Δεν γνωρίζω κανέναν στην Ελλάδα, που θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι την τελευταία πενταετία ξυπνάει χωρίς ένα σφίξιμο στο στήθος: στην καλύτερη περίπτωση με αγωνία και στη χειρότερη με αφόρητο άγχος. Εδώ και λίγες ημέρες όμως, ο φόβος και η απελπισία φωτίζονται με ακόμη μεγαλύτερη δραματικότητα από τον καλοκαιρινό ήλιο.
Η καλή πολιτική, αυτή δηλαδή που παράγει δημόσιο όφελος, κάνει τη ζωή όλων καλύτερη, δίνει δυνατότητες στους πολίτες να έχουν πρόσβαση σε ποιοτικά δημόσια αγαθά, ήταν η εξαίρεση και πριν τα μνημόνια. Και πριν την κρίση οι Έλληνες δεν εμπιστεύονταν τους θεσμούς τους. Αναζητούσαν ηγέτες για να αλλάξουν το κράτος, τη βασική πηγή της νεοελληνικής κακοδαιμονίας. Και όσο η δυσπιστία μεγάλωνε δίπλα στη φτώχεια, μέσα στα μνημόνια πια, εξαιτίας της αμφίθυμης προσπάθειας να γίνουν μερικές βασικές αλλαγές, οι δημαγωγοί βρήκαν την ευκαιρία να εμφυτεύσουν στην ελληνική κοινωνία το “σπόρο” του διχασμού. Να ταυτίσουν την κακιά Ευρώπη με τη δική μας ανικανότητα, και τις “μεταρρυθμίσεις” με τη λιτότητα, τη φτώχεια, τις αυτοκτονίες και κάθε δημόσιο ή ιδιωτικό δεινό.
Το ΝΑΙ και το ΟΧΙ δεν γεννήθηκαν την αποφράδα Παρασκευή, όταν ο Αλέξης Τσίπρας αποποιήθηκε τη λαϊκή εντολή να διαπραγματευτεί και να κρατήσει τη χώρα μέσα στο ευρώ. Γεννήθηκε στα “go back”, στις κρεμάλες, στα “σκισμένα” μνημόνια, στις απλωμένες παλάμες προς τη Βουλή, στα τηλεπαράθυρα, στις ψεκασμένες θεωρίες, στα καφενεία. Η σιωπή ή η κοτζαμπάσικη αντίδραση όσων όφειλαν να υποστηρίζουν την Ευρώπη και το ευρώ στην πράξη, έδωσε χώρο και ισχυρή πολιτική εκπροσώπηση στους εθνικιστές δημαγωγούς.
Αυτοί λοιπόν, που γνωρίζουν ότι η Ευρώπη είναι πάνω απ’ όλα προορισμός, ένα δίχτυ προστασίας και δυνατότητας για να σταθούμε στα πόδια μας και να μην ανησυχούμε για τα σύνορα και την εθνική μας ασφάλεια, χρειάζεται σήμερα να βγουν μπροστά και να μιλήσουν ειλικρινά. Να εξηγήσουν τους κινδύνους, αλλά και τις ευκαιρίες που θα έχουμε να ξαναχτίσουμε την Ελλάδα με νέα υλικά, νέους ηγέτες, άλλη νοοτροπία και νέους θεσμούς.
Γιατί, αν κάποιοι μας διχάζουν για να ηγεμονεύσουν πάνω στις στάχτες, το νόμισμα δεν θα έχει καμία σημασία. Σημασία έχει να μείνουμε ενωμένοι και να κρατηθούμε όρθιοι, ελπίζοντας και προσπαθώντας, απορρίπτοντας την ανικανότητα και την ευθυνοφοβία, τις απειλές και τη δημαγωγία που δεν υπόσχεται τίποτα για το αύριο. Αυτό είναι το μεγάλο ΝΑΙ στην Ελλάδα. Το δικαίωμα στο αύριο.
—–
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο Newsletter της ΑΘΗνέα, στον παρακάτω σύνδεσμο:
