«Η Ευρώπη των δύο ταχυτήτων είναι ήδη πραγματικότητα. Υπάρχει η Ευρώπη του Βορρά που καταγράφει ήδη υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης και υπάρχει και η Ευρώπη του Νότου, όπου τα κράτη προσπαθούν να κλείσουν τις κοινωνικές πληγές τους, να μαζέψουν τις τράπεζές τους, να δημιουργήσουν θέσεις εργασίας», ανέφερε ο Παναγιώτης Βλάχος σε συνέντευξη που παραχώρησε στον Αθήνα 984.
Τόνισε ότι βρισκόμαστε σε ένα σταυροδρόμι που καλούμαστε να αποφασίσουμε αν θα πορευτούμε όλοι μαζί με άξονα το κοινό νόμισμα, την ενιαία αγορά, την αλληλεγγύη, τον 4ο κοινωνικό πυλώνα για την εργασία και την κοινωνική ασφάλιση, που είναι στα σπάργανα, ή θα αφεθούμε στη λογική που λέει «ας τα βγάλει πέρα ο καθένας μόνος του», μια λογική που μας οδήγησε άλλωστε, στην κρίση.
Αυτή την περίοδο διατυπώνονται πολλά σενάρια, αλλά η κυρίαρχη συνιστώσα είναι η σχέση της Γερμανίας με τη Γαλλία, υπογράμμισε. Για τη Γερμανία ανέφερε ότι βιώνει το «παράδοξο της επιτυχίας της, που οφείλεται στα εμπορικά πλεονάσματα, αλλά με ιδιαίτερο πολιτικό κόστος στο εσωτερικό της», εξαιτίας μιας ευρύτερης κοινωνικής ανασφάλειας που σχετίζεται με τα μειωμένα εισοδήματα, την επισφάλεια στην εργασία, τον φόβο απέναντι στους μετανάστες και πρόσφυγες.
Αργά η γρήγορα θα οδηγηθούμε σε ένα είδος προστατευτισμού στην Ευρώπη, τόνισε, αφού απουσιάζει η σοσιαλδημοκρατία που μπορεί να αμβλύνει την πόλωση ανάμεσα στην Αριστερά και στη Δεξιά. Εξάλλου η Ευρώπη των ισχυρών, η Ευρώπη του διακυβερνητικού μοντέλου είναι η συντηρητική Ευρώπη, που δημιουργεί νικητές και χαμένους.
Το θρυμματισμένο τοπίο που υπάρχει σήμερα στην Ευρώπη, των πολλών διαφορετικών συμφερόντων, αντανακλά την απουσία ενός ισχυρού πολιτικού κέντρου. Υπάρχουν ουσιαστικές διαφορές στον γαλλογερμανικό άξονα, μεταξύ Μακρόν και Μέρκελ, κυρίως για την οικονομική διακυβέρνηση της Ευρώπης, που είναι κομβικό ζήτημα: αφορά το μέλλον του ευρώ, πώς θα κατανέμονται τα πλεονάσματα, πώς θα δημιουργηθεί ένας κοινός ευρωπαϊκός προϋπολογισμός ή ένας μελλοντικός μηχανισμός οικονομικής στήριξης σε μια νέα κρίση. Όσο δεν λύνει η ΕΕ το ζήτημα της οικονομικής της διακυβέρνησης, θα παράγονται διάφορα προβλήματα σε πολλά επίπεδα.
Τέλος, τόνισε ότι είναι σημαντικό να θωρακίσουμε τους θεσμούς και την οικονομία της Ελλάδας απέναντι σε μια μελλοντική κρίση ή μια περίοδο ανασφάλειας, συμφωνώντας για αρχή στις βασικές κατευθύνσεις που περιγράφει το πρόγραμμα στήριξης, αλλά κυρίως, να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε λύσεις και έξω από αυτό.
Δυστυχώς, ένα μεγάλο μέρος του πολιτικού προσωπικού πάσχει από έναν ιδιότυπο αυτισμό και κάθε φορά που προσπαθούν κάποιοι να προτείνουν εναλλακτικές έξω από το Μνημόνιο, ακούν το γνωστό «δεν γίνεται». Ενώ στην πραγματικότητα σε όλη την Ευρώπη υπάρχουν πολιτικοί και κοινωνικές δυνάμεις που τολμούν και είναι έτοιμες να ακούσουν το διαφορετικό.
