Μερικοί το γνώριζαν. Οι πολλοί το νιώθαμε και το βλέπαμε γύρω μας. Εκτός από τον Πρωθυπουργό και το επιτελείο του, που τροφοδοτούσαν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ με εντυπώσεις για μικρή διαφορά από τη Νέα Δημοκρατία και για εξαφάνιση του Κινήματος Αλλαγής.
Δεν ήταν μόνο η υπόσχεση για 13η σύνταξη, που κατέληξε “κουτσουρεμένο” επίδομα. Δεν ήταν μόνο η προπληρωμή των συντάξεων τρεις μέρες πριν τις εκλογές, σε αυτούς που έχασαν το ΕΚΑΣ και άλλες δύο συντάξεις από το 2015. Δεν ήταν οι μπογιές του Ρουβίκωνα στη Βουλή, η κάλυψη στην Περιφερειάρχη που βύθισε την Αττική στο πένθος, στον αμετροεπή και μηνύσιμο Πολάκη, οι αγκαλιές με τον Καμμένο ή η Συμφωνία των Πρεσπών. Ήταν πολλά περισσότερα αυτά που οδήγησαν τη χειμαζόμενη μεσαία τάξη να στείλει ηχηρό μήνυμα στο ΣΥΡΙΖΑ και την ετερόκλητη προοδευτική συμμαχία.
Κλείσαμε μια δεκαετία πρωτοφανούς ταλαιπωρίας και διαδοχικών πολιτικών απογοητεύσεων. Δεν συμφωνήσαμε όταν μπορούσαμε. Σκισμένα μνημόνια στα λόγια μετατράπηκαν σε νέες δρακόντειες συμφωνίες. Τα μνημόνια Σαμαρά και Τσίπρα θα θυμίζουν ότι ο λαϊκισμός έχει κοντά πόδια, όταν συναντά την πραγματικότητα της μεσαίας τάξης. Της μεσαίας τάξης που το 2012 ψήφισε το Σαμαρά για να αποφύγει τον ξαφνικό θάνατο μιας κατάρρευσης επιβάλλοντας τη συγκυβέρνηση. Και που το 2015 στράφηκε στο ΣΥΡΙΖΑ πιστεύοντας ότι το ‘νέο’ θα πετύχαινε να συμβιβάσει το ακατόρθωτο: να κρατήσει τη χώρα στο ευρώ χωρίς μνημόνιο. Να κάνει το παλιό πολιτικό σύστημα να πληρώσει “για τα κλεμμένα”, να φέρει δικαιοσύνη και πραγματική δημοκρατία εκεί που φώλιαζε η αναξιοκρατία, το ρουσφέτι, ο παρασιτισμός.
Τα κατάφερε; Η απάντηση δόθηκε την Κυριακή. Η υπομονή τεσσάρων χρόνων μάλλον εξαντλήθηκε, για να παραφράσουμε εκείνο το γνωστό σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές του 2014. Η αριστερή λιτότητα σεβάστηκε τη δημοσιονομική προσαρμογή αλλά την ξεχείλωσε για να αναδιανείμει πλούτο από τη μέση προς τα κάτω με λανθασμένο τρόπο. Τα επιδόματα είναι μια χαρά, αρκεί να συνοδεύονται από ποιοτικές δημόσιες υπηρεσίες και μια ευνομούμενη Πολιτεία, όπου η κυβέρνηση δεν θα μετατρέπει τη Δικαιοσύνη και τη Βουλή σε συμπληρώματα. Το αλαζονικό ύφος εξουσίας, οι υπερβολές, οι πολακισμοί, η αχρείαστη πόλωση, η επίθεση σε πολιτικούς αντιπάλους, η συγκυβέρνηση με οτιδήποτε διαθέσιμο στην πολιτική αγορά, εμπέδωσε στη συνείδηση όλων ότι η “κυβέρνηση των πολλών” είναι ένα κλειστό κλαμπ εξουσίας, έτοιμο και ικανό για όλα.
Η ήττα όμως του ΣΥΡΙΖΑ ή η νίκη της Νέας Δημοκρατίας δεν θα εξαφανίσουν την ανάγκη για μια ομαλή πολιτική ζωή, που θα ενώσει ξανά τις κοινωνικές ομάδες με συνεκτικό ιστό το νέο εξωστρεφή πλούτο, αλλά και μια πραγματικά δημοκρατική Πολιτεία. Το πρωτείο της πολιτικής, των αναγκαίων δηλαδή θεσμών και πολιτικών που γεφυρώνουν τα ταξικά και κοινωνικά χάσματα, είναι όσο ποτέ αναγκαίο σήμερα. Ούτε ο ρεβανσισμός και τα χιλιάδες γαλάζια παιδιά που ετοιμάζονται για την “επανίδρυση του κράτους” ούτε η διχαστική και μπερδεμένη ιδεολογικά αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ μπορούν να το εγγυηθούν. Γι’ αυτό και η στήριξη του Κινήματος Αλλαγής, για μια ισχυρή κεντροαριστερά που ενώνει, που έμαθε από τα λάθη της και γεννά διαρκώς την ανανέωση είναι μονόδρομος για όσους θέλουν να υπερβούν τα επικίνδυνα διλήμματα. Για να γίνει το κομμα της καρδιάς μας, ξανά κόμμα που πρωταγωνιστεί και εκφράζει τις διεκδικήσεις των μεσαίων και κατώτερων στρωμάτων.
*Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην Kontra News της Κυριακής.
