Η πολιτική του μέλλοντος είναι η πολιτική των ηγετών χωρίς εξουσία. Των διαμορφωτών γνώμης και οργανικών διανοούμενων σε πολυεπίπεδες μορφές μικρο-οργάνωσης. Ένας πολυκεντρισμός αντίδοτο στο μηχανιστικό συγκεντρωτισμό και δυνητικός αναμορφωτής του “δημόσιου”. Όσο η συλλογική δράση θα υποβαθμίζεται θα συμπαρασύρει τον κομματισμό, ο οποίος έχει πάψει προ πολλού να τροφοδοτεί τη νέα αντίληψη. Μια κοινωνία σε κίνηση, φυγόκεντρη αλλά ερμηνεύσιμη, μια πολιτική ακόμη σε διερώτηση, ο αντιπροσωπευτισμός βάλλεται σε επίπεδο προσώπων και θεσμών.Η γενιά μας δεν φέρει κανένα ιστορικό βάρος, καμιά σπουδαία ιστορική μνήμη, πολλώ δε μάλλον καμία αποστολική επιθυμία να διανύσει την ιστορία της, την αιωνιότητά της με δοκιμασμένα σχέδια μάχης. Όμως η γενιά μας, των 25 – 30 ετών, ως γεφυροποιός ανάμεσα σε δύο υπερβολές, ανάμεσα στην εποχή των αντατροπών και την εποχή των εφαρμογών, γνωρίζει ότι τα ιδεολογικοπολιτικά και φιλοσοφικά πρόσημα μπορούν να μεταφράζονται με όρους αποδοτικότητας σε ιδιωτικό και συλλογικό επίπεδο.
Με φίλους, πριν από 3-4 χρόνια, μιλούσαμε για την απενοχοποίηση της πολιτικής, για μια πολιτική νεότητα, για ένα νέο μεταπολιτευτικό κύκλο, ο οποίος κεφαλαιοποιεί κοινωνικές κατακτήσεις και τις μετατρέπει σε μια νέα ισοπολιτεία, σε ένα αίτημα για γνώση, διάλογο, ανοιχτότητα, εξωστρέφεια. Τις αξίες δηλαδή που υλοποιούμε στις νυχτερινές μας εξόδους, στις βιβλιοθήκες μας, στις παρατεταμένες συζητήσεις μας, στα ταξίδια μας, στο surfάρισμα στο net, στον ακτιβισμό μας.
Σήμερα μαίνεται μια πρωτοφανής αντιπαράθεση, στο μέτωπο της παιδείας, η οποία προσφέρεται για ιδανικές ρητορικές ακροβασίες και υποκρισία από τους φορείς της παρωχημένης κουλτούρας. Από ένα μεγάλο τμήμα του πολιτικού κόσμου, από οργανωμένες μειοψηφίες, από συνδικαλιστικές ομάδες, από ένοχους ακαδημαϊκούς, από ευνουχισμένους ιδεολογικά και πολιτικά φοιτητές. Δύο κόμματα εξουσίας με τεράστιες ευθύνες για την απαξίωση του πανεπιστημίου, ένας top-down μεταρρυθμιστικός δεκάλογος από την κυβέρνηση, ένα διχασμένο προβληματικό ΠΑΣΟΚ το οποίο αδυνατεί να υπερβεί τις στρεβλώσεις του, μια Αριστερά με ευθύνες στη διοίκηση των ΑΕΙ μέσα από τις αναχρονιστικές της νεολαίες, ένα πολιτικό σύστημα σχεδόν αφυδατωμένο από κινητικότητα .
Από την άλλη πλευρά, το άνοιγμα ενός τέτοιου μετώπου, αποτελεί προνομιακό πεδίο έκφρασης και ευκαιρία για όσους πιστεύουν στην αλλαγή, στη μεταρρύθμιση, στην ανάγκη ενσωμάτωσης λειτουργικών δομών στο απαξιωμένο ελληνικό πανεπιστήμιο. Γνωρίζουμε ότι το ελληνικό πανεπιστήμιο, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων αναπαράγει την ημιμάθεια, την εσωστρέφεια, την προχειρότητα, την ανεπαρκή υποδομή, τη φοβικότητα στις νέες τεχνολογίες, την πελατειακή εξάρτηση, την απουσία μεθοδολογικής κατάρτισης, την υπερφόρτωση του προγράμματος σπουδών με επιβαλλόμενα και αμφίβολης ποιότητας συγγράμματα. Αναπαράγει έναν παρηκμασμένο φοιτητικό συνδικαλισμό και διαιωνίζει το status quo που διαπραγματεύεται εντός του πανεπιστημίου τα μικρο-συμφέροντα των οργανισμών του, αναπαράγει στερεότυπα και επιφανειακές προσεγγίσεις, και το κυριότερο, την προβληματική σχέση καθηγητή και φοιτητή, χωρίς εχέγγυα αλληλεγγύης και ανταποδοτικότητας.
Η ουσία του διαλόγου βρίσκεται πέρα από συνταγματολογικές προσεγγίσεις για την αναθεώρηση του πραγματικά μετεμφυλιακού αριστερο-φοβικού άρθρου 16 του Συντάγματος. Η ουσία του διαλόγου βρίσκεται στην πυγμή, στη βούληση και την αυτοκριτική των πολιτικών φορέων να υπερβούν τους εαυτούς τους, τα μικροσυμφέροντα και τον παρασιτισμό που υποθάλπτουν στο πανεπιστήμιο. Στην πραγματική αναθεώρηση, θεσμική, πολιτική, αξιακή της έννοιας του “δημόσιου αγαθού“. Στην υπευθυνότητα των πολιτών που θέλουν μεταρρυθμίσεις, αλλά υποκύπτουν αμαχητί στην πελατειακή εξάρτηση, στο βουλευτή της περιφέρειας, στο γενικό γραμματέα και στο σύμβουλο του υπουργείου. Στην οργανωμένη Κοινωνία των Πολιτών που διοργανώνει ατέρμονες συζητήσεις και διαβουλεύεται, αλλά δεν αποφασίζει να συγκροτήσει μια δυναμική διεκδικητική συνολική πρόταση.
Δίπλα στις νέες τεχνολογίες, στην εξωστρέφεια, στη διοικητική και οικονομική αυτοτέλεια, στη διεθνοποίηση και σε όλόκληρο τον κατάλογο του ευχολόγιου για την ανώτατη εκπαίδευση, το ζητούμενο παραμένει η ιδιότητα του πολίτη, οι ποιότητες που εμπεδώνει το πανεπιστήμιο, το αξιακό σύστημα ώς επιλογή, ο διάλογος, η νέα ισοπολιτεία ως αξιακό σύστημα και πολιτική πρακτική, οι πτυχώσεις της σχέσης καθηγητή – φοιτητή, φοιτητή – φοιτητή αναγόμενες στο μακροεπίπεδο της επιθυμητής σχέσης φοιτητή – κοινωνίας και γιατί όχι, απόφοιτου και αγοράς εργασίας.