νέου κόμματος, το «κέλυφος» αποκτά επιτέλους περιεχόμενο και δομή: περίπου 4.000 σύνεδροι θα ψηφίσουν για την ιδεολογική διακήρυξη, το καταστατικό, το πρόγραμμα, αλλά και τα νέα όργανα, με κορυφαίο την Κεντρική Επιτροπή.
Εδώ και περίπου έναν μήνα, κάτω από τους πηχυαίους τίτλους συλλαλητηρίων, σκανδάλων, παραιτήσεων, αλλά και τα βαθιά χαρακώματα που ανοίγει η αντιπαράθεση της κυβέρνησης με τη Νέα Δημοκρατία, συνεδριάζουν δεκάδες επιτροπές, παράγουν ιδέες και θέσεις. Σε όλη την Ελλάδα, μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, έχουν οργανωθεί πάνω από 70 προσυνεδριακές εκδηλώσεις, στις οποίες εκπρόσωποι όλων των «φυλών» και κομμάτων που συμμετέχουν στο Κίνημα Αλλαγής, συζητάνε με τις τοπικές κοινωνίες για την επικαιρότητα, αλλά και πάνω στα προσυνεδριακά κείμενα.
Ολοι όσοι συμμετέχουμε στις διαδικασίες, εισπράττουμε το «μούδιασμα» και τον θυμό του προοδευτικού κόσμου από αντιθεσμικές και αυταρχικές συμπεριφορές στο Κοινοβούλιο και στην κυβέρνηση. Απορούμε πόσο «πιο κάτω» μπορεί να πάει ο δημόσιος διάλογος και η λογική «αποφασίζω και διατάσσω».
Αλλά και ποια είναι τελικά τα όρια της αριστερής λιτότητας με την ανοχή των δανειστών, που ροκανίζει τις αντοχές της μεσαίας τάξης, ψαλιδίζει επιλογές ζωής, μετατρέπει συνταξιούχους και άνεργους σε εξαρτημένους επιδομάτων ελεημοσύνης, που φυσικά εξανεμίζονται από την άλλη τσέπη κάθε φορά που «κλείνει» μια αξιολόγηση.
Είναι σχεδόν βέβαιο ότι διανύουμε μια προεκλογική περίοδο. Παρατεταμένη ή μη, εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το τι θα γράφουν οι τίτλοι τέλους του 3ου Μνημονίου και ποια θα είναι η κληρονομιά για την επόμενη κυβέρνηση και ο λογαριασμός για την ελληνική κοινωνία.
Ομως η έξοδος από τα μνημόνια δεν είναι αυτόματα έξοδος από την ύφεση και τη στασιμότητα. Δεν μπορούμε να μπούμε στη μεταμνημονιακή Ελλάδα με τους διχασμούς και την τοξικότητα της μνημονιακής πραγματικότητας. Γι’ αυτό και το Κίνημα Αλλαγής χρειάζεται να είναι έτοιμο, με δομές, ανθρώπους και πρόγραμμα, ώστε να μη ζήσουμε φέτος ή το 2019 όσα ζήσαμε το εφιαλτικό 2015.
