Συχνά οι αγορές αποτυγχάνουν. Η επιδίωξη του ατομικού κέρδους δεν κατανέμει δίκαια τα οφέλη στην κοινωνία, με αποτέλεσμα κάποιες ομάδες και άτομα να εκτίθενται σε κινδύνους όπως η ανεργία, η φτώχεια, οι ασθένειες. Ο πρώτος αιώνας του καπιταλισμού, αλλά και η μεσοπολεμική λιτότητα δίδαξαν την ανθρωπότητα ότι η ανάπτυξη μιας κοινωνίας δεν γίνεται με την πλειοψηφία απούσα, φτωχή ή υποσιτιζόμενη.
Οι σοσιαλδημοκράτες προσπάθησαν και πέτυχαν να ρυθμίσουν αυτή την τάση του καπιταλισμού να παράγει ανισότητες. Αποδέχθηκαν τα ελλείμματα και επένδυσαν για να δημιουργήσουν αγορές και πλούτο. Και οργάνωσαν αυτό που σήμερα θεωρούμε αυτονόητο, το κοινωνικό κράτος: ένα σύνολο παροχών και υπηρεσιών που προστατεύουν αλλά και δίνουν κίνητρα στον πολίτη να έχει δουλειά, εκπαίδευση, κατάρτιση, Υγεία.
Για να υπάρχουν όμως κοινωνικά επιδόματα που πιάνουν τόπο, πρέπει να υπάρχουν δύο προϋποθέσεις: να παράγεται πλούτος, που μπορεί να μοιραστεί και ταυτόχρονα κοινωνικές δομές και υπηρεσίες, που κάνουν τη δουλειά τους.
Γιατί αυτή η θεωρητική εισαγωγή; Για να καταλάβουμε ότι η κυβέρνηση κάνει ό,τι μπορεί για να στείλει στον Καιάδα βασικές λειτουργίες μιας κοινωνικής δημοκρατίας. Από τη μία παρέχει το κοινωνικό επίδομα αλληλεγγύης, μειώνει τον ΕΝΦΙΑ και επιδοτεί την εργασία νέων επιστημόνων και από την άλλη φρενάρει την οικονομία με τα υπερπλεονάσματα, δίνει τα ρέστα της με τους έμμεσους φόρους (τσιγάρα, καύσιμα, ποτά, τηλεπικοινωνίες), καταργεί την προστασία της πρώτης κατοικίας, αυξάνει τον κατώτερο μισθό και ρίχνει το όριο φορολόγησης για να τα πάρει από περισσότερους.
Οταν τους ρωτούν, απαντούν ότι η πολιτική τους είναι ταξική, όπως ανέφερε τις προάλλες ο υπουργός Οικονομικών. Είναι πράγματι ταξική. Αλλά μόνο στις προθέσεις, όχι στο αποτέλεσμα. Γιατί καταλήγει να είναι ιδιαίτερα τοξική για την κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη. Αρα για όλους.
Στην πράξη, μια συνειδητή ταξική πολιτική θα προσπαθούσε να ανυψώσει το βιοτικό επίπεδο των ανθρώπων που τα βγάζουν πέρα δύσκολα και όχι μόνο να ρίξει το βιοτικό επίπεδο αυτών που απλώς τα βγάζουν πέρα στο όνομα μιας δήθεν αναδιανομής. Μια μεσαία τάξη που απέχει μερικά ευρώ από το σύγχρονο προλεταριάτο είναι τόσο κακός οιωνός για τη δημοκρατία και τα δημόσια ταμεία όσο και ένας επιδοματίας που θα ξοδέψει το 300άρι σε έναν μήνα ή ένας οκταμηνίτης συμβασιούχος που μετά θα ψάχνει για δουλειά σε μια αγορά στεγνωμένη από επιχειρήσεις και ευκαιρίες.
Οσο για τις προσλήψεις που εξαγγέλλονται, ιδιαίτερα μετά το φιάσκο με τη μισθοδοσία των κληρικών, δεν στοχεύουν στην κάλυψη κενών ή στην καλύτερη οργάνωση και λειτουργία του Δημοσίου, αλλά στην προσδοκία μονιμοποίησης των συμβασιούχων και στη δημιουργία τοπικών κομματικών στρατών ώστε ο ΣΥΡΙΖΑ να αυξήσει τα ποσοστά του στην Τοπική Αυτοδιοίκηση.
Αν κάτι λοιπόν διακρίνει τους πραγματικούς προοδευτικούς και σοσιαλδημοκράτες από τους ευκαιριακούς αριστερούς είναι ότι αντιλαμβάνονται τις διαφορετικές προσδοκίες και ανάγκες των κοινωνικών ομάδων και προσπαθούν να τις συνθέσουν. Ωστε κανείς να μη μένει πίσω και όλοι να μπορούν να ζήσουν καλύτερα. Οι «στρατηγοί» του Μαξίμου προτιμούν μια κοινωνία διχασμένη και ραμμένη στα εκλογικά τους σχέδια, όπου όλο και περισσότεροι θα κοιτούν χαμηλά ξεχνώντας τι μας έφερε ως εδώ και προσπερνώντας τι μπορεί να μας πάει πραγματικά μπροστά.