Οι λογομαχίες στη Βουλή μεταξύ Τσίπρα και Μητσοτάκη έφεραν σύννεφα απελπισίας στους σκεπτόμενους πολίτες και άλλο ένα μαζικό ζάπινγκ σε όσους έβλεπαν τηλεόραση εκείνη την ώρα. Πως το είχε πει ο Ανδρέας Παπανδρέου στο Μιλτιάδη Έβερτ πριν πολλά χρόνια; “Φέρατε το χειρότερο πεζοδρόμιο μέσα στο Ελληνικό Κοινοβούλιο”.
Κι όμως, δέκα χρόνια οδύσσειας και η κορυφή της πολιτικής ηγεσίας, λες και βγαλμένη από κάποια οπερέτα, θέλει να κάνει την πολιτική ακόμη πιο αποκρουστική. Οι πολιτικές επιθέσεις έγιναν προσωπικές, τα χτυπήματα έφτασαν κάτω από τη μέση. Θίχτηκαν υπολήψεις, οικογένειες, ακόμη και άνθρωποι με αναπηρία, που θα έπρεπε να εισπράττουν την ενθάρρυνση και το σεβασμό μας, με όποιον κι αν πολιτεύονται.
Υπάρχει όμως και μια άλλη ανάγνωση. Οι παροχές και η πολιτική υστερία σηματοδοτούν ένα τέλος εποχής, ενός δεκαετούς κύκλου που ξεκίνησε με τον “δραπέτη” Καραμανλή και τελειώνει με το “σκαφάτο” Τσίπρα. Δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, μιας κοινής αντίληψης για την πολιτική και την διακυβέρνηση. Ο μεν κουράστηκε και δραπέτευσε από την εξουσία, λέγοντας δήθεν “σκληρές αλήθειες”, την ώρα που έστελνε ψευδή στατιστικά στην Κομισιόν, διόριζε μαζικά στις δημόσιες επιχειρήσεις, μοίραζε κλιματιστικά με το ΕΣΠΑ και χάριζε οικόπεδα-φιλέτα σε ολιγάρχες της εποχής μέσα στην προεκλογική περίοδο. Ο δε προσπαθεί να διασώσει την χαμένη αριστεροσύνη του με παροχές της τελευταίας στιγμής, έκθετος από τις περικοπές και την τετραετή λιτότητα που εφάρμοσε, αλλά και τις λουδοβίκειες ορέξεις του που βγαίνουν στο φως, όσο το σύστημα εξουσίας που τον στήριξε αδυνατίζει και αρχίζει να προετοιμάζεται για τον επόμενο.
Καραμανλής και Τσίπρας κυβέρνησαν αντιπολιτευόμενοι τους προηγούμενους. Χωρίς σχέδιο για το κοινό καλό, αλλά με σχέδιο παραμονής στην εξουσία. Ο ένας έβαλε την οικονομία δύο φορές σε επιτήρηση, ο άλλος έφερε ένα χειρότερο μνημόνιο και επιτροπεία για δεκαετίες. Με διαρκή επικοινωνιακά πυροτεχνήματα, μικροδιαχείριση, κατασκευασμένους αντιπάλους, σύννεφα διαπλοκής, ασέβεια προς τους θεσμούς, αθρόους διορισμούς με κάθε τρόπο. Φυσικά για όλα έφταιγαν οι προηγούμενοι – και κυρίως το ΠΑΣΟΚ, μέχρι που κλήθηκαν να διαχειριστούν φυσικές καταστροφές, που απέδειξαν τη γύμνια του κρατικού μηχανισμού και την απουσία πραγματικής ηγεσίας. Τα έβαλαν με τους νταβατζήδες, αλλά βρέθηκαν αγκαζέ μαζί τους. Και όταν ήρθε η ώρα του λογαριασμού, συνεργάστηκαν για να ξαναγράψουν την ιστορία στα μέτρα τους, ώστε να βρεθούν μαζί στην εξουσία με κοινής αποδοχής Πρόεδρο Δημοκρατίας.
Τσίπρας και Καραμανλής πολιτεύτηκαν πέρα και πάνω από τις παραδοσιακές κομματικές τους γραμμές. Ο πρώτος μετατρέποντας το μνημόνιο πρωτίστως σε πατριωτική υπόθεση και δευτερευόντως σε ταξικό ζήτημα, ο δεύτερος με συμβολικά ανοίγματα στην Αριστερά και ιδεολογήματα τύπου “μεσαίος χώρος”. Όμως η πρώτη φορά Αριστερά και η επανίδρυση του κράτους κατέληξαν σε μοιραίες αποφάσεις, τις οποίες πλήρωσε και θα πληρώνει ο ελληνικός λαός για χρόνια. Τώρα που ο Πρωθυπουργός υπόσχεται να επαναφέρει τους φόρους και τα εισοδήματα εκεί που ήταν το 2014, θυμίζει σε όλους μας ότι χάθηκε μια τετραετία. Μια τετραετία μέσα στην οποία βολεύτηκαν ο Καραμανλής και οι συν αυτώ. Αν οι υποσχέσεις και οι τακτικές των “κουρασμένων” επιβραβευθούν στις κάλπες, είναι βέβαιο ότι θα χαθούν και άλλες τετραετίες.