Έίναι εκεί. Σε κάθε σχεδόν εκδήλωση, ομιλία, ημερίδα, “μάζωξη” του “προοδευτικού χώρου”. Ρετάλια των 80ς, στελέχη των 90ς, παραγοντίσκοι των 00ς. Εμφανίζονται πάντα στη μέση της εκδήλωσης. Σκανάρουν το χώρο και τους παριστάμενους και ψάχνουν για “γνωστό”. Αφού τον βρουν, κάθονται πάντα δίπλα του και αρχίζουν τη ζύμωση και τη σπέκουλα. Το θέμα της συζήτησης ή η εισήγηση του ομιλητή φυσικά δεν τους αφορά, παρά το ότι αρκετοί από δαύτους είναι μέλη κομματικών τομέων, επιτροπών, νομαρχιακών μπλα μπλα, που ασχολούνται με το συγκεκριμένο θέμα και όταν το κόμμα τους γίνει κυβέρνηση θα κληθούν να εφαρμόσουν συγκεκριμένη πολιτική και οι ίδιοι να στελεχώσουν (τουλάχιστον αυτό ελπίζουν, βάσιμα ή όχι) θέσεις στη δημόσια διοίκηση. Στα 15-20 λεπτά, αφού έχουν αντλήσει την είδηση και έχουν συλλέξει επιστημονικα τεκμηριωμένες απόψεις για το “πότε τελικά θα γίνουν εκλογές” και “το αν θα κατέβει ξανά ο Χ υποψήφιος στη ΄Β Αθηνών” και έχουν αναζητήσει επί ματαίω λίγο οφθαλμόλουτρο προς το ωραίο φύλο, κουρασμένοι από το φόρτο της νέας πληροφορίας, βγαίνουν στο λόμπι. Εκεί τους περιμένουν δεκάδες άλλοι, οι οποίοι κουρασμένοι και αυτοί από την υπερπληροφόρηση, θα σχηματίσουν ένα σύννεφο καπνού αναλύοντας με γιακωβίνικο ύφος την πολιτική κατάσταση, καταθέτωντας ο καθένας τα 4 διδακτορικά που έχει στις πολιτικές επιστήμες και στο τάβλι. Θα επιστρέψουν μέσα για μια τελευταία ματιά.
Φυσικά, για παρέμβαση ή ερώτηση στους ομιλητές ούτε λόγος (ενίοτε κάποιος γραφικός από αυτούς ξωκοίλει και ρητορεύει για τον κακό καπιταλισμό ή τη λαίλαπα του νεοφιλελευθερισμού και την εξαποδώ παγκοσμιοποίηση) – το παιχνίδι παίζεται αλλού. Στο δίπλα μπαρ ή εστιατόριο. Μέχρι να γίνουν εξουσία. Μετά, ξέρουν αυτοί. Το χουν “σπουδάσει το πράγμα”.
Υ.Γ.1. Δεν έχω αρκετή εικόνα από αντίστοιχες εκδηλώσεις του συντηρητικού χώρου. Εκεί προφανώς, το θέαμα είναι τόσο γκροτέσκο που χρειάζεται ο σκηνοθέτης διδακτορικό και ταλαντούχο διευθυντή φωτογραφίας για να αποδοθεί το μεγαλείο.
Υ.Γ.2. Δυστυχώς, οι παραπάνω δεν είναι λίγοι. Παραφυάδες μιας κομματικής – πολιτικής κουλτούρας που ευνοεί το μέτριο και το επιβραβεύει συχνά, οι κύριοι αυτοί είναι οι πρώτοι που βλέπουν από χιλιόμετρα το κουτάλι της εξουσίας να γυαλίζει.
Υ.Γ.3. Όταν τα κόμματα πάψουν να λειτουργούν συντεχνιακά και αντιδημοκρατικά, όταν η εσωκομματική δημοκρατία γίνει πρακτική και όχι πεποίθηση, όταν η ηγεσία δίνει το μήνυμα ότι κάποιοί πρέπει να πάνε σπίτι τους ,όταν υπάρχει κοινωνική δυναμική που δεν τρυπώνει απλά, αλλά είσβάλλει δημιουργικά στην πολιτική και όταν σταματήσει η σπέκουλα και η μετριότητα να φιλτράρουν την επιστημονικότητα και την υπεύθυνη συνεργασία, τα παράσιτα θα φύγουν μόνα τους