Όσοι πάνε στη Θεσσαλονίκη, αξίζει να επισκεφτούν δύο περίπτερα της φετινής Δ.Ε.Θ.. Το ένα φιλοξενεί μεγάλες επιχειρήσεις που έχουν την έδρα τους στις ΗΠΑ και δραστηριοποιούνται και στην Ελλάδα. Το άλλο σφύζει από τον δημιουργικό παλμό 100 περίπου νεοφυών επιχειρήσεων και πρωτοβουλιών, που παρέχουν υπηρεσίες με αιχμή την τεχνολογία.
Ανάμεσα στους λοκατζήδες του Πάνου Καμμένου, τα κρατικά περίπτερα, τα χοτ ντογκ και τους ντόπιους εμπόρους, τα δυο περίπτερα ξεχωρίζουν και αισθητικά, αλλά και ως ένα πολιτικό παράδοξο: συμβαίνουν επί των ημερών μιας κυβέρνησης που εξελέγη με το ανεκδιήγητο ‘πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης’, διαπαιδαγωγήθηκε με τον αντιαμερικανισμό και βασίζει την πολιτικη της επιβίωση στην πολιτική οικονομία της φτωχοποίησης, μέσω της υπερφορολόγησης και της αποθάρρυνσης κάθε επιχειρηματικής δραστηριότητας. Αλλά όποιος ψάχνει για συνέπεια λόγων και έργων σε αυτόν τον κυβερνητικο συνασπισμό, έπαιξε και έχασε.
Κάπως έτσι, σκέφτηκαν ότι πρέπει να δείξουν ότι χτίζουν γέφυρες με την επιχειρηματική κοινότητα και τους startuppers, αυτούς δηλαδή που οι καλοπληρωμένοι κομματικοί τους υπάλληλοι και δημοσιογράφοι στολίζουν κατά καιρούς ως κληρονόμους, ελίτ, εκμεταλλευτές κ.α. Στην δήθεν Αριστερά της σαμπάνιας, των εφοπλιστών και των εκατομμυριούχων συνδικαλιστών, δύσκολα χωρά ο νους ότι πέντε πιτσιρικάδες θα βάλουν από ένα χιλιάρικο για να υλοποιήσουν μια ιδέα, που μπορεί να τους φέρει χρήματα, αλλά θα τους μάθει όσα δεν τους μαθαίνει το σχολείο και η οικογένεια: πίστη, όραμα, συνεργασία, θαρρος στην αποτυχία και στην επιτυχία.
Στο καλά οργανωμένο περίπτερο λοιπόν που φιλοξενεί τις νεοφυείς επιχειρήσεις, θα συναντήσει κανείς εκατοντάδες νέους, που αρνούνται να εγκαταλείψουν το καράβι “Ελλάδα”. Λογισμικά που προλαμβάνουν ασθένειες, φορητά data centers που ‘χωράνε’ σε ένα κουτί τα δεδομένα ενός υπουργείου, ρομπότ και τρισδιάστατοι εκτυπωτές που εξοικειώνουν μαθητές στην 4η βιομηχανική επανάσταση, θήκες κινητών και αξεσουάρ από φύκια, σένσορες για σύγχρονους αγρότες, προμηθευτές κρασιών χωρίς μεσάζοντες, προσωποποιημένη φροντιδα για ηλικιωμένους, παιχνίδια εικονικής πραγματικότητας, συστήματα για συνεργασία τουριστικών πρακτόρων και εκατοντάδες άλλες προσπάθειες, που μπορουν να αλλάξουν τον προσανατολισμό και του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα.
Άλλοι με δικά τους χρήματα, άλλοι με στήριξη από γονείς και φίλους, άλλοι από προγράμματα του πανεπιστημίου και με τη βοήθεια θερμοκοιτίδων ή (σπανιότερα) ειδικών τραπεζικών προγραμμάτων, δείχνουν το μέλλον με ταπεινότητα, εργατικότητα και αυτοπεποίθηση απέναντι στο ελληνικό κράτος που δαπανά μόνο το 0.8% (έναντι του ευρωπαϊκού 2%) σε έρευνα και ανάπτυξη, αρνείται να διαθέσει δημόσια δεδομένα, είναι ουραγός στους δείκτες ψηφιακής οικονομίας και πρωταθλητής στο διοικητικό χάος. Σηκώνουν το ανάστημά τους απέναντι και στους μικρομεσαίους επιχειρηματίες που κλείνουν ή χάνουν πελάτες, επειδή αρνούνται να καινοτομήσουν και να εισαγάγουν πληροφοριακά συστήματα στη λειτουργία τους. Στέλνουν ένα μήνυμα στις “στεγνές” πια τράπεζες, που είχαν για χρόνια τα αυτιά τους κλειστά σε νέα χρηματοδοτικά εργαλεία. Και σηκώνουν το χέρι στο απέναντι περίπτερο, στους “μεγάλους” από τις Η.Π.Α. και την Ελλάδα και τους ζητούν συνεργασία για να μεγαλώσουν, να αναπτυχθούν, να βγουν από τα σύνορα.
Παρά τις εξαγγελίες του Πρωθυπουργού λίγες ώρες αργότερα, είναι βέβαιο ότι οι περισσότεροι από τους νέους στο “Περίπτερο 12” δεν περιμένουν σχεδόν τίποτε από το κράτος. Ίσα ίσα που θέλουν την ησυχία τους. Δεν έχουν άδικο, αλλά η αλήθεια είναι ότι τα κλειδιά για το μέλλον δεν τα κρατά μόνο ο Τσίπρας ή ο Μητσοτάκης, αλλά οι ίδιοι. Και όσοι σκέφτονται και πρωτοπορούν, όπως αυτοί. Τα παιδιά στο “Περίπτερο 12” μας μαθαίνουν ότι η καινοτομία απελευθερώνει όταν παράγει κέρδος αλλά κυρίως, ενσωματώνει δημόσια αξία. Στο χέρι τους είναι να πολιορκήσουν την πολιτική και να της αλλάξουν πορεία.
Δημοσιεύτηκε στο Πρώτο Θέμα